Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Więzień cytadeli warszawskiej. szlachcic z miasta Biała, lat 26. Katolik, kawaler. Aresztowany w Bobrowie 7 kwietnia 1864 r., za pełnienie funkcji "rewolucyjnego naczelnika Białej i uczestnictwo w powstaniu". W więzieniu od 10 sierpnia. 8 lutego 1865 r. skazany na 8 lat katorgi na Syberii, 17 lutego odesłany do Warszawy. (D-43).

por. Doliwa, jeden z dowódców w oddziale płk. Działyńskiego. W końcu maja 1863 roku dowodził oddziałem w którym był Jakub Nawrocki (Nawrot), który po schwytaniu przez Austriaków gen Langiewicza wrócił do oddziałów gen. Taczanowskiego.

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop z Miastkowa, lat 46. Katolik, żonaty, ojciec sześciorga dzieci. Aresztowany w Miastkowie 21 października 1864 r. za "trzymanie w domu rozbójników z bandy Brzóski". W więzieniu od 4 listopada 1864 r. 18 grudnia skazany na 3 lata aresztanckich rot, 21 grudnia 1864 r. odesłany do Warszawy. (D-54).

Więzień cytadeli warszawskiej. ze wsi Zalesie pow. łukowski, lat 14. Katolik, kawaler, ma dom i ziemię. Aresztowany 18 lutego 1864 r. za "należenie do bandy buntowników". W więzieniu od 3 marca, skazany na zesłanie do Rosji, 28 marca odesłany do Warszawy. (D-4).

właśc. realn. w Tykocinie i rejent miejski rządowy. Całem sercem i duszą poświęcił się w latach 1860—63 sprawie narodowej, z narażeniem swego mienia i życia, dniami i nocami, w zimie i w lecie, przebiegał wsie i zagrody i pouczał, zachęcał i namawiał ludzi do powstania, dodawał ducha i odwagi, nieraz do wyczerpania swych sił. On to urządził policyę, żandarmeryę i pocztę narodową, odbierał i rozdawał narodowe dzienniki i rozporządzenia Rządu naród. W końcu, gdy żydzi szpiedzy donieśli władzom rosyj. został aresztowany i okrutnie maltretowany, póki kilku tysiącami rubli niewykupił się z matni. Umarł r. 1901.

Ur. 26.03.1826r., Warszawa. Drukarz zamieszkały w Krakowie przy Wielopolu 5, żonaty, bezdzietny. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był drukarzem w organizacji, natomiast w czasie powstania również w organizacji, w drukarni narodowej i innych posługach organizacji. Pracował na Sybirze od końca lata 1863r. do połowy stycznia 1864r. Deklarację podpisał 25.11.1888r.

z Wołynia, żołnierz w szeregach powstańczych internowany następnie w jednej z twierdz państwa Austryjackiego, skąd w końcu roku 1864 wstąpił w szeregi korpusu austryjackomexykańskiego. Za dezercyę do przeciwnego obozu, po ujęciu został w Perrocie rozstrzelany.

szlachcic z pow. rosieńskiego gub. kowieńskiej. Za udział w powstaniu („pobyt w oddziałach i podejmowanie działań przeciwko wojskom rosyjskim"), na mocy rozporządzenia (konfirmacji?) Murawiowa zesłany w końcu 186 3 do gub. kazańskiej na zamieszkanie pod dozorem policji, z pozbawieniem praw stanu i konfiskatą majątku. W Jadryniu miał przebywać od 4 lutego 1864. Zmarł na zesłaniu przed I sierpnia 1869.

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Maciejowic, 1. 40. Katolik, żonaty, ojciec czworga dzieci, ma dom i ziemię. Aresztowany 12 marca 1864 r. we własnym domu za uczestnictwo w pierwszą noc powstania w napadzie na Łaskarzew. W więzieniu od 9 kwietnia. 7 sierpnia skazany na roboty w głębi Rosji. 14 sierpnia odesłany do Warszawy. (D-15).

rodem z Kazić, okręgu Olkuskiego w wieku lat 32 żołnierz w szeregach powstańczych, schroniwszy się na tery toryum państwa Austryjackiego, internowany w jednej z twierdz, skąd w końcu 1864 r. wszedł do legionu Mexykańskiego, dnia 19 Września 1865 r. zginął w czasie boju. Akt zejścia przesłany prokuratorowi królewskiemu w Kielcach.

Ukrainiec, w starciu z Moskwą pod Złoczewem w Wieluńskiem 13 lutego 1863 r. poległ na placu bitwy. Kniaź z Ukrainy, lat 28, ukończył uniwersytet w Kijowie, potem zakład gospodarski Marymoncie. Jakiś czas zamieszkiwał w Warszawie i miał udział w manifestacjach podczas zjazdu panujących w Warszawie. W końcu r. 1860 opuścił kraj. Udał się do Heidelbergu i Paryża. Na pierwsze hasło powstania już 25 stycznia 1863 r. przybył w Poznańskie i wkroczył do Kongresówki, spodziewając się, że wkrótce wielu ochotników do niego się przyłączy. Zawiedziony w nadziejach tułał sie po lasach wieluńskich. Dnia 12 lutego w lasach pyszkowskich pod Złoczowem w powiecie sieradzkim, otoczony przez licznego przyjaciela, widząc niechybną zgubę, podzielił oddziałek na dwie części i jednej części pod przywództwem oficera wyprawiając we wskazaną stronę, pozostał z resztą dla zasłonięcia odwrotu, postanowiwszy sie bić i zginąć. Ranny w czoło obwiązał je chustką i gnał naprzód nabijając broń i strzelając dopóki kule nieprzyjacielskie nie powaliły go o ziemię. Zostawiony, przeszło 40 godzin leżał w lesie, odnaleziony przez gajowego. Po 9 godzinach męczarni skonał. Pochowany w tym miejscu, gdzie się tak dzielnie bronił.

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Deńczuk pow. siedlecki, lat 23. Katolik, żonaty, majątku nie ma. Aresztowany we wsi Gumianki. 17 lutego 1864 r. za przynależność do bandy. W więzieniu od 26 lutego. Skazany na publiczne roboty w Rosji. 10 kwietnia 1864 r. wysłany do Warszawy. (D-3).

dowódca oddziału powstańczego łódzkiego z rozkazu Ludwika Mierosławskiego, klęska pod Dobrą 24.2.1863 Schwytany przez kolonistów niemieckich i oddany rosyjskim władzom.Skazany na karę śmierci, którą w końcu zamieniono na zsyłkę na Sybir. Tam bierze udział w 1866 r. w rozpaczliwej próbie uwolnienia się – w powstaniu zabajkalskim. Umiera na Syberii

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Kopytów, pow. bialski, lat 19. Katolik, kawaler. Aresztowany w Bobrowie 13 kwietnia 1864 r. za udział w powstaniu. W sierpniu 1864 r. skazany na roty aresztanckie. 1 lutego odesłany do Warszawy. (D-42).

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Maciejowic, 1. 30. Katolik, żonaty, ojciec dwojga dzieci, posiada dom i ziemię. Aresztowany 12 marca 1864 r. we własnym domu. "Oskarżony o uczestnictwo w napadzie na Łaskarzew w pierwszą noc powstania". 9 kwietnia osadzony w więzieniu, 7 sierpnia skazany na roboty w głębi Rosji. 14 sierpnia odesłany do Warszawy. (D-16).

Sędzia Trybunału Apelacyjnego Rzeczpospolitej Krakowskiej, absolwent UJ, swoje mieszkanie w Pałacu "Pod Krzysztofory" udzielił na potrzeby działań organizacji, w tym siedzibę komisarza Rządu Narodowego. Dotkliwie represjonowany wraz z żoną Teresą przez Austriaków. Żona w wyniku tych represji zmarła. Zm. 19.2.1875 w 74 roku życia.

herbu Sokola, ur. w 1844 roku Wiłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Pochodził z rodziny o tatarskich korzeniach. W wieku 14 lat został sierotą. W kwietniu 1862 roku wstąpił w szeregi organizacji powstańczej, w której miał pełnić funkcję setnika. Pod koniec stycznia 1863 roku zaciągnął się do oddziału Karola Jastrzębskiego. Występował pod pseudonimem „Zarzecki”. Jako podoficer kosynierów brał udział w bitwie pod Czystą Budą (2 lutego), gdzie partia została rozbita. Po klęsce udał się w Płockie i tam służył pod rozkazami Zygmunta Padlewskiego. Walczył pod Myszyńcem (9 marca) i Drążdżewem (11 marca). Po rozwiązaniu oddziału wstąpił do partii organizowanej w okolicach Ostrołęki przez . W tym czasie brał udział w starciach pod Białaszewem (31 marca) i Jaświłami (2 kwietnia). Po przejściu przez Brzozówkę i Biebrzę oraz oderwaniu się powstańców od ścigających ich Kozaków, skrajnie wyczerpany uzyskał dwutygodniowy urlop z poleceniem tworzenia nowej partii. W drugiej połowie kwietnia, w pobliżu leśniczówki Choszczewo sformował 70-osobowy oddział strzelców, z którym udał się do obozu płk. Konstantego Ramotowskiego. Tam z nominacji Jana Andruszkiewicza, naczelnika wojskowego województwa augustowskiego, został jego tymczasowym dowódcą. Niedługo potem dowodzenie przejął Władysław Brandt, oficer zbiegły z armii carskiej, który powiększył stan liczebny oddziału do 110 żołnierzy piechoty i 18 jazdy. Już jako kapitan, Dziadulewicz brał udział w bitwie pod Kadyszem (21 maja). Niedługo potem zachorował i przez sześć tygodni był wyłączony z działań powstańczych. Po powrocie do zdrowia wstąpił ponownie pod rozkazy Brandta i walczył pod Wincentą (18 września). Po starciu, dowódca w obawie przed okrążeniem przez przeważające oddziały carskie, rozpuścił piechotę. „Zarzecki” przyłączył się wówczas do uczestniczącego w tej bitwie mjr. Konstantego Micewicza. Po rozwiązaniu partii udał się na emigrację do Drezna. Ciężkie warunki materialne zmusiły go do powrotu. W 1864 roku przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydział Filologiczno-Historyczny Szkoły Głównej, którą ukończył pięć lat później. Po studiach pracował jako nauczyciel gimnazjalny. Należał do kręgu znajomych Stanisława Moniuszki, który był ojcem chrzestnym jego syna Stanisława. W wolnych chwilach oddawał się ukochanej sztuce. Obdarzony pięknym i silnym głosem urządzał koncerty wokalne. Od 1882 roku prowadził chór „Duda” Warszawskiego Towarzystwa Wioślarskiego, a od 1887 roku śpiewał w znanym chórze „Lutnia”. Ponadto pisywał artykuły do prasy warszawskiej i pracował nad biografią Moniuszki, której jednak nie ukończył. Z małżeństwa z Józefą z Nieprzeckich (zm. 11 kwietnia 1933 roku) miał troje dzieci: Stanisława (zm. w 1943 roku), profesora gimnazjalnego, historyka, heraldyka, autora Herbarza rodzin tatarskich; Wacława, prokurenta Banku Handlowego oraz córkę Janinę. Zmarł w 1901 roku w Warszawie. Został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 33. W 1919 roku został pośmiertnie zweryfikowany jako oficer weteran. Na obelisku upamiętniającym wydarzenia 1863 roku, wystawionym współcześnie we wsi Krasnybór nad Biebrzą, obok nazwisk dowódców działających na tym terenie, wyryte jest również nazwisko Bonifacego Dziadulewicza. Jako ciekawostkę warto podać, że formowanie przez Dziadulewicza oddziału na Grzędach niesłusznie przypisuje się Konstantemu Ramotowskiemu „Wawrowi”

syn Tytusa (1796-1861) i Celestyny z Zamoyskich. Hrabia Jan Kanty jako młodzieniec niespełna dwudziestoletni walczy w 1848 r. pod Książem w szwadronie ułanów wystawionym przez ojca. Po upadku powstania odbywa obowiązkową służbę w armii pruskiej, uczy się sztuki artyleryjskiej i budowy fortyfikacji wojskowych. W 1857 r.żoną Jana Działyńskiego zostaje Izabela Czartoryska. W marcu 1863 r., już podczas powstania, Jan przerzuca za granicę oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Calliera. Sam staje na czele tajnej organizacji mającej na celu wszechstronną pomoc walczącym - stąd nazwa ,,Komitet Działyńskiego\". Komitet przesyła do Królestwa nowe oddziały partyzanckie, do których wstępują masowo oficjaliści i chłopi kórniccy. Podczas rewizji w pałacu hrabiego Jana Działyńskiego, policja pruska zagarnia tajne dokumenty. Hrabia jako poseł do parlamentu pruskiego nie zostaje aresztowany. Ucieka w stronę Pyzdr, gdzie obozuje silny oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Taczanowskiego, tu zostaje przyjęty, wszyscy liczą na jego umiejętności wojskowe. Jan Kanty trafia na okres zwycięstw Polaków. Uczestniczy w pościgu za pokonanymi Rosjanami. W pierwszych dniach maja 1863 r. bierze udział w potyczkach w okolicach Koła. W bitwie pod Ignacewem wraz z rannym krajanem, pułkownikiem Władysławem Niegolewskim, dowodzi w końcowej fazie walki oddziałem polskim. Mimo klęski wyprowadza znaczną część oddziału w kierunku Kleczewa, gdzie nocą rozpuszcza podkomendnych, polecając schowanie broni i ukrycie się ,,zanim trochę się uspokoi\". Sam tuła się jeszcze jakiś czas, przekrada przez granicę i dociera do Paryża. W rodzinnej Wielkopolsce pruska komisja sprawiedliwości uchyla jego poselską nietykalność i zarządza aresztowanie, rozdając listy gończe za ,,groźnym przestępcą politycznym\". Hrabia Jan jest wówczas nie tylko ściganym bandytą, ale człowiekiem wyzutym z majątku: cały majątek obłożono sekwestrem, zbiory biblioteczne i muzealne w Kórniku i Gołuchowie opieczętowano. Tymczasem w Berlinie toczy się wielki proces 136 mieszkańców Wielkopolski, oskarżonych o zdradę stanu. Jedenaście osób, w tym Jan Działyński, został skazany zaocznie na karę śmierci.Podczas pobytu na emigracji ,,skazaniec\" z wielką energią włącza się w życie kulturalne i naukowe polskiego wychodźstwa we Francji. W 1868 r. hrabia Jan Działyński podejmuje dramatyczną decyzję. Jedzie do Berlina, staje przed trybunałem pruskim, ryzykuje. Prusacy nie chcąc zrażać sobie polskiej arystokracji wykonaniem wyroku śmierci na tak wybitnym jej przedstawicielu, łagodzą karę do trzech lat twierdzy, a i ten wyrok anuluje amnestia. W 1869 r. odzyskuje Kórnik. Otoczony lekarzami, w obecności matki i przybyłej z Paryża żony, hrabia Jan zmarł 30 marca 1880r. Podczas pogrzebu Jana Kantego Działyńskiego wykonano tradycyjne szlacheckie ceremonie, towarzyszące śmierci ostatniego z rodu. Wuj zmarłego, książę August Zamoyski, złamał szablę nad katafalkiem, książę Marceli Czartoryski przełamał pieczęć rodową, a Marceli Żółtowski strzaskał tarczę herbową.

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Drgicz pow. siedlecki, lat 24. Katolik, kawaler. Aresztowany w Międzyrzecu 21 grudnia 1864 r. "Złapany przez chłopów z orężem w ręku. Należał do partii Brzóski". W więzieniu siedleckim od 25 grudnia 1864 r. 1 lutego 1865 r. skazany na 8 lat katorgi. 17 lutego odesłany do Warszawy. (D-55).

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Borki pow. stanisławowski, lat 29. Katolik, kawaler. Aresztowany we wsi Obie 17 września 1864 r. "za przynależność do bandy buntowników". 22 listopada skazany na 2 lata rot aresztanckich, a nazajutrz odesłany do Cytadeli Warszawskiej. (D-23).

naczelny redaktor ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘, mąż niezmiernie zasłużony około rozwoju ducha narodowego i całego życia społecznego w Wielkim Księstwie Poznańskim, zmarł w 1896 r. Urodzony 20 lipca 1830 r. w wiosce rodzinnej w Suchym Pniu pod Gąbinem na Kujawach ukończył szkoły w Płocku, a uniwersytet w Moskwie. W końcu został sekretarzem dziesiątego oddziału rządzącego senatu w Warszawie. W 1863 r. brał czynny udział w organizacji narodowej. Aresztowany 1 marca 1864 r., wywieziony do guberni woroneskiej powrócił we wrześniu 1865 r. Emigrował i osiadł w Dreźnie. Gdy w 1870 r., po śmierci Waligórskiego zawakowała posada naczelnego redaktora ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘ Kraszewski wskazał Dobrowolskiego jako najodpowiedniejszego na kierownika. Na nowym stanowisku, objętym 1 stycznia 1871 r. rozwinął nadzwyczaj ruchliwą działalność. Był duszą całego życia publicznego, które przez długie lata grupowało się koło jego osoby.

Ur. 17.03.1827r., Świątniki Górne. Emerytowany profesor gimnazjalny, zamieszkały we Lwowie przy ul. Długosza, żonaty, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był artystą malarzem, natomiast w czasie powstania był na początku podoficerem, potem sierżantem, a na końcu porucznikiem. 26.01.1863r. wstąpił do oddziału Lelewela, a po jego śmierci 10 września do oddziału Rudzkiego, natomiast po zdaniu tego oddziału zastępcy Mareckiemu z powodu słabości zdrowia został uwolniony 18.11.1863r. Brał udział w bitwach pod Zwierzyńcem i pod Batorzem. Deklarację podpisał 05.03.1899r.

Urodzony w 1812 w Urzędowie w lubelskim zaciągną się do gwardii grenadierów, później pułk 9 Pod Grochowem, w Olszynie ciężko ranny,wyleczony wrócił do pułku i służył w nim do końca kampanii. Potem emigrował do Francji gdzie umarł w 1892

wieku lat 23 24, rodem z M. Łomży, guberni Augustowskiej, syn lekarza, starozakonny, student uniwersytetu Kijowskiego a następnie Akademii medycznej w Warszawie, czynny brał udział w manifestacyach 27go Lutego 1861 roku. Pokaleczony pałaszem niedługo się wyleczył, następnie służąc w oddziałach jenerała Mierosławskiego, później pułkownika Mielęckiego, brał udział w bitwach pod Krzywosiądzą, Nową-wsią, Bieniszewem i Dobrosłowem, po tej ostatniej schronił się w Poznańskie, tam przez Prusaków aresztowany i osadzony w więzieniu w Poznaniu, skąd zdołał uciec. Następnie zaciągnął się do oddziału Bończy i bił się pod Przedborzem, Rudnikami i Górami. W końcu po śmierci tego dowódcy, przeniósł siędo oddziału Chmielińskiego, gdzie znów miał udział w kilku bitwach, z których wyszedł szczęśliwie, aż nareszcie zginął podług jednych pod Warzynem, podług drugich pod Słupią, inne wreszcie źródła i Czas Nr. 282, podają, że poległ pod Raszkowem w Krakowskiem (nad Sprową). Dz. Pozn. Nr. 285 a Głos Nr. 44, piszą że pod Szczekocinami w stopniu kapitana d. 4 Grudnia 1863 r. Pochowany podobno w Pińczowie na cmentarzu katolickim. Dzielny i energiczny, nie znał niebezpieczeństwa i nigdy się nie cofnął, wzrostu był średniego, brunet, wzrok ogniem pałający, duszą kochał Polskę i dla jej sprawy tylko żył.

Więzień cytadeli warszawskiej. szlachcic wylegitymowany z Międzyrzeca pow. radzyński, lat 26. Ewangelik, kawaler. Aresztowany 22 kwietnia 1864 r. w domu. "Był w bandzie i walczył z wojskiem". 13 października skazany na osiedlenie na Syberii, 26 października 1864 r. odesłany do Warszawy. (E-3).

Więzień cytadeli warszawskiej. syn fabrykanta z Warszawy, lat 21. Kawaler. Aresztowany 14 lipca 1864 r. we wsi Wola Sufczyńska. "Posiadał fałszywy paszport. Podczas zatrzymania rzucił się na oficera i zranił go w rękę. W kieszeni miał truciznę". 11 września skazany na karę śmierci przez powieszenie Namiestnik zamienił na 20 lat katorgi. 13 września odesłany do Warszawy. (E-5).

Przywódca powstania nabajkalskiego - stracony razem z Celińskim i Szaramowiczem. "Dzień był mglisty i ponury. Po aresztowaniu wszystkich znajdujących się w Irkucku Polaków w ich własnem mieszkaniu, wywieziono na plac kaźni trzech nieszczęśliwych apostołów idei wolności: Celińskiego, Eljaszewicza i Szaramowicza. Ksiądz Szwernicki błogosławił skazańców, którzy, rzuciwszy się sobie w objęcia, stanęli u słupów z okrzykiem: Niech żyje Polska! Kule świsnęły w powietrzu i trzech męczenników osunęło się na ziemię. Taki był koniec powstania za Bajkałem

Narodowości żydowskiej, (1839—1889), rodem z Tarnopola. Jako uczeń gimn. wstąpił w szeregi powstańcze. Rząd Narodowy powierzył mu stanowisko komisarza wojskowego, który to urząd piastował do końca powstania. Wracając do kraju, został aresztowany przez władze austryackie i wsadzony do krakowskiego więzienia, gdzie przebywał 18 miesięcy. (Wyrok sądu austryackiego w Krakowie, kopia w zbiorach autora).

Urodzony w 1839r., żyd, rodem z Tarnopola. Jako uczeń gimnazjum wstąpił w szeregi powstańcze. Rząd Narodowy powierzył mu stanowisko komisarza wojskowego, który to urząd piastował do końca powstania. Wracając do kraju został aresztowany przez władze austriackie i wsadzony do krakowskiego więzienia, gdzie przebywał 18 miesięcy. Zmarł w 1889r.

pseud. Otto, z pochodzenia Węgier. Został mianowany pomocnikiem organizatora powiatowego Kreczmara. Na przełomie sierpnia i września 1863 roku stanął na czele oddziału powstańczego. Oddział ten stoczył zwycięską potyczkę w Myszkowie, gdzie napadł na 50-osobową grupę bawiącą się w karczmie. Pod koniec września oddział Esterhazego ponownie znalazł się w pobliżu stacji kolejowej w Myszkowie, gdzie również stoczył zwycięską potyczkę.

podobno z Poznańskiego, dowódzca wyprawy ochotników, przy przeprawianiu się do Kongresówki przez rzekę Działdówkę w kwietniu 1864 r. napadnięty przez Prusaków znaczną, część oddziału straciwszy, z resztą zdołał przedostać się za rzekę, lecz i tam obskoczony przez znaczny oddział kozaków, wzięty do niewoli i w końcu kwietnia 1864 r. rozstrzelany w Mławie. Inne źródła podają, że służył poprzednio w wojsku Pruskiém, zaciągnął się do oddziału strzelców pod dowództwo Strzeleckiego, a w końcu czerwca rozstrzelany został.

Ejsmont (Eysmont, Eysymont?) Leon, ur. ok. 1817, leśnik, konduktor (tu: strażnik, nadzorca) drugiego leśnictwa trockiego w gub. wileńskiej. Za „brak właściwego nadzoru nad powierzoną mu strażą leśną i osobiste kontakty z buntownikami", Murawiow nakazał w rozporządzeniu z września 1863 pozbawić Ejsmonta stanowiska konduktorskiego i przenieść do grupy nadzorców lub gajowych w lasach państwowych gub. ołonieckiej. Na zesłaniu Ejsmont przebywał pod dozorem policji w osadzie Oszta, leżącej między Łodejnym Polem a Wytegrą przy trakcie pocztowym z Petersburga do Archangielska. Wraz z nim mieszkało dwóch Polaków: były leśniczy w Kargopolu, Kołakowski, i konduktor Pudłowski. W 1868, w końcu sierpnia lub na początku września, u Ejsmonta zatrzymał się w drodze na zesłanie do gub. archangielskiej ks. Antoni Lipko, krótka, dwudniowa wizyta dała gubernatorowi ołonieckiemu pretekst do zwrócenia się do władz o przeniesienie Ejsmonta do jednego z leśnictw położonych w odległych miejscach guberni — co jednak nie nastąpiło. W październiku 1871, na podstawie manifestu z maja, wyjechał z gub. ołonieckiej, prawdopodobnie do Królestwa Polskiego, gdzie nadal pozostawał pod dozorem policji. Na zesłaniu towarzyszyła mu żona Apolonia, w 1867 zwróciła się do MSW o zezwolenie na przyjazd w strony rodzinne w celu sprzedaży domu — nie wiemy, czy uzyskała zgodę 1 wyjechała z guberni. Po zwolnieniu z zesłania, Ejsmont miał pracować na kolei warszawsko—brzeskiej, ostatecznie jako zarządca budynków na jednej ze stacji. Zmarł w Nowo—Mińsku tj. Mińsku Mazowieckim).

urodzony w 1826 r. w Żytomierzu. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Petersburgu. Brał czynny udział w powstaniu w 1863 r., poczym udał sie do Francji, skąd wróciwszy do kraju zamieszczał we Lwowie, a w końcu w Krakowie, gdzie zmarł w 1892 r.

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Mokobod pow. siedleckiego, lat 21. Katolik. Aresztowany w Mokobodach 4 lipca 1864 r. "Był w bandzie. Wróciwszy do domu przez kilka miesięcy nie ujawnił się władzom". 7 sierpnia skazany na roboty w Rosji. 14 sierpnia odesłany do Warszawy. (F-10).