Powstanie Styczniowe - uczestnicy

rodem Włoch z Bergamo, wieku lat 26. Służył w oddziale Miniewskiego zginął w potyczce 9 Maja 1863 r. pochowany w Chrzanowie. Dz. Pozn. N. 112.

był dyrektorem szkoły wojskowej polskiej w Genui, która 1 maja 1862 r. przeniesioną została do Cuneo, departamentowego miasta Włoch północnych. Szkoła ta została 26 czerwca 1862 r. przez gabinet Ratazzego rozwiązana. Dnia 21 stycznia 1863 r. doręczono mu nominację na dyktatora przez delegatów Janowskiego Władysława, Jeska Władysława i Danilewskiego Władysława w Paryżu. Potem był mianowany generalnym organizatorem wojska polskiego poza granicami zaboru moskiewskiego w połowie sierpnia 1862 r. Jako dyktator Mierosławski, pomimo silnego strzeżenia granicy przez Prusaków zdołał sie jednak przedrzeć przez granicę i dostać na Kujawy z młodzieżą wyższych zakładów wojskowych francuskich i rozłożył się obozem pod Krzywosądzem, gdzie został napadnięty przez Schilder-Schuldnera, który zgniótł mały oddziałek z 83 oficerów i podoficerów złożony. Sam Mirosławski, pod którym konia zabito z garstką zaledwo uszedł. Pod Płowcami spotkał nadciągający oddział Mielęckiego, do którego się przyłączył i podążył ku lasom kazimierskim, ale Schilder ubiegł go ku Nowej Wsi i z powiększonymi siłami zmusił do przyjęcia bitwy, która odbyła się 21 lutego i skończyła się nową klęską, która zmusiła dyktatora do wyjazdu w Poznańskie.

Zygmunt Gozdawa-Mineyko Wspomnienie pozgonne o pułkowniku – weteranie Bawiąc dwa lata temu w Grecji, dowiedziałem się, że mieszka w Atenach weteran 1863 r. pułk. Zygmunt Gozdawa-Mineyko. Odwiedziłem więc weterana, który opowiedział mi dzieje swego życia. Przed kilku dniami sędziwy weteran zmarł nagle w Grecji, przypomnienie więc jego trudów, złożonych na ołtarzu Ojczyzny niech będzie hołdem złożonym nad świeżą jeszcze mogiłą. Ś. p. pułk. Mineyko urodził się w 1840 r. w Wilnie. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do Wojennej Szkoły Inżynieryjnej w Petersburgu, gdzie spotkał się z całym szeregiem wybitnych patriotów polskich, przez których w 1861 r. został wciągnięty do tajnej organizacji, podlegającej Komitetowi Centralnemu w Warszawie. Przez te organizację Mineyko został wysłany do Wilna, gdzie brał czynny udział w organizowaniu społeczeństwa do przyszłych walk. Ścigany jednak przez policję rosyjską za udział w manifestacjach patriotycznych, przekradł się do zaboru austriackiego, a następnie udał się do Rumunii i Turcji. W roku 1861 przybył do Włoch i tam wstąpił do polskiej szkoły wojskowej w Genui, założonej przez Garibaldiego. W rocznicę powstania listopadowego uczniowie szkoły złożyli przysięgę na ręce gen. Mierosławskiego, że to będzie ostatnia rocznica taka, obchodzona przez nich na ziemi obcej - i rzeczywiście w rok potem 23 polskich oficerów po ukończeniu szkoły wojskowej przekradło się w nocy 29 listopada w granicę zaboru rosyjskiego, lecz następnie rozkazano im powrócić do Rumunii, aby tam oczekiwali na wybuch powstania. Na wieść o wybuchu powstania grupa tej młodzieży ruszyła do kraju i z trudem przekradając się przez dwie granice dotarła do obozu Langiewicza. Mineyko chrzest bojowy odebrał pod Chrobrzem i Grochowiskami, gdzie na czele oddziału kosynierów kilkakrotnie atakował piechotę rosyjską, biorąc jeńców i zdobycz. Po przejściu do Galicji oddziału Langiewicza, Mineyko udaje się do Krakowa, skąd z rozkazu Rządu Narodowego przekrada się do Wileńszczyzny, aby wzniecić w powiecie oszmiańskim ruch powstańczy. W Wileńszczyźnie murawiewska policja i wojsko rosyjskie ścigały, tropiły i rozbijały oddziały powstańców. Losowi temu uległ też oddział Mineyki, a sam on został ujęty i wydany w ręce żołnierzy rosyjskich, którzy pobili i pokaleczyli go tak, że władze rosyjskie umieściły go w szpitalu więziennym. Ułaskawiony pod szubienicą Mineyko skazany zostaje do robót ciężkich na Syberii, skąd jednak zbiegi pod przybranym nazwiskiem i udał się do Paryża. W gościnnej Francji rozpoczyna nowe życie, jako wolny człowiek. Wstępuje do akademii sztabu generalnego, którą ukończył w roku 1868, poczym został profesorem fortyfikacji w polskiej wojskowej szkole w Tuluzie oraz pełnił funkcję sekretarza towarzystwa wojskowych polskich. Nadszedł rok 1870. Francja została powalona przez Prusy. Wówczas zabrakło miejsca i dla emigrantów polskich, rusza Mineyko do Turcji, gdzie jako inżynier wojskowy w 1888 roku wypracował plany i przeprowadził regulację rzeki Hermesu, poczym był wysłany do Angory, jako nadzwyczajny inspektor sułtański dla uregulowania komunikacji. Od 1891 roku przeniósł się na stałe do Grecji, gdzie objął kierownictwo robót hydraulicznych. W latach 1896, 97 i 1912 brał czynny udział w wojnach wyzwoleńczych Greków jako jeden z wybitnych organizatorów sztabu generalnego greckiego. W roku 1923 roku Wódz Naczelny odznaczył ś. p. pułk. weterana Mineykę orderem Virtuti Militari V kl. i Krzyżem Walecznych. Cześć jego pamięci.

urodz, w Przyłuskach r. 1839, właśc. dóbr Zalesie, jeden z naj czynniej szych organizatorów w pow. Czerskim i Rawskim, należał do organizacji jako ajent i pełnomocnik wysyłany do Krakowa, Paryża i Włoch, celem zamówień broni i w sprawach dyplomat. Po powst. zmarł w Warszawie.

wielce zasłużony w piśmiennictwie naszym, literat, urodzony 8 lutego 1834/9? r. w Rudzikach Małych, majętności rodzinnej, którą po śmierci ojca w r. 1859 odziedziczył. W 1860 r. pojechał do Paryża w celach naukowych i tam zbliżył sie do Mierosławskiego, Kurzyny i innych czerwieńców. Powróciwszy do kraju miał udział w wypadku 27 lutego 1861 r., a dalsze prześladowania zjednały mu rozgłos w kraju. W 1862 r. powtórnie był w Paryżu, a potem we Włoszech, a w Belliger znosił się z Garibaldim. Dnia 25 stycznia 1863 r. dostał krwotoku, a 20 marca miał jechał do obozu, gdy go 19 tego miesiąca aresztowano, lecz wkrótce uwolniono. W październiku emigrował. Dwa lata żył z Paryżu, rok w Dreźnie, dwa lata w Prusach u rodziny, a potem w Krakowie, gdzie brał początkowo udział w redakcji „Kraju”. Wyjechawszy za granicę dla poratowana zdrowia umarł w powrocie z Włoch w Jaworzu na chorobę piersiową 5 lipca 1872 r.

Włoch. Pułkownik spod znaków Garibaldiego, dowódca Legii zagranicznej. Poległ 5.5.1863 pod .

Rodem Włoch, pułkownik legii Włoskiej z wyprawy Garibaldego w r. 1859, ozdobiony za waleczność 7 .orderami. W ostatnim powstaniu przybył do kraju z wieloma cudzoziemcami, tworząc osobny oddział. Rząd narodowy mianował śp. Nulla jenerałem i dowódcą legii zagranicznej, do której licznie się zapisywali ochotnicy z pomiędzy tych, którzy walczyli w ostatnich czasach za niepodległość Włoch. Połączywszy się z oddziałem zmuszeni przyjąć bitwę z przeważającą liczbą nieprzyjaciela pod , w dniu 5go Maja 1863 r. doznali zupełnej klęski w wielu zabitych i rannych oraz wziętych w niewolę, sam Nullo ugodzony kulą na miejscu ducha wyzionął, resztka pozostałych przy życiu, rozpierzchła się w różne strony. 7 (Czas w lir. 106, 106 i 107 obszerniejsze podaje szczegóły o tej potyczce).