Powstanie Styczniowe - uczestnicy

mężcz. 38 lat na 1868 r., szlachcic wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1867 r. przebywał w Kaińsku, do ‘869 r. wyjechał do wiatskiej guberni, usłużeniie, rodziny nie posiadał

Michajłow, mężcz. 20 lat, ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, usłużeniie, rodziny nie posiadał

Urzędnik telegrafu w Jassach, w ścisłych stosunkach z emigrantami polskimi Łukaszewski i Fr. Kopernickim. Człowiek uczciwy, zdolny i dziwnie potężny urok wywierający na swoich kolegów. Mówi im w oczy prawdę, napomina ich,łaje nawet, lecz w taki sposób, że żaden się nie obraża, owszem jest mu uległym. Otacza go przy tym w oczach kolegów urok poświęcenia i walecz­ności, bo w samym początku powstania 1863 r. udał się na plac boju, był w oddziale Jeziorańskiego i pod Langiewiczem został oficerem na placu boju i odniósł ciężkie rany. Jest to człowiek, który w danych razach pociągnie za sobą licznych swych przyjaciół.

Poddany austriacki - wzięty do niewoli w walkach z oddziałami powstańczymi w kieleckim.Skazany na pozbawienie wszystkich praw stanu i osiem lat ciężkich robót w twierdzach.

mężcz. 19 lat na 1868 r., austriacki poddany, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, z 1864 r. przebywał w Tomsku, stolarz, rodziny nie posiadał, kawaler

СКАЧКОВСКIЙ Антонъ,szlachcic (дворянин),mieszkał w pobliżu Kowlan ? w powiecie wiłkomirskim (проживал в околице Къвлянахъ Вилкомирского уезда.),gubernia kowieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

Bogusławow (Skokowiekij), mężcz. 29 lat, ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw osiedlenie, przebywał w omskim okręgu, rodziny nie posiadał

ur. r. 1846 w Borku szlacheckim, uczeń, służył jako szereg, podoficer, w końcu porucznik w oddz. Langiewicza (pod Chrobrzą i Grochowiskami) i Krukowieckiego (pod Pieskową skałą. Glanowem, Imbramowicami). Ranny pod Imbramowicami w prawą nogę. Po powst. właściciel dóbr ziemsk.

Z Poznania, służył nasamprzód pod Mieleckim i był w potyczkach pod Olszakiem i Ślesinem; następnie walczył pod wodzą Younga pod Nowąwsią i Brdowem; dalej pod Ganier’em od dnia 26 lipca 1863 r. Wyprawa ostatnia nie udała się, gdyż wojska pruskie rozproszyły oddział przy przejściu granicy i zabrały furgony z bronią i ubiorem. Pozostałych 50 ochotników, między nimi Skarupski, zdołali przebyć granicę pod wodza oficera wojsk francuzkich Soudaix, lecz zaatakowani przez Moskali w pobliżu Pyzdr, utracili w utarczce 10 ludzi, między którymi i dowódzcę, który padł ugodzony trzema kulami. Skarupski ranny kulą w prawą nogę i pokłuty bagnetami, do stał się z kilku innymi towarzyszami broni do niewoli. Zawieziono ich najprzód do Pyzdr, następnie do Konina do lazaretu wojskowego. Po kilku tygodniach odstawiono ich do granicy pruskiej. Skarupskiego przewieziono do cytadeli Winiary w Poznaniu, gdzie przesiedział 4 miesiące. Uwolniony wraz z kilku towarzyszami w wigilią wszystkich Świętych, znów podążył na pole walki, ale gdy rana w nodze mu się otwarła, zniewolony był powrócić do Poznania, gdzie dotąd mieszka przy ulicy Młyńskiej nr. 22, nie domagając wciąż na zdrowiu i nie zdolny do cięższej pracy.

ur. 27. grudnia 1841 w Lubarze na Wołyniu, pracował przy gospodarstwie swego brata, Kazimierza. Gorąco organizacyą powstańczą zajmował się właściciel tej miejscowości (zdaje się hr. Dunin), on też na folwarku »Bite jezioro«, leżącym w pobliżu Lubarza stworzył główne środowisko przygotowawczej akcyi. Z Lubarza wyszedł Skibicki z Grzegorzem Michalskim, Janem Jatkiewiczem, Ludwikiem Zielińskim z wiosną i wstąpił do Jazdy Wołyńskiej, pozostającej pod dowództwem pułk. Różyckiego. Służył w trzecim szwadronie jazdy i po raz pierwszy brał udział w potyczce pod Salichą, gdzie pierwsze dwa szwadrony walczyły na prawem skrzydle i odciągnęły nieprzyjaciela z bagnistej łąki w pole a trzeci oddział, w którym pozostawał Skibicki tylko chwilowo był zaatakowany przez kozaków. W pierwszem starciu został Skibicki raniony w rękę lancą przez kozaka, mimo jednak rany tak szybko wywinął i tak silnie ugodził kozaka, iż nieżywy stoczył się na ziemię. Szybkim pochodem otaczany zewsząd przez mnogie roty moskiewskie parł oddział ku granicy w nadziei połączenia się z oddziałem gen. Wysockiego i przekroczył granicę koło Palczyniec. Opowiada Skibicki o drobnym epizodzie, jaki zdarzył się przy przejściu granicy w tej miejscowości, gdzie jeden z włościan rozbroił powstańca, stojącego na pikiecie i wydał go w ręce Moskali, którzy go odarli z ubrania i ciężko poraniwszy na miejscu pozostawili. Gdy do pikiety zbliżył się następnie oddział powstańczy i dowiedział się o zaszłym wypadku wdrożył poszukiwania za owym chłopem. Ten tymczasem dowiedziawszy się o nadejściu oddziału zaszył się w strzesze zagrody a odkryty wyrokiem skazany na śmierć, poniósł ją bezwłocznie. Po drugiej stronie kordonu zjawiła się tymczasem piechota austryacka i żandarmi, powstańcy złożyli broń, żandarmerya aresztowała cały oddział, zabrała konie a wojsko eskortowało powstańców furami do Tarnopola, gdzie osadzeni zostali w tzw. »Popowej kasarni«. W drodze wielu umknęło, niejeden zdołał zbiedz w Tarnopolu, którego ludność bardzo serdecznie witała naszych powstańców i tak materyalnie, jak i moralnie starała się ich dolę osłodzić. Furami powieziono ich dalej do Lwowa, gdzie ludność entuzyastycznie i wśród serdecznego a rzewnego nastroju zachowywała się wobec zwycięzców z pod Salichy. Koleją przewieziony został Skibicki do Ołomuńca i w więzieniu tamtejszem przesiedział około 9 miesięcy a z wiosną opuściwszy wraz z 25 towarzyszami więzienie wyjechał do Szwajcaryi. W miejscowości Grosswangen, w kantonie Luzerny, pracował na roli przez 15 lat tj. do r. 1880 zyskując uznanie władzy miejskiej za wzorowe, nienaganne zachowanie się, poczem powrócił do Galicyi i osiadł na małem gospodarstwie w Petrykowie pod Tarnopolem pojąwszy za żonę Szwajcarkę z Grosswangen.

mężcz. 35 lat na 1868 r., ksiądzwarszawskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1867 r. przebywał w tomskim okręgu, cztieniie knig, rodziny nie posiadał

mężcz. 60 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1865 r. przebywał w Kaińsku, , rodziny nie posiadał

Michajłow, mężcz. 34 lata w 1868 r., szlachcic , zesłany z pozbawieniem praw, z 1868 r. przebywał w Kaińsku, rodziny nie posiadał

Adamow, mężcz. 18 lat na 1865 r., ziemianin wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, rodziny nie posiadał, kawaler, w 1868 r. wyjechał w Tambowskuju gub.

СКИРГАЙЛО Константинъ,szlachcic (дворянин),mieszkał w okolicach Gojrzewki-Nadstrun ? jego rodzice posiadali tam dom i ziemię (проживал в околице Гойжевки-Надструнь, Ковенского уезда. Родители его имеют дом, и землю в этой же околице.),gubernia kowieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

ur. r. 1849 w Modnicy Dużej, murarz, służył jako szereg, strzelców w oddz Krukowieckiego. pod kapit. Sroczyńskim i walczył pod Szycami, w Pieskowej skale i pod Imbramowicami. Ranny kulą w prawą goleń

mężcz. 20 lat, ziemianin Radomskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1866 r. przebywał w Omsku, w 1870 r. wyjechał do Królestwa Polskiego

"Skomerski Konstanty zm. w Niżnie-Udyńsku w lipcu 1864" /-/ "Czas", nazwisko to opuścił. Skomirski (sic !) Konstanty, lat 42 (w 1863 r.), szlachcic z Brzega, pow. wrocławski, gub. warszawskiej, żonaty, troje dzieci. Oskarżony o udział w "rewolucyjnej organizacji", kierującej powstaniem w Królestwie Polskim, w której to organizacji był "sekcionistą". Sądzony (razem z K. Cymbalińskim - zob.) przed Komisją Śledczą przy namiestniku. Pozbawiony praw stanu, zesłany na 10 lat ciężkich robót w twierdzach na Syberii. Wysłany 28 XI 1863 r. AGAD, ZGP, 3/446 (3/159).

СКОРДСКIЙ Леопольд,szlachcic (дворянин),mieszkał w Mińsku, służył w katolickim Konsystorzu Duchownym. (проживал в г.Минск, служил в духовной католической консистории.),gubernia mińska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

mężcz. 40 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w Omsku, w 1867 r. wyjechał w Siemipałatinsk, rabotał na winokuriennom zawodie, rodziny nie posiadał, żonaty

Syn Wincentego, mężcz. 19 lat, ziemianin Mińskiej gub. nie potwierdzony w haroldii, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, stolarz, rodziny nie posiadał, kawaler

Rochow, mężcz. otstawnoj kapitan, zesłany z pozbawieniem praw na katorgę, z 1869 r. przebywał w Omsku, potem w miejscowości Tiumień

Sigizmundow, mężcz. 28 lat na 1867 r., szlachcic , zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Kurganie, k 1870 r. wyjechał w Pietropawłowsk, kopista (pismowodstwo), przy nim niewiesta

mężcz. 52 lata w 1868 r., ziemianin wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1865 r. przebywał w Kaińsku, , rodziny nie posiadał

W przedpowstaniowych czasach pełnił funkcję setnika w warszawskich zakładach Evansa i podlegał tysiącznikowi . Obaj byli zagrożeni aresztowaniem, więc w 1862 r. zostali skierowani do działalności na teren woj. sandomierskiego. Potężnej postury. Został zabity w 3.2.1863 Tak opisuje to wydarzenie por. Jan Słowacki we „Wspomnieniach z czasów Langiewicza: "”.

Powstaniec z oddziału Langiewicza. Poległ w bitwie pod Grochowiskami 18.3.1863. Pochowany w zbiorowej mogile powstańczej w Busku Zdroju.

mężcz. 43 lata w 1868 r., mieszkaniec mohylewskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw, z 1864 r. przebywał w Mariińskie, usłużeniie, rodziny nie posiadał

mężcz. 30 lat na 1870 r., ziemianin Mińskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w Koływani, potem w tomskim okręgu, Tomskie, kriesćjańskiie raboty, rodziny nie posiadał, kawaler

Józefow, mężcz. 50 lat na 1867 r., ziemianin Mińskiej gub., zesłany bez pozbawienia praw na osadzenie, potem na zamieszkanie, przebywał w Iszymie, przy nim 2 dzieci i żena

Ur. Gawrzyłów 13.07.1845r., kasjer fabryki cukru, zamieszkały w Sędziszowie, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem gimnazjalnym, natomiast w powstaniu walczył jako szeregowiec. Był w oddziale Jordana, walczył w bitwie pod Komorowem i w oddziale Czachowskiego, walczył w bitwach pod Rybnicą i pod Jurkowicami. W czasie walk został lekko ranny w prawy bok. Deklarację podpisał 04.08.1891r.

Profesor niższego gimnazjum polskiego we Lwowie. Komendant oddziału piechoty młodzieży (ok 200 osób), która na początku wyruszyła ze Lwowa, idąc przez Rawę Ruską, Uhnów na Tomaszów.