Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Żyd. Aresztowany za udział w rozruchach warszawskich i zesłany na Sybir w 1861r. Po powrocie do Warszawy wstąpił do Szkoły Głównej lecz został ponownie aresztowany w 1863r. Po 2 latach cytadeli został skazany na dożywotnie ciężkie roboty, które odbywał przez 20 lat. W 1883r. wrócił do Warszawy. Zmarł w marcu 1911r.

Żyd, uczeń warszawskiej akademii medyko-chirurgicznej. Został skazany na 3 miesiące twierdzy za śpiewanie hymnów rewolucyjnych i podburzające czyny przeciw rządowi.

Urodzony w Krakowie 1794 roku, wcześnie zaciągnął się do wojska; w 1813 r. był podoficerem; za czasów Królestwa kongresowego oddał się naukom wojskowym i w 1822 r. został profesorem w szkole artyleryi w Warszawie. W powstaniu listopadowem otrzymał stopień kapitana artyleryi i krzyż virtuti mili tar i. Po skończonej kampanii, dostał się do Norwegii, gdzie był naczelnym inżynierem rządowym w Christianii. W czasie wojny krymskiej, prosił o urlop nie ograniczony, żeby się udać na plac boju; gdy rząd norwegski urlopu od mówił, podał się do dymisyi i na Wschód pospieszył. Był jeneralnym kwatermistrzem dywizyi jenerała Zamoyskiego, w stopniu majora; ale nie długo już kampania trwała, a po jej ukończeniu Waligórski powrócił znowu do Norwegii, gdzie miał zasługi. Dawniejszą jednak posadę swoję znalazł już przez innego zajętą; pozostały mu więc tylko przedsiębierstwa prywatne. Podjął się przekopania kanału, w celu połączenia z sobą dwóch zatok morskich, w mieście Moss, o sześć mil od Christianii; przy wykona niu jednak tego przedsięwzięcia natrafił na nieprzewidziane w pokładach miejscowych trudności, które spowodowały wielkie koszta i zupełną biednego przedsiębiercy ruinę. Opuścił powtórnie Norwegią, zostawiwszy tam pamiątkę po sobie: mapę geograficzną tego kraju, do dziś dnia poczytywaną za najlepszą. W tym czasie stracił żonę. Znalazłszy się we Francyi, wezwanym został 1862 r. na profesora matematyki do szkoły wojskowej polskiej w Cuneo, zostającej wtenczas pod zarządem jenerała Wysockiego. Na pierwszą wieść o powstaniu 22 stycznia 1863 r. pospieszył z 15-letnim synem do Krakowa, i z młodzieńczą energią organizował oddziały w obozie Langiewicza. Mianowany przez rząd narodowy pułkownikiem i jenerałem, po wejściu Langiewicza do Galicyi, przyłączył się do oddziału Jeziorańskiego, udającego się w Lubelskie. Pod Kobylanką, dnia 6 maja 1863 roku złożył dowód wielkiego serca; kiedy swój oddział miał powtórnie prowadzić do ataku, przyniesiono mu wiadomość o śmierci młodziutkiego syna. Na tę wieść zalał się łzami, ale po chwili: „to nie miejsce, rzeki, na takie raporta; pierwej byłem Polakiem niż ojcemi zwracając się do podwładnych silnym głosem zawołał: „baczność! naprzód!“ i kolumnę swoję w ogień poprowadził. Jego energii, zdrowym radom, i uległości wodzowi, której przykład wszystkim dawał, przypisują głównie świetny rezultat tej potyczki. Kiedy Jeziorański przez wojska rosyjskie wpartym został do Galicyi, wtenczas Waligórski raz jeszcze, dla organizowania nowych oddziałów w Lubelskie się udał, i jeden z ostatnich pomiędzy walczącymi kraj opuścił. Wróciwszy do Paryża, zamieszkał na Batignolach i utrzymywał się z rysowania map dla francuzkiego towarzystwa geograficznego. W czasie oblężenia Paryża przez Prusaków, zaciągnął się do gwardyi narodowej paryzkiej jako prosty żołnierz, i całą służbę pełnił. Po zawarciu pokoju ciężko na reumatyzm zapadł i czas rządów komuny w łóżku przeleżał; pomimo to, wśród roznamiętnie- nia tej chwili, za winy innych rodaków do odpowiedzialności pociągnięty, osm miesięcy na pontonach w Cherburgu przebył, zkąd go sąd jako zupełnie niewinnego uwolnił. Próba jednak była zbyt ciężką; wrócił do Paryża zgrzybiałym starcem. Ośm dni spędził w szpitalu św. Ludwika, zkąd do Domu św. Kazimierza przeniesiony, tamże po trzech dniach, na ręku jenerała Wysockiego Bogu ducha oddał, dnia 19 lipca 1873 roku. Pochowany na cmentarzu Ivry. Do grobu odprowadziły go dzieci polskie w Zakładzie tym wychowywane, Siostry Miłosierdzia i garstka braci tułaczy.

rządca rolny. Urodzony w 1838 roku w Małachowie. Walczył pod dowództwem Mielęckiego, biorąc udział w bitwie pod Nową Wsią. Więziony przez 2 miesiące w Trzemesznie.

Urodził się w roku 1819 w Królestwie Polskiem. W r. 1839 wstąpił do rządowej służby górniczej jako elew, gdzie dosłużył się stopnia kapitana (podług ówczesnej hierarchii wojskowej w górnictwie), orderu zasługi na i wstędze św. Andrzeja i stanowiska „sekretarza okręgi zachodniego". W r. 1863 wziął udział w walce o niepodległość, poczem zmuszony był kraj opuścić. Po kilkuletniem tułactwie po kopalniach polskich i śląskich w r. 1871 przeniósł się do Galiicyi, gdzie w kopalniach nafty do dnia dzisiejszego z calem uznaniem swoich pracodawców, podwładnych i kolegów pracuje.

ppro. (1843) Brzesko Nowe

Z Nowej Wsi, 33 lat, wyrobnica. W sierpniu 1864 sądzona przez sąd wojenny w Krakowie, za przestępstwo przeciw zarządzeniom publicznym (zapewne w związku z powstaniem). Obciążona przestępstwem kradzieży par 732 Skazana na 8 dni aresztu w sztokhauzie, zaostrzonego 2-razowym postem o chlebie i wodzie. Co do przestępstwa kradzieży śledztwo zaniechane.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Wzięty do niewoli, siedział w twierdzy Dęblin.

narodowości żydowskiej, wzięty do niewoli, siedział w twierdzy Dęblin. (Z raportu kapitana Siemionowa z dn. 28/5 63 roku)

uczestnictwo w potyczkach: mazowieckie: Nowa Wieś 26.04.1863, Brdów 29.04.1863 poległ

Komisarz Konc. Magistratu Lwowskiego, ur. 1837 Podhajce (obwód Brzeżany), zam. Lwów, ul. Paulinów 14, żonaty, wyznanie rzymskokatolickie, jego ojciec Adolf był chorążym 6. Pułku ułanów w [powstaniu] 1831, przed powstaniem Praktykant Konc. c.k. Namiestnictwa we Lwowie, w powstaniu Porucznik Adjutant, oddziały Czechowskiego, Jeziorańskiego, Krysińskiego, Ćwieka, od 15.07.[1863?] jako porucznik, bitwy: 1.Potok, 2.Jedlanki, 3.Banachy, 4-5.Kobylanka (3.05 oraz 6.05), 6.Huta Krzeszowska, 7.Biała, 8.Sajówka (10.07), 9.Domaszew, 10.Chełm (2.08), 11.Iłża (20.08), 12.Kowala (21.08), 13.Wir (23.08), 14.Puławy (26.08), 15.Irena (31.08), 16.Biłgoraj (2.09), 17.Panasówka (3.09), 18.Batorz (6.09), 19.Nowy Staw (25.09), 20.Chełm (2.11), 21.Malinówka (21.11), 22.Szwajcary (23.11), 23.Momoły (29.11), 24.Krasnobród (7.01.1864), [zaznaczył również, w jakich województwach walczył: Podlasie (do nr. 8), Litwa (nr 9), sandomierskie (nr 10-13), lubelskie (od nr.14), nigdzie nie był ranny, powołuje się na kolegów: 1. Dr Karol Lewakowski – poseł, 2.Tadeusz Romanowicz – R. Wydz. Kr., Stan. Niemczynowski – R. m. Lwowa, 3.Wiktor Opolski – Dr. Med., 4.Dr Ignacy Budzynowski - burmistrz Sambora, 5.Olewański [?] – inżynier […] , składka roczna 12 zł w ratach miesięcznych, podpisano 17.01.1896, deklaracja w charakterze członka wspierającego.

Żyd, brał udział w powstaniu styczniowym. Naczelnik obwodu lwowskiego Rządu Narodowego. Zasilał powstanie pieniędzmi z własnej szkatuły.

Naczelnik obwodu lwowskiego Rządu Narodowego. Zasilał powstanie pieniędzmi z własnej szkatuły. Był to zacny i gorliwy obywatel—mówi o nim Ziemiałkowski Floryan (Pamiętniki I, str. 129). Najpierw nie chciał przyjąć nominacyi na naczelnika, motywując, że jako żyd, nie będzie miał w obwodzie powagi, lecz zachęcony przez okolicznych sąsiadów, ostatecznie przyjął.

29 lat, młynarz z Krakowa (rodem z Nowego Sącza), na zesłaniu przy budowie kolei w guberni tulskiej i orelskiej, w oddziale gen. Sienilnikowa, znanego z ludzkiego traktowania jeńców. 7.11.1866 jeńcy zostali odstawieni na granicę zaboru do Szczakowej i wrócili do domów

Dzierżawca gruntu z Bochni, 46 lat, zonaty. W kwietniu 1864 roku skazany przez sąd wojenny w Nowym Sączu na utratę broni i 8 dni aresztu za przekroczenie obwieszczenia (zapewne za udział w powstaniu). Areszt w drodze łaski darowany.

Marszowa, zginął pod Nową wsią dnia 21 lutego 1863 r.

Powstaniec, poległ w bitwie pod Nową Wsią 21 II 1863r., żył 23 lata. Pochowany został na cmentarzu w Broniszewie koło Piotrkowa Kujawskiego.

Margrabia Gonzaga Myszkowski. Zmarł w 1877 w Dreznie. Ciało przewieziono do Młodzowa gdzie został pochowany.

(1803-1877), naczelnik rządu cywilnego Królestwa Polskiego, przeciwnik antyrosyjskiej konspiracji i powstania zbrojnego, które sam sprowokował organizując pobór do wojska tzw. brankę. Przypisuje mu się powiedzenie: "dla Polaków można czasem coś dobrego zrobić, ale z Polakami nigdy". Urodził się w 1803 roku w Sędziejowicach, w jedynej polskiej rodzinie, która posiadała tytuł margrabiowski. Był ordynatem pińczowskim. Studiował w Collegium Theresianum w Wiedniu, szkole kształcącej przyszłych urzędników. Wykształcenie prawnicze i ekonomiczne uzyskał na uniwersytetach w Paryżu i Getyndze. Podczas powstania listopadowego został wysłany do Londynu z misją dyplomatyczną, był też w tym czasie posłem na Sejm. Po rzezi szlachty tzw. rabacji galicyjskiej[zt=1000], dokonanej w 1846 roku przez chłopów w Małopolsce, napisał anonimowo „List szlachcica polskiego do ks. Metternicha”. Wyrażał w nim oburzenie na inspirowanie rzezi przez władze austriackie. Jednocześnie pozbawiony złudzeń co do pomocy Zachodu dla Polaków i obawiając się rewolucji społecznej, deklarował współpracę i ugodę z Rosją, nie stawiając żadnych żądań. Wielopolski: współpraca z Rosją Oferta ta została przyjęła dopiero w 1861 roku, ale wówczas Wielopolski, w napiętej sytuacji politycznej w Królestwie Polskim, mógł już stawiać Rosji warunki. Józef Piłsudski, nawiązując do postawy Wielopolskiego w rozmowach z Rosjanami pisał w „Roku 1863”, że „miał on dumę i godność narodu” i nie posiadał mentalności niewolnika. Wielopolski wystosował memoriał do namiestnika carskiego Michaiła Gorczakowa, w którym proponował reformy w Królestwie Polskim, zmierzające do autonomii Królestwa Polskiego, choć nie miał złudzeń, że przywrócone zostaną Sejm i wojsko polskie. W marcu 1861 roku został dyrektorem Komisji Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Królestwie Polskim. W październiku podał się do dymisji z powodu zatargów z carskimi urzędnikami. Po rozmowach w Petersburgu w maju 1862 roku został mianowany przez cara Aleksandra II naczelnikiem rządu cywilnego Królestwa Polskiego. Piastując wspomniane urzędy przeprowadził szereg reform, rozbudował szkolnictwo polskie (powstała m.in. Szkoła Główna w Warszawie), spolszczył administrację i sądownictwo, doprowadził do oczynszowania chłopów (choć chłopi chcieli już uwłaszczenia), równouprawnienia Żydów. Wielopolski – przeciwnik konspiracji Był przeciwnikiem antyrosyjskiej konspiracji. Uważał również, że samodzielnie będzie prowadził wszelkie rozmowy z Rosją dotyczące Królestwa Polskiego. Dlatego też zgodnie z jego sugestią władze rosyjskie rozwiązały Towarzystwo Rolnicze, będące faktyczne rodzajem organizacji politycznej szlachty. Wielopolskiemu przypisuje mu się powiedzenie: "dla Polaków można czasem coś dobrego zrobić, ale z Polakami nigdy". Reformy, które w sposób istotny poprawiały sytuację Polaków w Królestwie Polskim, nie przyniosły mu jednak społecznego poparcia. Oczekiwano więcej, a od 1861 roku po demonstracjach patriotycznych, w których padły ofiary śmiertelne, nastroje były radykalne. Wielopolski zrażał też swoją apodyktycznością. „Sądził, że skoro pokazana zostanie właściwa, rozsądna droga, to oświecony ogół natychmiast nią podąży. Mniemał, że można z zewnątrz narzucić społeczeństwu nowe sposoby zachowania, nowe reakcje uczuciowe i nowe obyczaje” – pisał Marcin Król o Wielopolskim w „Sylwetka politycznych XIX wieku”. Branka do wojska rosyjskiego, mająca charakter poboru wytypowanych osób, która była dziełem Wielopolskiego, miała wyeliminować ze społeczeństwa kandydatów na powstańców i rozbić struktury konspiracyjne. Zupełnie nie spełniła swoich celów. Odpowiedzią na rozpoczęcie branki był bowiem wybuch powstania w styczniu 1863 roku. W czerwcu 1863 roku Wielopolski złożył podanie o urlop, oznaczające faktycznie podanie się do dymisji i w lipcu opuścił Królestwo Polskie. Resztę życia spędził w Dreźnie. Tam zmarł w 1877 roku. Pochowany został w kościele w Młodzawach Małych koło Pińczowa. (PAP)

Walenty Wierucki został żołnierzem powstańczego oddziału kawalerii dowodzonego przez mjr. Szemeta (właść.: Mieczysław Szamejt). W bitwie pod Jeziorkiem opodal Słupi Nowej 29 X 1863 r. z udziałem oddziałów mjr. Rębajły (właść.: Karol Kalita) i płk. Zygmunta Chmieleńskiego, 70-osobowy oddział ułanów mjr. Szemeta eskortował naczelnika oddziałów powstańczych województw sandomierskiego i krakowskiego, gen. Bosaka (właść.: Józef Hauke). Podczas szarży plutonu ułanów na piechotę rosyjską poległ m.in. mjr Szemet, a gen. Bosak został odcięty z garstką 13 ułanów wśród których był Wierucki. Garstka ta szarżowana przez rosyjskich dragonów cofnęła się za rz. Pokrzywnicę. Dowództwo oddziału kawalerii objął rtm. Rzepecki (właśc.: Jan Michalski). Jazda Rzepeckiego wywiązała się dobrze z powierzonego jej zadania – oceniał Eligiusz Kozłowski - przez kilkanaście dni dokonywała ona licznych aktów dywersji przeciwko liniom łączności nieprzyjaciela, wprowadzała niepokój i zdenerwowanie w organach dowodzenia i szczęśliwie wymykała się zastawionym zasadzkom. 25 XI 1863 r. na czele trzech szwadronów jazdy powstańczej w sile 310 koni gen. Bosak zajął Opatów. Zdobyto wtedy z kasy powiatowej 35 tysięcy rubli, broń i amunicję oraz ujęto jeńców. Trzy dni później ten sam oddział toczył zwycięską bitwę pod Ociesękami. Kolejna walka 4 XII pod Szczekocinami skończyła się niepowodzeniem. 16 XII bitwa pod Bodzechowem była klęską powstańczą. Rozbity oddział jazdy zreorganizował się w okolicach Iłży, ale nacisk nieprzyjaciela i trudne warunki zimowe sprawiły, że został rozdzielony na 3 szwadrony z których jeden został skierowany w Opoczyńskie. W 1864 r. najpewniej uczestniczył jeszcze 21 II w bitwie opatowskiej. W tym czasie wojska rosyjskie podzieliły ówczesny powiat opoczyński (z Przedborzem) na 6 odcinków w których aż w 16 miejscowościach osadzono oddziały wojskowe. W Przedborzu stacjonowały pododdziały 27. Połockiego Pułku Piechoty z Piotrkowa Trybunalskiego, które kontrolowały przydzielony im rejon. W akcie zgonu wystawionym 19 III 1864 r. przez przedborskiego proboszcza (zob.) ks. Józefa Urbańskiego podano, że Walenty Wierucki był powstańcem rannym pod wsią "Studzińcem". Najprawdopodobniej mowa o otoczonej lasami wsi Studzieniec w gminie Fałków. Tamtejsze warunki sprzyjały skrytemu pobytowi oddziałów powstańczych. Zapewne więc w tych okolicznościach doszło do potyczki, w której zraniono Walentego Wieruckiego. Szukając pomocy medycznej, ranny Wierucki przybył do Przedborza, gdzie mógł znaleźć oparcie u znajomego pocztowca i gdzie praktykowało kilku lekarzy. Ekspedytorem poczt w Przedborzu był wówczas (zob.) Edmund Mikołaj Winiarski, którego Wierucki był niemal rówieśnikiem. Jest zatem wielce prawdopodobne, że znali się osobiście i od niego doznał pomocy. Walenty Wierucki zmarł w Przedborzu 17 III 1864 r. o godzinie 9 wieczorem. Nie określono bliżej miejsca śmierci ani numeru domu. Świadkami ujętymi w akcie zgonu zostali (sługa kościelny?) Paweł Dobski lat 56 oraz organista Walenty Banaszkiewicz lat 45. Zatajenie udziału innych osób pomagających i ratujących życie powstańcowi powodowane było troską o uniknięcie np. wydalenia ze służby pocztowej (dotknęło to brata Edmunda Winiarskiego, Stanisława) i innych represji ze strony władz zaborczych. Walenty Wierucki został żołnierzem powstańczego oddziału kawalerii dowodzonego przez mjr. Szemeta (właść.: Mieczysław Szamejt). W bitwie pod Jeziorkiem opodal Słupi Nowej 29 X 1863 r. z udziałem oddziałów mjr. Rębajły (właść.: Karol Kalita) i płk. Zygmunta Chmieleńskiego, 70-osobowy oddział ułanów mjr. Szemeta eskortował naczelnika oddziałów powstańczych województw sandomierskiego i krakowskiego, gen. Bosaka (właść.: Józef Hauke). Podczas szarży plutonu ułanów na piechotę rosyjską poległ m.in. mjr Szemet, a gen. Bosak został odcięty z garstką 13 ułanów wśród których był Wierucki. Garstka ta szarżowana przez rosyjskich dragonów cofnęła się za rz. Pokrzywnicę. Dowództwo oddziału kawalerii objął rtm. Rzepecki (właśc.: Jan Michalski). Jazda Rzepeckiego wywiązała się dobrze z powierzonego jej zadania – oceniał Eligiusz Kozłowski - przez kilkanaście dni dokonywała ona licznych aktów dywersji przeciwko liniom łączności nieprzyjaciela, wprowadzała niepokój i zdenerwowanie w organach dowodzenia i szczęśliwie wymykała się zastawionym zasadzkom. 25 XI 1863 r. na czele trzech szwadronów jazdy powstańczej w sile 310 koni gen. Bosak zajął Opatów. Zdobyto wtedy z kasy powiatowej 35 tysięcy rubli, broń i amunicję oraz ujęto jeńców. Trzy dni później ten sam oddział toczył zwycięską bitwę pod Ociesękami. Kolejna walka 4 XII pod Szczekocinami skończyła się niepowodzeniem. 16 XII bitwa pod Bodzechowem była klęską powstańczą. Rozbity oddział jazdy zreorganizował się w okolicach Iłży, ale nacisk nieprzyjaciela i trudne warunki zimowe sprawiły, że został rozdzielony na 3 szwadrony z których jeden został skierowany w Opoczyńskie. W 1864 r. najpewniej uczestniczył jeszcze 21 II w bitwie opatowskiej. W tym czasie wojska rosyjskie podzieliły ówczesny powiat opoczyński (z Przedborzem) na 6 odcinków w których aż w 16 miejscowościach osadzono oddziały wojskowe. W Przedborzu stacjonowały pododdziały 27. Połockiego Pułku Piechoty z Piotrkowa Trybunalskiego, które kontrolowały przydzielony im rejon. W akcie zgonu wystawionym 19 III 1864 r. przez przedborskiego proboszcza (zob.) ks. Józefa Urbańskiego podano, że Walenty Wierucki był powstańcem rannym pod wsią "Studzińcem". Najprawdopodobniej mowa o otoczonej lasami wsi Studzieniec w gminie Fałków. Tamtejsze warunki sprzyjały skrytemu pobytowi oddziałów powstańczych. Zapewne więc w tych okolicznościach doszło do potyczki, w której zraniono Walentego Wieruckiego. Szukając pomocy medycznej, ranny Wierucki przybył do Przedborza, gdzie mógł znaleźć oparcie u znajomego pocztowca i gdzie praktykowało kilku lekarzy. Ekspedytorem poczt w Przedborzu był wówczas (zob.) Edmund Mikołaj Winiarski, którego Wierucki był niemal rówieśnikiem. Jest zatem wielce prawdopodobne, że znali się osobiście i od niego doznał pomocy.

Hrabina (prawd. wdowa po Michale zm. 1859), właścicielka dworu Zdaków, k. Mielca. Rodzina związana była z Franciszkiem Wiesiołowskim, który w 1846 zorganizował w swoich dobrach nieudane powstanie. W 1863 centrum organizacji powstańczej. Tu przyjmowano nowych powstańców, tu rozprowadzano broń, materiały, ubrania, przyjmowano emisariuszy. ''W grudniu przybyła do Zdakowa Henryka Pustowójtów z panną służącą z Dąbie od Hrabstwa Romczów. Tutaj bawiła blisko trzy miesiące, gdzie jej babka pani Zofia Kosakowska przysyłała znaczniejsze kwoty pieniężna z Królestwa polskiego. Mówiono powszechnie we dworze, że istniał plan ożenienia Henryki Pustowójtów z Zygmuntem hr. Romczem, który z matką dość często przyjeżdzali do Zdakowa, gdyż byli spokrewnieni z hrabiną Wiesiołowską. Po ogłoszeniu stanu oblężenia w Galicyi, zjawił się z końcem 1864 r, w Zdakowie naczelnik powiatu z Mielca p. Roht, z poleceniem, aby Henryka Pustowójtów wyjechała natychmiast z Galicyi. Rzeczywiście w dwa dni później wyjechała ona w stronę Szwajcaryi''

Ur. ok. 1819. Rodem z Nowego Sącza (Galicya), stanu wolnego, oficjalista. Od 9.12.1902 mieszkał w Przytulisku Weteranów, przy ul. Biskupiej 16. W Przytulisku dalej mieszkał w 1905.

Ur. 1846r., Kenty. Kupiec z Nowego Sącza. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem, natomiast w czasie powstania służył w oddziale . Deklarację podpisał 01.10.1892r.

(ok. 1833 Segedym w Austro-Węgrzech - 1905 Warszawa) - Powstaniec Styczniowy, literat, dziennikarz i nauczyciel. [1] zmarł w 1905 r w Warszawie w wieku 72 lat. [1] "Był początkowo nauczycielem gimnazjalnym w Częstochowie i Piotrkowie, W r. 1863 porzucił służbę i wstąpił w szeregi narodowe, a po pogromie wyjechał za granicę. Bawił kolejno w Dreźnie i Paryżu, gdzie był nauczycielem języka polskiego w szkole Battignolskiej, a następnie jej inspektorem. W czasie wojny francusko-pruskiej pospieszył w szeregi francuskiej gwardii narodowej i przebył kampanię, mianowany przy jej końcu porucznikiem. Po wojnie przybył do Krakowa, a następnie na zaproszenie Jana hr. Tarnowskiego objął obowiązki bibliotekarza w Dzikowie. Powróciwszy w r. 1875 do Królestwa, poświęcił się pracy literackiej i dziennikarskiej. Pracował kolejno w "Gazecie Warszawskiej", "Wędrowcu" i "Tygodniku Ilustrowanym". Z prac oddzielnie wydanych najcelniejszymi były: "Gramatyka polska" wyd. e wr. 1862, praca historyczna "Epoka Wazów", powieść "Spaczona główka" (Karków 1875) i "Hrabina Zofia" oraz utwory na scenę: "Dramat ze sceną" i "Paryż oblężony". Śp. Leopold Winkle był ojcem Mariana, cenionego artysty dramatycznego sceny warszawskiej" [1] W 1859 r [kiedy urodził się syn Marian] był nauczycielem w szkołach piotrowskich, lat 27 zamieszkały w Piotrkowie, a syn Marian urodził się w Przasnyszu. [3] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki, kwatera 185, rząd 4 miejsce 7, grób nadal istnieje. [5] Inskrypcja na grobie: "Śp. Leopold Winkler członek rządu narodowego pedagog i literat inspektor szkoły polskiej w Batingolle żył lat 72 - zm. 21 lutego 1905 r" [5] W tym samym grobie są pochowani min.: Wincenta Waligórska (zm. 05.02.1889, lat 82, żona po b. oficerze byłych wojsk polskich) [5] Urodzony w Segedyn w Austrii. [4] [zapewne chodzi o miasto Segedyn obecnie na Węgrzech, ówcześnie w Austro-Węgrzech]. Rodzice: Edward Winkler [2] i Izabela Zefryd [2] Ślub - 1858 Przasnysz [4] - on: kawaler lat 26, nauczyciel w Radzyminie i tam zamieszkały [4]; żona Konstancja Wilczyńska [3], [4] panna lat 18 urodzona w mieście Brześć Nowy [4], jej rodzice: Wincenty Wilczyński kontroler skarbowy powiatu przasnyskiego [4] i Aleksandra Mnikowska [4], zamieszkała w Przasnyszu z rodzicami. [4] Dzieci 1__Marian Edward Wincenty Winkler - ur 19.09.1859 Przasnysz [3] - zm. 1912 Warszawa Nawiedzenie NMP akt nr 158 - aktor teatralny 2__Wiktor Winkler - zm, 1861 Przasnysz akt nr 128; 9 meisięcy 3__Halina Konstancya Paulina Wikler - ur 24.04.1865 Siecień akt nr 18 4__Edward Winkler - zm. 1864 Płock akt nr 2

Córka nadleśniczego z Brzostowic, organizatorka szpitala polowego w Nowej Wsi i ofiarna sanitariuszka.

Urodzony w 1840 roku w Nowym Sączu. Walczył pod dowództwem Dunajewskiego i Czachowskiego. Brał udział w bitwach pod Magnuszewem, Rybnicą i Jurkowicami, gdzie został kontuzjowany. Był również w partii Hauke-Bossaka i przez niego został mianowany pod kapitanem, z przeznaczeniem do Stopnickiego pułku, jako adiutant. W bitwie pod Miechowem był dwukrotnie ranny.