Powstanie Styczniowe - uczestnicy

szlachcic prowincji radomskiej.

(1839 -1863), dzierżawił majątek w Baszowicach, początkowo adiutant Jana Jagińskiego, ziemianina z Garbacza, byłego rotmistrza kawalerii rosyjskiej, następnie adiutant Langiewicza,. Doskonały kawalerzysta. Uczestnik wyprawy Z. Jordana do Królestwa. Poległ w bitwie pod Komorowem – Ratajami (20.06.1863).

Szlachcic pow. augustowskiego. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

szewc. Urodzony w 1841 roku w Chrzanowie, Walczył pod rozkazami Czachowskiego i . Brał udział w bitwach pod Miechowem, Wolbrorriem i Oksą. Dowoził żywność do oddziałów walczących. Aresztowany i jako austriacki poddany, wydalony z granic Austrji. Wymieniony przez Archiwum Akt Dawnych w Warszawie w spisie p. t. Alfabetyczny skorowidz uczestników ruchu powstańczego 1863 — 1864 rok do akt wojennego Naczelnika Radomskiego Oddziału, rozpoczynający się z dniem 25 września 1864 roku Nr 7946.

Artykuł | Kajetan (Józef) Brudnicki. Karmelita bosy, pochodzenie chłopskie. Ur. 1836 Ursynów (lub w pobliskich Zawadach) gm. Brzoza, pow. kozienicki, gub. radomska. Ochrzczony 15 marca w Jedlińsku, syn Jana i Józefy z Michalskich, rodzeństwo: brat Michał i cztery siostry. Do 18 lat był przy ojcu, gospodarzu, następnie ks. Lisikiewicz z pobliskiej wsi Brzoza umieścił go w lipcu 1855 r. w zakonie karmelitów w Warszawie dla nauki. Stąd w 1860 wysłany do Lublina, gdzie jako „wolny słuchacz" uczęszczał na nauki do seminarium lubelskiego. Wyświęcony na kapłana w 1862 r., był kaznodzieją. W 1863 r. przystąpił do powstania i walczył jako kapelan w oddziałach Deputowicza i Wierzbickiego. Uczestniczył w wielu bitwach. Pojmany z bronią w ręku (prawdopodobnie pod w sierpniu 1863 r.), starał się ukryć swój stan kapłański, podając się za austriackiego poddanego Józefa Niedzielskiego. Pozbawiony wszelkich praw i zasądzony na 12 lat katorgi w kopalniach rudy, namiestnik konfirmował wyrok 15 marca 1864 r. Odprawiony z Warszawy 30 marca tego roku. 25 listopada 1864 przybył do Irkucka, 29 stycznia 1865 odprawiony za Bajkał. Na robotach od 13 marca 1865 w kopalni , 3 czerwca 1866 uczestniczył w buncie z innymi przeciwko pracom w święta. Na podstawie amnestii carskiej z 16 kwietnia 1866 r. zmniejszono mu wyrok o połowę, a 28 października tego roku jeszcze raz do jednej czwartej. Latem 1868 (na mocy amnestii z 28 maja t.r.) odprawiony do Irkucka, skąd 24 września - do Tunki, tam zajmował się krawiectwem. 4 sierpnia 1875 wysłany „porządkiem etapowym" z Irkucka do Europy, od 1876 r. zamieszkiwał stale w Cywilsku gub. kazańskiej. 5 maja 1876 r. naczelnik lubelskiej żandarmerii przesłał gubernatorowi kazańskiemu informacje dotyczące urodzenia i przeszłości Brudnickiego, ojciec jego Jan już nie żył, brat Michał i wszystkie siostry (zamężne za chłopami) mieszkali w Ursynowie. W 1878 przebywał w Cywilsku, w 1882 r. z zakonnym br. Wawrzyńcem Drozdysem zajmowali jedną kwaterę. Później osiedlony w Kurlandii w Subbacie, wbrew zakazowi chodził w sutannie i wykonywał posługi religijne. Zwolniony z zesłania w 1885 r. wyjechał do Galicji, najpierw do Krakowa, a później zamieszkał u proboszcza w Rudzicy na Śląsku austriackim. 5 kwietnia 1890 r. zwracał się za pośrednictwem konsystorza krakowskiego do przeora klasztoru w Czernej o. Rafała Kalinowskiego, także byłego zesłańca, o ponowne przyjęcie do zgromadzenia. Pomimo zgody władz zakonnych nie przybył do Czernej, ale w 1891 r. znalazł się w klasztorze Karmelitów Trzewiczkowych we Lwowie, prawdopodobnie z tej przyczyny, że u Karmelitów Bosych o. Rafał Kalinowski wprowadzał w tamtym czasie zbyt ostre rygory życia zakonnego, albo też nakłoniony przez współbrata Drozdysa. W 1892-1896 przebywał w klasztorze w Bołszowcach. Schematyzmy za dalsze lata nie wymieniają już jego nazwiska, nie podają też, że zmarł. Możliwe, że odszedł z klasztoru albo przeniósł się do klasztorów niemieckich; nie występuje w spisach duchowieństwa archidiec. lwowskiej i krakowskiej.

Ur. 1846r., Opatów gub. radomska. Urzędnik przy ewidencji katastralnej w Złoczowie, żonaty, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem zajmował się gospodarstwem, natomiast w czasie powstania był szeregowcem przy kosynierach, a następnie przy strzelcach. Służył pod Langiewiczem, walczył pod Wąchockiem, Bodzentynem, Słupi w Świętym Krzyżu. Deklarację podpisał 22.12.1888r.

Ranny powstaniec przebywający w szpitalu w Kielcach. 30 maja uciekł wraz z 12 innymi.

Lat 16, lokaj z Krakowa, był w oddziale ze swoim panem, schwytany w czasie odwrotu po bitwie, 2 marca przebywał w szpitalu św. Aleksandra w Kielcach

urzędnik bióra Naczelnika pow. Radomskiego, służył w oddziale Czachowskiego jako oficer i intendent, schwytany przez oddział jen. Czengierego w Opatowskiem, powieszony w Radomiu w lutym 1864 r. mając lat 25.

ur. w 1838 r. w Szynwałdzie k. Tarnowa. Syn Wincentego, matka z d. Chmielowska. Pracował jako oficjalista w gorzelni u Sanguszków w Gumniskach k. Tarnowa. W powstaniu 1863 r. był żołnierzem w korpusie Kurowskiego w Ojcowie, potem w batalionie rzeszowskim Popiela. Ciężko ranny 20 VI 1863 roku pod Komarowem, leczony w szpitalu w Stopnicy. Radomski Oddział Wojenny skazał go na 3 lata rot aresztanckich; skierowany do Archangielska. W 1865 car odrzucił prośbę o ułaskawienie, a24 II1868 został ułaskawiony staraniem ks. Ruczki.

Syn Bartłomieja, mieszkaniec wsi Sapieszyszki, gub augustowskiej. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

mężcz. mieszczanin Radomskiej gub., zesłany w woienno-aresztanckie roty, przebywał w Omsku.

mieszczanin radomskiej gub.

mieszczanin radomskiej gub.

mężcz. 21 lat na 1870 r., mieszczanin Radomskiej gub., warunki zesłania nieznane, z 1864 r. przebywał w tomskim okręgu, kriesćjańskiie raboty, wziął zasiłek na kupienie domu, rodziny nie posiadał, kawaler

Syn Wincentego z powiatu sejneńskiego ze wsi Małowisty. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Dymisjonowany porucznik z guberni kijowskiej, podolskiej i wołyńskiej, w 1864 skazany na konfiskatę majątku za udział w Powstaniu. Nr orzeczenia 17515.

duchowny katolicki, zesłaniec w roku 1864 miejsce wysyłki: radomska, miejsce zsyłki: katorga, 15 lat, zesłanie prawdopodobnie związane z wydarzeniami powstańczymi

ur. 16 lipca 1849 roku w majątku Wingrany. Był synem Antoniego i Katarzyny z domu Grygo. W chwili wybuchu powstaniu uczył się w 5 klasie gimnazjum w Suwałkach. Wraz z grupą uczniów wstąpił do oddziału 58013. Brał udział w kilku potyczkach, m.in. pod Balinką, Gruszkami i na Kozim Rynku. Po krwawej bitwie pod Sieburczynem i częściowym rozproszeniu oddziału przedostał się do Prus, gdzie przez blisko rok ukrywał się m.in. u Kosobudzkiego w Borzymowie, a następnie przez rok pracował jako uczeń ogrodniczy u rolnika Bera. Później przedostał się do Księstwa Poznańskiego. Tam pracował jako gorzelny i piwowar. Po kilku latach otrzymał w Kwilczy posadę ekonoma, a następnie rządcy. Dziesięć lat później, w związku ze śmiercią Arsena Kwileckiego, był zmuszony do ustąpienia z zajmowanego stanowiska. Z paszportem niemieckim wyjechał do Królestwa Polskiego. Pracował w Lubelskiem, Radomskiem i przy remoncie gorzelni na Wołyniu. W 1914 roku wyjechał do Warszawy. Tu jako poddany pruski został aresztowany i zesłany do Ałtyrowa. Po czterech latach pobytu w niewoli udało mu się uciec. Dotarł do Poznania. Znalazł się w ciężkich warunkach materialnych. Pomógł mu kredyt udzielony przez Niemojewskiego z Śliwników. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 275/1920. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami. Zmarł 18 października 1937 roku w Poznaniu. W Kwaterze Powstańców 1863 roku na warszawskich Powązkach znajduje się tablica poświęcona jego pamięci

mieszczanin radomskiej gub.

mężcz. 22 lat, mieszczanin Radomskiej gub., zesłany w aresztanckie roty, potem na osadzenie, przebywał w tobolskim okręgu, rodziny nie posiadał, kawaler, w 1869 r. wyjechał do Królestwa Polskiego

(1831-1907), porucznik powstańczy woj. krakowskiego (sierpień 1863). Uczestniczył w jesiennej kampanii płk. D. Czachowskiego. Prawdopodobnie spod Jurkowic przedarł się w lasy iłżeckie. W marcu 1864 w stopniu kapitana dowodził kompanią piechoty i pod ogólną komendą Rudowskiego wziął udział w zwycięskiej potyczce pod Bliżynem (16.03.1864). W kwietniu 1864 dowodził 10. batalionem pułku opoczyńskiego. W nocy z 15/16.04.1864 r. oddział Ciepłego liczący 200 ludzi przeszedł od Gozdu poprzez Wzdół i dalej w lasy radkowickie. Niestety, nie wiemy czy był to tylko i wyłącznie wyodrębniony przez nas batalion, czy partia powstańców składająca się z zebranych ludzi Ciepłego, Szemiota i Bezkiszkina. Za powstańcami podążał prawdopodobnie oddział ppłk. Zankisowa. Ten porozumiał się z mjr von Bergmanem, który stacjonował w Bodzentynie i współdziałając ze sobą zaatakowali powstańców obozujących na uroczysku Ostre Górki. Niestety, brak rosyjskiego raportu o potyczce pod Bronkowicami skazuje nas na rozważenie dwóch wariantów rozwoju sytuacji. Rosjanie mogli dopaść tylko pododdział (80 ludzi) kpt. Szemiota, który pozostał w okolicy, a część sił podążyła w lasy iłżeckie. Prawdopodobnie Zankisow i Bergman zaatakowali całe 200-osobowe zgrupowanie, a dzięki postawie Szemiota i jego ludzi, pozostałym udało się wyjść z obławy i dotrzeć w lasy iłżeckie (okolice wsi Kutery). Odnalezienie raportu von Bergmana lub Zankisowa o potyczce mogłoby umożliwić pełniejsza rekonstrukcję końcowej fazy działań oddziału (pułku) opoczyńskiego. Zapewne 22.04.1864 r. kpt. Ciepły postanowił zakończyć działania partyzanckie i rozwiązać batalion. Podległym oficerom wystawił zezwolenia na bezterminowe urlopy (casus kpt. Bonjeur), a broń ukryto w lasach, w pobliżu wsi Osówka. Skład został odkryty przez wojsko rosyjskie, które w dni 15/27.04.1864 r. przejęło 115 sztucerów i 100 ładownic.[1] Ppłk Gran II zapewne z ulgą zameldował gen. Belegrde II: "po rozbiciu band Danisewicza, Szemiota w lasach radkowickich; bandy Ulissa w lesie iłżeckim i po złożeniu broni przez bandę Rudowskiego w lesie przy wsi Osnówka, jak wiadomo więcej band nie ma."[2] W niektórych miejscach pojawiali się jeszcze "konni buntownicy", ale wyraził nadzieję, że sytuacja w powiecie opatowskim szybko się ustabilizuje. Przyszłość przyznała mu rację, aczkolwiek jeszcze w letnich miesiącach 1864 roku będzie kierował podległe pododdziały w teren w poszukiwaniu powstańców lub ich rzekomych obozów. Po powstaniu Ciepły pracował jako sekretarz magistratu m. Wieliczki. Zmarł w 1907 r. w tym miasteczku i został pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym.

Zasłynął jako świetny dowódca oddziału w kaliskim. 7.2. przepędził rosyjską załogę z Sosnowca, po czym zdobył 40 koni, 40 cetnarów paszy, 100 cetnarów ołowiu i 600.000 złotych polskich. Wziętych do niewoli żołnierzy rosyjskich puścił wolno dając im po 2 zł na drogę, jednak część jeńców przeszła na stronę powstańców bijąc się z moskalami. Stoczył potyczki pod Pankami, Radomskiem, Wieluniem, Pajęcznem, Radoszewicami. Napadnięty pod Borzęcinem został zabity.

z Radomskiej,podoficer,powstaniec z oddziału Rogińskiego,kanonier 3 baterii II brygady artylerii konnej, należał do spisku w Białej Podlaskiej

czeladnik krawiecki z Radomskiego, służył w oddziale Lewandowskiego jako kawalerzysta, zginął pomiędzy Zielonką a Jagodnem w końcu Marca 1863 r.

(Czapczyński) Właściciel handlu, mieszka w Lwowie, urodzony 23 listopada 1839 roku w Skaryszewie, katolik, żonaty, przed powstaniem był urzędnikiem w Urzędzie Guberni Radomskiej.

wieku lat 24 urodził się w Radomskiem, uczeń uniwersytetu Petersburgskiego, następnie nauki kończyk w Paryżu. Na hasło powstania pospieszył w szeregi oddziałów narodowych, w pierwszej potyczce pod Skruchom w Lipnowskiem powiecie w Marcu 1863 roku zginął, pochowany przy parafialnym kościele.

inżynier, aresztowany w okoIicy Radomska 15 sierpnia 1863 r., odwieziony do Cytadeli warszawskiéj i tam badany przez komisyę śledczą aby na nim wymódz wyznanie, że pieniądze przy nim znalezione są pieniędzmi narodowemi, wkrótce zmarł (Czas Nr.198.).

(? -1864) – student filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pochodził z terenu powiatu starosądeckiego. Naczelnik obwodu sądeckiego w wykazie sporządzonym 26.12.1863 przy jego nazwisku odnotował "w oddziale Chmielińskiego jako oficer od pięciu miesięcy najwięcej walczy." Pod komendą ppłk. Zygmunta Chmieleńskiego uczestniczył w wielu potyczkach i bitwach zyskując doświadczenie w prowadzeniu działań partyzanckich. W II Korpusie gen. Bosaka został dowódcą 10. kompanii w pułku miechowskim. Jego pododdział wraz z kompanią kpt. Waltera w styczniu 1864 przebywając czasowo we wsi Wola Szczygiełkowa wykonał manewr, który miał odwrócił uwagę dowódców rosyjskich od rozproszonego w rejonie Ostre Górki pułku stopnickiego. Rosjanie podjęli pościg i usiłowali nawiązać walkę z powstańcami pod Waśniowem, Chocimowem i Kunowem, ale ci z powodzeniem odpierali ataki, nie dali się okrążyć i osiągnęli linię lasów iłżeckich. Mjr Butkiewicz dowodzący rosyjską kolumną prawdopodobnie obawiając się zasadzki wstrzymał działania swoich pododdziałów i pomaszerował do Opatowa, aby objąć stanowisko wojennego naczelnika powiatu opatowskiego. Natomiast nie natrafiliśmy na oryginalne dokumenty, które potwierdziłyby klęską pododdziału Dąbrowskiego pod Przedborzem, w której miał on rzekomo zginąć (23.01.64). Po bitwie opatowskiej i rozbiciu doborowych batalionów dywizji krakowskiej w walkach odwrotowych gen. Bosak usiłował odtworzyć rozbite oddziały II Korpusu. Jest wielce prawdopodobne, że wyznaczył mjr Denisewicza na dowódcę pułku radomskiego, adiutanta kpt. Piotra Dolińskiego na dowódcę 11. batalionu tegoż pułku, a Dąbrowskiego na stanowisko dowódcy kompanii w tym batalionie. W dniu 4.04.1864 r. w czasie potyczki na uroczysku Ostre Górki kpt. Dąbrowski z garstką swoich żołnierzy wycofywał się do Siekierna. Tutaj – zapewne po krótkim starciu - został ujęty do niewoli. W grupie jeńców zabrany do Radkowic, Wierzbnika, a stąd do Radomia. W trakcie śledztwa ustalono jego tożsamość, udział w partii Chmieleńskiego, Waltera i Dolińskiego, na stanowisku dowódcy kompanii w stopniu szabtskapitana, oraz udział w bitwie pod Siekiernem. Za powyższe Wojenno - Polowy Sąd w Radomiu orzekł (6.05.1864) karę pozbawienia wszystkich praw stanu i zesłanie na bezterminową katorgę do pracy w kopalniach. Gen. Bellegarde II nie aprobował wyroku i w konfirmacji został on zmieniony na śmierć przez rozstrzelanie. Kpt. Dąbrowski został rozstrzelany dnia 4 (16) maja 1864 r. w Radomiu.

Syn Józefa, aptekarz w mieście Szaki, powiatu Marjampolskiego gub. augustowskiej zamieszkały, pochodzący z powiatu opoczyńskiego gub kowieńskiej. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

dowódca małego oddziału kawalerii z kilkunastu ludzi złożonego pod ogólnym dowództwem pułkownika Denisiewicza zostającego. W potyczce 20 lutego 1864 r. pod wsią Borowy w Radomskiem doznał klęski w kilku zabitych i rannych. Następnie 4 kwietnia w lesie rudkowskim napadnięty przez przeważne siły nieprzyjacielskie traci kilku w zabitych i rannych. Sam ginie cięty bagnetem w głowę. „Dziennik Powszechny” nr 93 podaje, że wraz z pułkownikiem Denisiewiczem i oficerem Patokim wzięty do niewoli.

dowódzca małego oddziałku kawaleryi z kilkunastu ludzi złożonego, pod ogólnem dowództwem pułkownika Denisiewicza zostającego. W potyczce 20 Lutego 1864 r. pod wsią Borowy, w Radomskiem, doznaje klęski w kilku zabitych i rannych (Dz. POWSZ. Nr. 6 zamieszcza raport urzędowy, który potwierdza wiadomość o tej potyczce i donosi, że oddział cały został rozbity, 19 wzięto w niewolę, 17 zabitych, zdobyto broń i 30 koni. Wojsko nie poniosło żadnej straty), następnie w d. 4 Kwietnia w lesie Rudkowskim, napadnięty przez przeważne siły nieprzyjacielskie, traci kilku w zabitych i rannych. Sam ginie dźgnięty pałaszem w głowę (Dziennik Powszechny Ner. 93 w swoim raporcie urzędowym potwierdza powyżej podaną potyczkę donosząc, że oddział polski złożony z 60ciu ładzi, pod dowództwem jakiegoś, mianującego się pułkownikiem, Denisiewicza, który wzięty został w niewolę wraz z drugim dowódzcą Daniszewskim i oficerem Patskim, oraz 30 zabito i 18 wzięto w niewolę.).

Szlachcic z guberni augustowskiej, wsi Sulewo. Zapewne za udział w powstaniu skazany w 1864 na utratę majątku.

Ranny powstaniec, który 3.3.1863 przebywał w szpitalu w Ćmielowie.