Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 104

Strona z 3 < Poprzednia Następna >

Imiona: Józef Wojciech. Ur. 1839r., Niegłowice pow. Jasło. Rządca dóbr, zamieszkały w Marochowie p. Mokre, żonaty, 4 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. Przed powstaniem był rządcą dóbr, natomiast w czasie powstania podoficerem. Walczył u Czachowskiego pod Rybnicą i Jurkowicami. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał 26.05.1901r.

Ludwik Kwapień

Ur. 25.07.1842r. Kowal, zamieszkały w Swarzowie, żonaty, 9 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. Przed powstaniem był czeladnikiem kowalskim, natomiast w czasie powstania służył jako podoficer oddziału Rębajły. Był w oddziale Czaneckiego, Czachowskiego i Rębajły. Brał udział w bitwach pod Tyszowcami, Rybnicą, Jurkowicami, Ociesękami, Iłżą, Szklaną Hutą i pod Opatowem. W Opatowie został ranny w nogę od strzału. W Dąbrowie pod Staszowem został wzięty do niewoli i wysłany do rot aresztanckich do gub. Charkowskiej na 4 lata. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego 1863/4 podpisał 10.05.1897r.

urodzony 6 I 1844 r. w Mielcu, mieszczanin mielecki, terminował w zakładzie szewskim u ojca – Jakuba. Uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w oddziale pułkownika Dionizego Czachowskiego pod Rybnicą i Jurkowicami, gdzie został wzięty do niewoli rosyjskiej. Z zesłania wrócił po 3 latach. Zmarł 28 I 1896 r. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Mielcu przy ul. H. Sienkiewicza

Ur. 1843r., Skąpe. Urzędnik przy wydziale krajowym, zamieszkały we Lwowie, szlachcic, żonaty, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem na wydziale prawa i administracji Szkoły Głównej w Warszawie, natomiast w czasie powstania był prostym żołnierzem przez 8 miesięcy. Brał udział w całej kampanii oddziału Czachowskiego od marca 1863r., aż do jego śmierci. Od końca czerwca do października służył pod Rudowskim, następnie pod Chmielińskim i pod Bosakiem. Walczył w 21 potyczkach np. pod Stefankowem, Borią, Jeziorkiem, Białobrzegami, Rusinowem, Bobrzą, Ratajami, Blizinem, Rybnicą, Strojnowem, Ociesękami i pod Bodzechowem. Pod Bodzechowem został ranny. Przez upływ krwi i przemarznięcie na 17-stopniowym mrozie musiał się leczyć i nie był w stanie już walczyć. Deklarację podpisał 31.03.1894r.

ur. w Skąpem w r. 1843, słuch, praw, służył jako szereg, przez 8 miesięcy w oddz. Czachowskiego, Rudowskiego, Chmielińskiego i Bosaka. Był w 21 potyczkach. między innemi: pod Stefankowem, Boryją, Białobrzegami, Rusinowem, Bobrzą, Ratajami, Blizinem, Rybnicą, Strojnowem, Ociesękami i Bodzechowem. Ranny pod Bodzechowem od lancy. Po powst. urzędnik Wydz. kraj. we Lwowie.

Antoni Lisowiecki

(1836 - 1903) - ur. w Niegłowicach, właściciel ziemski, z wykształcenia rolnik. Porucznik w oddziale Dionizego Czachowskiego (Rybnica, Jurkowice), więzień rosyjski i austriacki. Po powstaniu marszałek pow. jasielskiego. Zmarł w kwietniu

Antoni Lisowiecki

właściciel dóbr, zamieszkały Niegłowice pow. Jasło, urodzony 25 kwietnia 1836 Niegłowice, żonaty, katolik, przed powstaniem właściciel dóbr w trakcie powstania pomocnik, walczył w oddziałach Czachowskiego pod Rybnica i Junkonicami,

Antoni Lisowiecki

ur. 1836, syn Kacpra i Joanna Macudzińskiej, dziedzic majątku Niegłowice oraz Morochów. Wuj: Benedykt walczył pod dowództwem Józefa Poniatowskiego w wyprawie napoleońskiej. Brat: Wacław, siostra: Teresa - zmarli przed powstaniem. Antoni w swoim majątku zbiera ochotników i rusza z nimi, wraz z przyjaciele, synem ekonoma Teodorem Kurcem, a także braćmi Witowskimi z Morochowa. Porucznik w oddziale Czechowskiego. Walczy pod Rybnicą, Jurkowcami. Po rozbiciu oddziału zostaje złapany i aresztowany w Kielcach. Wstawia się za nim Wincenty Piątkowski, a okup przekazuje jego siostra Katarzyna zam. Zielińska. Pomimo zwolnienia w 1864 aresztowany przez władze austriackie i osadzony na 7 tygodni w więzieniu. Po powstaniu działa w licznych towarzystwach gospodarczych oraz samorządzie. Buduje też kaplicę w Niegłowicach jako wotum za ocalenie. Członek Towarzystwa Sztuk Pięknych, Towarzystwa Tatrzańskiego i Czerwonego Krzyża. W 1866 żeni się z Heleną Zubrzycką, c. Józefa i Ksawery Stroszyńskiej. Ma 4 dzieci, z których najmłodszy Stanisław umiera młodo. Pozostałe dzieci: Maria, Antoni, Helena (żona Stanisława Gołaszewskiego właściciela majątku Toustobaby). Antoni Lisowiecki umiera 6.4.1903. Pochowany, ze zmarłą trzy lata później żoną w Jaśle, w kaplicy grobowej.

Antoni Lisowiecki

ur. w Niegłowicach r. 1836. właśc. dóbr służył jako porucznik pod Czachowskim i walczył pod Rybnicą i Jurkowicami.

ur. r. 1847 w Jaśle, malarz pokojowy, służył jako sierżant w oddz Czachowskiego. Walczył pod Rybnicą i Jurkowicami. Ranny pod Jurkowicami cięciem pałasza w prawą rękę i w głowę.

malarz pokojowy, urodzony 1838.03.30, Mielec, od 1847 zamieszkały w Jaśle, żonaty – żona chora od pól roku na nogę, utrzymują się z zasiłków, córka w Ameryce, syn – lokaj w Jaśle. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64 r. podał, iż przed powstaniem był malarzem pokojowym w Wiedniu. W trakcie powstania żołnierz-strzelec, sierżant plutonu pod kapitanem Bagusiewiczem. Walczył pod dowództwem Czachowskiego w dwóch bitwach: 21 października 1863 roku pod Rybnica i 22 pod Turkowicami, a wcześniej walczył pod Langiewiczem pod Psia Skałą. Ranny pod Turkowcem w prawą rękę i w głowę. Dokumentów żadnych nie posiadał, świadkowie udziału w Powstaniu – Biesiadecki, Kuśkiewicz Piotr – stolarz obaj z Jasła oraz Antoni Lisowiecki właściciel dóbr Niegłowice poczta Jasło.

Walerian Macudziński

Urodzony w Jaśle 2/11 1843 r. Przed powstaniem studjowal medycynę w Krakowie. W powstaniu brał czynny udział w partjach Kurowskiego i Czachowskiego. Był w bitwach: pod Miechowem w kawalerji Mięty, później w strzelcach pod Rybnicą. Wzięty do niewoli pod Ryb- nicą, lecz staraniem rodziny zwolniony. Po powstaniu pracował jako lekarz kolejowy i prymarjusz szpitala powszechnego w Jaśle. Zmarł 29/Xl 1918 r. w Jaśle.

b. oficer wojsk rosyjskich służył jako porucznik kawaleryi w oddziale Czaehowskiego poległ pod Rybnicą w Sandomierskiem w Październiku 1863 r. Pochowany w Klimuntowie.

ur. w Krakowie r. 1839, malarz pokój , służył jako strzelec w oddz. Kurowskiego (pod Miechowem), Langiewicza (pod Chrobrzą i Grochowiskami), Czachowskiego (pod Rybnicą i Jurkowicami) i Rębajły (pod Iłżą).

malarz pokojowy, urodzony 1839 Kraków, zamieszkały Kraków ul. Nowodworska, żonaty-3 dzieci, przed powstaniem malarz pokojowy w trakcie powstania strzelec, oddział Nowowiejskiego, Miechów, Jeziorański, (pod Langiewiczem), Chroberz – Grochowiska – wrócił w jasielskie wyszedł z Czachowskim, Rybnicą i Jackowice , Rębajło - Iłża, z powodu odmrożenia nóg wysłany do Krakowa, świadkiem udziału w powstaniu jest Zubel Franciszek malarz pokojowy z tego samego oddziału.

Marceli Matuszewski

ur. r. 1830 w Lipnicy. Ze szkół w N. Sączu wyszedł r. 1848 do Węgier do oddz. Wysockiego, był później na emigracji w Anglii, a w kwietniu 1863 przybył do Galicji i służył jako podof. w oddz. Dunajewskiego i Czachowskiego (pod Rybnicą i Jurkowicami). Następnie leczył się w szpitalu, ranny kulą w lewą nogę.

Marceli Matuszewski

bez zatrudnienia, zamieszkały Kraków ul. Szewska16, urodzony 13 stycznia 1830r w Lipnicy, katolik bezżenny. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64 r. podał, iż był podoficerem w powstaniu. W czerwcu wstąpił do oddziałów majora Dunajewskiego, w bitwie pod Gocowem, po rozbiciu tych oddziałów był w oddziale pułkownika Czachowskiego pod Rybnicą i Jurkowicami, gdzie został ranny w lewa nogę. Następnie przybył do Galicji, gdzie zajmował się gospodarstwem. Został ranny kulą w lewą nogę pod Jurkowcami. W deklaracji powołał się na Pana Juliana Wiśniewskiego zostającego przy kolei państwowej w Nowym Sączu, na pana Ignacego Odrzywolskiego urzędnika magistratu w Krakowie oraz W P Sławomira Odrzywolskiego architekta w Krakowie.

Józef Męciński

Artykuł | stud. uniwersyt. Kijowskiego, służył w oddz. Langiewicza i Czachowskiego. Walczył pod Sosnówką, Chrobrzą, Grochowiskami, Rybnicą, Lipą i Krępną. W tej ostatniej bitwie otrzymał kilkanaście ran i stracił rękę. Ocalenie życia zawdzięcza dowódcy rosyj. oddziału Asiejewowi, który ujęty jego zachowaniem się przy obronie Czachowskiego, zaopiekował się nim na placu bitwy i w szpitalu i ułatwił mu wyjazd za granicę. Po powst. zajął stanowisko Prezesa Tow. wzaj. ubezpiecz, w Krakowie, posła na Sejm i Marszałka powiat, w Tarnowie i Dąbrowej.

Ur. 09.04.1839r., Chaławy. Rządca gospodarczy, zamieszkały w Jaśle. Katolik, jego ojciec był właścicielem majątku Bronów w powiecie pleszewskim. Przed powstaniem był podporucznikiem 47 pułku prus., natomiast w czasie powstania służył pod Langiewiczem, Romockim, Dunajewskim, Czachowskim, Rudowskim, Bosakiem i Chmielińskim. Walczył pod Szycami i Grochowiskami pod komendą Rochebruna w żuławach. Walczył też pod Graczami, Rybnicą i Opatowem gdzie po bitwie został mianowany porucznikiem. Był ranny pod Grochowiskami i w Opatowie. Oświadczenie przystąpienia do Towarzystwa wzajemnej pomocy uczestników powstania polskiego z roku 1863/4 podpisał w Jaśle 05.03.1895r.

Stanisław Mrockowski

leśniczy, zam. Bieździałki pow.Kołaczyce, ur 8.04.1845 Wadowice wieś, żonaty 2 dzieci. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64 r. podał, iż przed powstaniem był uczniem gimnazjalnym, wyruszył do powstania z Czachowskim, dnia 16 października był w bitwach pod Rybnicą, później w innych oddziałach i u Waltera, z którego w bitwie pod Klonowcami 10 maja 1864 dostał się do niewoli i został zabrany do Charkowa i wysłany do rot aresztanckich.

Stanisław Mroczkowski

ur. r. 1845 w Wadowicach, uczeń, służył w oddz. Czachowskiego (pod Rybnicą i Jurkowicami), później w oddz. Semetkowskiego, Denisiewicza i Waltera. Wzięty do niewoli został zesłany do rot areszt, do Charkowa. Po powrocie leśniczy.

Antoni Naglicki

ur. w Tarnowie r. 1844, stud. gimn., służył od szereg, do podpor. w oddz. Czachowskiego, Bosaka i Liwocza. Walczył pod Rybnicą, Jurkowicami, Ociesękami, Brodami itd. Ranny pod Jurkowicami, leczył się w szpitalu w Klimontowie. Po powst. urzędnik kolejowy.

wieku lat 21, rodem z Galicy i, służył jako szeregowiec kawaleryi w oddziale Czachowskiego, poległ pod Rybnicą w Sandomierskiem w Październiku 1863 r*

Urodzony w 1830 r. w Starym Sączu. Zawód przed powstaniem: robotnik. W czasie powstania w r. 1863/4 walczył pod dowództwem Czachowskiego, w trzeciej kompanii strzelców, brał udział w bitwie pod Rybnicą i Jurkowicami, wzięto go do niewoli, skazano na zesłanie na 5 lat, najpierw na roty aresztanckie w Guberni Permskiej, później zesłano „na wolne posiedzenie” na Syberii w Guberni Karsnojarskiej. Wraz z nim walczyli i byli zesłani Michał Kuczkowski i Jan Skoczeń. Po Powstaniu ponownie pracował jako robotnik. W 1910 r. Po śmierci żony, mając 80 lat i żadnego majątku zgłosił się do Przytuliska i został przyjęty.

Wawrzyniec Panek

mieszkaniec Mielca, uczestnik powstania styczniowego 1863 r. Walczył w kampanii jesiennej oddziału płk. Dionizego Czachowskiego. Uczestniczył w bitwie koło Rybnicy i w potyczce pod Jurkowicami (21 X 1863 r.), gdzie dostał się do niewoli rosyjskiej i został zesłany do guberni permskiej

Adam Piernikarski

Ur. 15.12.1843 Zator, syn. Henryka (malarza) i Marii Podlewskiej, wnuk Piotra Piernikarskiego oraz także Augustyna Podlewskiego - starosty żarnowieckiego. Ojciec Adama służył w Powstaniu Listopadowym pod generałem Wąsowiczem (w którego dobrach mieszkał i służył w gwardii w 1848). Wujem Adama był , który również powstańcem 1831 zesłańcem i 1863 (jego dwaj bracia polegli w powstaniu listopadowym). Do oddziału w Ojcowie dotarł 10 lutego. 17 lutego walczył i był lekko ranny w udo. Następnie po wyleczeniu się w Krakowie udał się do Goszczy do obozu Langiewicza, do batalionu majora "Pióro" pod Czachowskim. 18 marca walczył , i , gdzie został ranny w głowę. Wracając przeprawił się przez Wisłę pod Ujściem Solnym, gdzie został zaaresztowany przez Austriaków, ale uciekł z transportu w Patyniu. Po wyleczeniu zaaresztowany w Krakowie, trzymany parę dni na ul. Kanoniczej, lecz wypuszczony na wolność w Andrychowie. Następnie w oddziale kuzyna ojca Antoniego Świderskiego (zginął), walczył , ranny lekko w lewą rękę. W Krakowie znowu został zaaresztowany lecz od razu uwolniony. 19 czerwca w Glinianach przeszedł przez Wisłę. Walczył w skąd musiał powrócić do Galicji (w czasie tej samej przeprawy zginął hrabia Julian Tarnowski). Do października pomagał organizować oddział w lasach Mokrzykowskich w dobrach Tarnowskich. Przewoził też amunicję. W tym czasie w gdzie mieszkał przebywała też Henryka Pustowojtów. Walczył 20 października , gdzie został ranny w głowę - przez cięcie pałaszem. W powstaniu walczył brat Adama - . Organizatorem powstania był też przyszły teść Adama - - ojciec , zarządca w dobrach Laskowskiego, a ona sama była kurierką. Adam i Feliksa pobrali się 23.2.1867 w kościele Szczaworyżu. Mieli 5 dzieci: Henrykę, Marię (zam. Beranek), Mieczysławę, Stanisława Jana i Aleksandra Adama. Po śmierci Feliksy w 1888, Adam ożenił się powtórnie z z Antoniną de Kleesfeld. Mieli 5 dzieci: Michała (zamord. 1940 Twer), Jana, Antoniego (zamord. 1940 Twer), Zofię i Jadwigę. Zajmował się administracją dóbr i gorzelnictwem. Następnie rodzina zamieszkała w Buczaczu, gdzie Adam zmarł w 1920r i został pochowany.

urodzony 10 VI 1845 r. w Mielcu, syn Jakuba i Wiktorii z Mulowskich. Kształcił się u ojca w zawodzie bednarskim. Na wieść o powstaniu w październiku 1863 r. zgłosił się na zbiórkę oddziału powstańczego w lasach baranowskich i tam przeszedł podstawowe szkolenie żołnierskie. Walczył w oddziale Dionizego Czachowskiego w bitwie pod Rybnicą, a po jego rozbiciu pod Jurkowicami – w grupie Karola Kality „Rębajły” – w bitwach pod Jeziorkiem (29 XI), Mierzwinem (4 XII), Hutą szczecińską (9 XII), Iłżą (17 I 1864 r.) i Rodkowicami (21 I). Po połączeniu się oddziału „Rębajły” z oddziałem J. Hauke–Bossaka brał udział w ataku na Opatów i został ranny w nogę. Przebywał w lazarecie w Siennie i w kwietniu przyłączył się do oddziału Denisiewicza, który pod Wierzbnikiem został otoczony przez Rosjan i rozbity. W czasie powrotu do Galicji dostał się do niewoli rosyjskiej. Po śledztwie w więzieniu w Opatowie został przekazany żandarmerii austriackiej, ale udało mu się uciec z transportu i powrócić do Mielca. Przez pewien czas, prawdopodobnie do austriackiej amnestii w 1869 r., ukrywał się w lasach tuszowskich koło Mielca i pomagał w pracach bednarskich. W 1869 r. powrócił do Mielca, ożenił się i pomagał teściowi (Janowi Gołuchowskiemu) w prowadzeniu firmy masarskiej. Po bankructwie firmy przeniósł się do Szczucina i tam założył zakład masarski. Później prowadził też restaurację i sklep z towarami mieszanymi w wydzierżawionej kamienicy nr 6 w Rynku, a w 1900 r. zakupił ją. Był jednym z członków - założycieli Ochotniczej Straży Pożarnej w Szczucinie (1885). Zdobył sobie autorytet w mieście, stąd powierzano mu odpowiedzialne funkcje: radnego, wiceburmistrza, członka zarządu kasy Reiffeisena, cechmistrza i od 1913 r. – burmistrza. W 1920 r. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. Jego powstańcze przeżycia pt. Moje wspomnienia z 1863 r., spisane przez syna (Ignacego Podolskiego), stały się cennym źródłem wiedzy o powstaniu styczniowym. Zmarł w 1932 r. Spoczywa na cmentarzu w Szczucinie, obok mogił powstańców z oddziału Dunajewskiego.

masarz, zamieszkały w Szczecinie, ur. w 1845 roku, wyznania Rzym. Katol, żonaty, 4 dzieci, czeladnik. W czasie powstania szeregowiec, brał udział w walkach pod Czachowskim a na koniec pod generałem Bosakiem, u którego był pod Rybnicą i Jurkowicami i pod Opatowem. Nie był ranny w trakcie powstania. Jego udział w powstaniu może potwierdzić Mroczkowski obecnie dzierżawca gruntów, a był na oddziale podoficerem, Czmielowski Jan jest obecnie malarzem w Mielcu.

ur. r. 1845 czeladnik bednarski, służył jako szereg, w oddz. Czachowskiego, Bosaka i Denisewicza. Walczył pod Rybnicą i Jurkowicami, Opatowem, itp.

udział w potyczkach: sandomierskie: Rybnica 20.10.1863, Jurkowice 21.10.1863 poległ

gospodarz wiejski. Zamieszkały – , poczta Tarnawa Niżna („przez Turkę obok Chyrowa”). Urodzony 29 czerwca 1839 r. w miejscowości Mirów, powiat i gubernia radomska. Szlachcic, wyznania rzymskokatolickiego, kawaler. Przed powstaniem dzierżawił dobra rzędowe. W powstaniu dowodził oddziałem uderzającym na Szydłowiec, potem walczył jako szeregowiec w kosynierach X. Wojciecha, następnie również jako szeregowiec w kawalerii rotm. Figettego. W stopniu porucznika a następnie rotmistrza w oddziałach Langiewicza, Czachowskiego i Bosaka. Brał udział w bitwach i potyczkach pod Szydłowcem, Suchedniowem, Wąchockiem, Św. Krzyżem, Staszowem, Uniejowem, Małogoszczem, Piaskową Skałą i Skałą – z Langiewiczem, z Czachowskim – pod Rybnicą (Połańcem) i Krępą. Pod dowództwem Bosaka – w Opatowie, Ocieszkach i Bodzechowie. Jako porucznik dowodził kawalerią Langiewicza w bitwach pod Św. Krzyżem (pięcioma plutonami) o pod Staszowem (ośmioma plutonami), w Opatowie pod Bosakiem w stopniu rotmistrza także podczas bitwy dowodził czterema szwadronami. Walcząc pod dowództwem Bosaka był ranny w bitwie pod Bodzechowem („w chwili wzięcia w niewolę Chmielińskiego”). Powołał się na świadectwa Gustawa Reuta i Stanisława Kwientkowskiego (?). Zobowiązał się do wpłacenia wpisowego w wysokości 2 złotych i składki rocznej w wysokości 3 złotych. Oświadczenie podpisał w Dźwiniaczu Górnym 29 kwietnia 1888 r. Przyjęty na członka czynnego 8 maja 1888r.

ur. r. 1838 w Mirowie, dzierżawca, dowodził oddziałem przy najadzie na Szydłowiec, potem służył jako szeregów., następnie porucznik w końcu rotmistrz w oddz. Langiewicza. Czachowskiego i Bosaka. Walczył pod Szydłowcem, Suchedniowem, Wąchockiem, St. Krzyżem, Staszowem, Uniejowem, Małogoszczą, Pieskową skałą, Skałą, Rybnicą, Opatowem, Ociesękami i Bodzechowem. Jako porucznik dowodził całą kawaleryą Langiewicza, w bitwie pod St, Krzyżem 5. plut., pod Staszowem 8 plut., a w Opatowie jako rotmistrz 4 szwadron. Ranny pod Bodzechowem. Po powst. ziemianin.

Jan Chrzciciel Wojciech Prendowski h. {{Korwin}}, ur. 1838 Mirów, zm. 9.9.1905 Dąbrowica, k. Janowa w Galicji. Syn Ludwika i Wiktorii Wiśniewskiej. Brat m.in. i zaangażowanych w Powstanie. W 1856 ukończył gimnazjum w Radomiu[6]. Dzierżawca dóbr Szydłówek. 8.3.1861 brał udział w wielkiej patriotycznej manifestacji w Warszawie, cudem unikając pchnięcia bagnetem. We wrześniu brał udział w patriotycznej pielgrzymce na Święty Krzyż niosąc sztandar polski uszyty przez szwagierkę - . Przed wybuchem powstania wielokrotnie spotykał się z Langiewiczem, który bywał we dworze w Szydłówku. W 1863 r przy swoim dworze zgromadził grupę 10 ochotników, do których dołączyło potem 15 zgromadzonych w Mircu u brata Józefa. Dowodził tym oddziałem przy napadzie na Szydłowiec, potem służył jako szeregowy, następnie porucznik w końcu rotmistrz w oddziale Langiewicza, Czachowskiego i Bosaka. Oprócz udziału w walkach z oddziałem zaufanej kawalerii wykonywał prace z działań organizacyjnych, egzekwował od ziemian należności na cele narodowe, walczył z pojawiającym się bandytyzmem, jeździł na zwiady. W oddziale tym traktował siebie na równi z podwładnymi przydzielając sobie najcięższe zadania - dlatego był niezwykle poważany i kochany przez powstańców. Walczył pod , , , , , , Uniejowem, , , i po kilkumiesięcznej przerwie pod , , i . Jako porucznik dowodził oddziałami kawalerii Langiewicza, w bitwie pod Świętym Krzyżem (5 plut.), pod Staszowem (8 plut.). Na jesieni ponownie mianowany porucznikiem, w bitwie opatowskiej jako rotmistrz 4 szwadronu. Ranny pod Bodzechowem i . Wyjechał za granicę, przybywając głównie w Rzymie u kuzyna Henryka Prendowskiego. Do kraju powrócił w 1866, został aresztowany i osadzony w Cytadeli. Zesłany na 5 lat katorgi, a później na osiedlenie do Tomska. W czasie zesłania faktycznie przebywał w Minusińsku, gdzie założył sklep. Powrócił w 1871 i zamieszkał u brata Czesława w Dźwiniaczu Górnym. Zmarł w Dąbrowicy k. Janowa (pow. gródecki k/Lwowa).

Leon Przanowski

b. prezes Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. W powstaniu porucznik. Urodzony w 1844 roku w Celjowie. Walczył pod rozkazami Czachowskiego i Zakrzewskiego. Przyjmował udział w bitwach pod: Rybnicą, Jaworznem, Bozocinem, Korytnicą, Międzyrzecem, Garwolinem, Kałuszynem, Różą, Panasówką, Batorzem i Chruśliną. W bitwie pod Panasówką został kontuzjowany. Przebywał na emigracji w Belgi do 1868 roku. W aktach jego znajdują się uwierzytelnione odpisy dokumentów z czasow powstania t. j.: a) Nominacja na podporucznika, podpisana przez Lelewela — Borelowskiego z dnia 13 sierpnia 1863 roku w obozie w Żaliszkach, b) Karta urlopowa, podpisana przez Lelewela z dnia 28 czerwca w obozie pod Kałuszynem, oraz c) Urlop zdrowotny, podpisany przez Naczelnika Wojennego 1 Oddziału Województwa Sandomierskiego z dnia 8 lutego 1863 roku.

Pseud. Gustaw Róża. Syn Dawida - ordynatora szpitala Sanguszków w Tarnowie-Gumniskach. Był kapitanem w wojsku austriackim. W Czasie Powstania dowodził jedną z 5 kompanii piechoty w oddziale Czachowskiego. 20.10.1863 wraz ze swoim oddziałem przekroczył Wisłę, po czym walczył w bitwie pod Osiekiem oraz pod Rybnicą gdzie dowodził kompanią strzelców. Po skierowaniu się Czachowskiego w rejon Klimontowa przejmuje dowodzenie 450-osobowym oddziałem piechoty. Schroniwszy się dla odpoczynku w Jurkowicach został otoczony w owczarni, którą Moskale podpalili. Przeciwko oddziałowi powstańców stanęło 1300 doborowego żołnierza moskiewskiego. W tej poległo 90 powstańców, 54 było rannych a 50 zostało wziętych do niewoli. Rosner próbując wydostać się z płonącego budynku zginął od kuli moskiewskiej. Pochowany w zbiorowej mogile w Olbierzowicach.

(Róża), uczestnictwo w potyczkach: sandomierskie: Rybnica 20.10.1863, Jurkowice 21.10.1863 poległ

Stanisław Sękowski

Uczestnik tzw. drugiej (jesiennej ) kampanii Dionizego Czachowskiego. Skoncentrowany niedaleko Mielca na terenie Puszczy Sandomierskiej (Galicja) 17.października 1863, przekroczył granicę 20. października wraz z całym oddziałem powstańczym. Uczestnik zwycięskich potyczek pod Osieką i Rybnicą oraz porażki pod Jurkowicami. Nie wiemy, czy uczestniczył w drugiej fazie tej kampanii Czachowskiego i czy walczył w bitwie pod Krępą, gdzie powstańcy ponieśli ostateczną porażkę i gdzie zginą dowódca. Nie występuje na listach pojmanych do niewoli. Wiadomo, że powrócił nielegalnie do Galicji zapewne przez zieloną granicę.

Stanisław Semetkowski

ur. r. 1837 w Lubczy. oficer austr., służył jako kapitan w oddz. Jordana, Czachowskiego i Bosaka. Walczył pod Rybnicą i Jurkowicami. Po powstaniu urzędnik Wydziału kraj.

ur. w Rymanowie, malarz, służył w oddz. Czachowskiego, walczył pod Rybnicą i Jurkowicami. gdzie był rannym od kuli, piki, bagneta i pałasza. Przeleżał w szpitalu w Klimontowie i Kurozwękach przez 4 miesiące.

mularz, Prądnik Biały nr domu 14 dom p. Romanowskiego, urodzony w Rymanowie w 1848 roku, katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64 r. podał, iż przed powstaniem był praktykantem, a w trakcie powstania szeregowcem. Walczył w oddziale pułkownika Czachowskiego w bitwach pod Rybnicą i Jurkowicami, gdzie dnia 21 października 1863 roku został ranny od kuli w nogę, był także ranny w pierś i głowę od bagnetu piki i pałasza. W deklaracji powołuje się na Mikołaja Smorogiewicza, kapitana Bogowicza, nadporucznika Zwolejskiego.

Strona z 3 < Poprzednia Następna >