Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Więzień cytadeli warszawskiej. prosty żołnierz urlopowany bezterminowo, pochodzący z Latowicza, pow. stanisławowski, lat 40. Kawaler. Aresztowany 7 kwietnia 1864 r. we wsi Pieńki pow. łukowski. Był w bandzie Jankowskiego, potem włóczył się wszędzie bez paszportu. 9 listopada skazany na 10 lat katorgi. (Cz-7).

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Mrozy w pow. stanisławowskim, lat 27. Aresztowany 19 lutego "nie wiadomo za co". 5 września 1864 r. odesłany do Warszawy. (Cz-9).

ogrodnik z Lubelskiego, poległ pod Szydłowcami w końcu Stycznia 1863.

Ur. 01.11.1840r., Olszanica (sanockie). Urzędnik drogi żelaznej państwowej, zamieszkały we Lwowie, wdowiec, 2 dzieci, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był drukarzem, natomiast w czasie powstania służył w oddziale Wysockiego i był pod Radziwiłłowem, brał udział w potyczce na Lewiatyn jako kosynier. Był przydzielony do 3 kompanii karabinierów pod kapitanem Kołodziejskim jako dziesiętnik, później był w oddziale Miniewskiego. Następnie w oddziale Alladara, a na koniec w Samborskim aż do zaprowadzenia stanu oblężenia majorem był Bazański z Chłopczyc. Deklarację podpisał 19.10.1900r.

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Pawęż, pow. łukowski, lat 28. Żonaty, ojciec trojga dzieci. Aresztowany we wsi Pawęż 4 maja 1864 r. za "należenie do bandy Biernawskiego". Skazany na roty aresztanckie. 13 września odesłany do Warszawy. (Cz-12).

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Pawłówka w pow. stanisławowskim, lat 20. Kawaler. Aresztowany w Pawłówce 12 stycznia "za przynależność do partii powstań­ ców". 4 kwietnia skazany na zesłanie do Rosji. (Cz-15).

h. Korczak, ur. r. 1836 w Warszawie, był w czasie reform Wielopolskiego, powołany do Komis, skarbu. Po wybuchu powstania wstąpił do służby cywil. Rządu naród. Spełniał najrozmaitsze czynności, głównie rozwożąc polecenia rządu central, do poszczególnych oddziałów powst. Potem został mianowany naczeln. pow. Radzyńskiego, a pod sam koniec powst. zastępcą naczeln. wojew. Podlaskiego. Uwięziony na tem stanowisku i osadzony w cytadeli warszawskiej, za staraniem wpływowych osób uwolniony przeszedł granicę pruską i udał się wraz z wielu innymi na emigracyę. Przebywał w Niemczech, w Paryżu, w końcu zapisał się na technikę w Zurychu. Po jej ukończeniu jako inżyn. był czynny przy budowie kolei na Węgrzech, w Rumunii i w Gralicji. Umarł r. 1897.

Przez pewien czas (między powstaniem a końcem 1905) mieszkał w Przytulisku Weteranów w Krakowie przy ul. Biskupiej 16. Nie zmarł w Przytulisku.

udział w Powstaniu Styczniowym, został ranny i trafił do niewoli, z której uciekł pod koniec 1864 roku

(? -1864) – student filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pochodził z terenu powiatu starosądeckiego. Naczelnik obwodu sądeckiego w wykazie sporządzonym 26.12.1863 przy jego nazwisku odnotował "w oddziale Chmielińskiego jako oficer od pięciu miesięcy najwięcej walczy." Pod komendą ppłk. Zygmunta Chmieleńskiego uczestniczył w wielu potyczkach i bitwach zyskując doświadczenie w prowadzeniu działań partyzanckich. W II Korpusie gen. Bosaka został dowódcą 10. kompanii w pułku miechowskim. Jego pododdział wraz z kompanią kpt. Waltera w styczniu 1864 przebywając czasowo we wsi Wola Szczygiełkowa wykonał manewr, który miał odwrócił uwagę dowódców rosyjskich od rozproszonego w rejonie Ostre Górki pułku stopnickiego. Rosjanie podjęli pościg i usiłowali nawiązać walkę z powstańcami pod Waśniowem, Chocimowem i Kunowem, ale ci z powodzeniem odpierali ataki, nie dali się okrążyć i osiągnęli linię lasów iłżeckich. Mjr Butkiewicz dowodzący rosyjską kolumną prawdopodobnie obawiając się zasadzki wstrzymał działania swoich pododdziałów i pomaszerował do Opatowa, aby objąć stanowisko wojennego naczelnika powiatu opatowskiego. Natomiast nie natrafiliśmy na oryginalne dokumenty, które potwierdziłyby klęską pododdziału Dąbrowskiego pod Przedborzem, w której miał on rzekomo zginąć (23.01.64). Po bitwie opatowskiej i rozbiciu doborowych batalionów dywizji krakowskiej w walkach odwrotowych gen. Bosak usiłował odtworzyć rozbite oddziały II Korpusu. Jest wielce prawdopodobne, że wyznaczył mjr Denisewicza na dowódcę pułku radomskiego, adiutanta kpt. Piotra Dolińskiego na dowódcę 11. batalionu tegoż pułku, a Dąbrowskiego na stanowisko dowódcy kompanii w tym batalionie. W dniu 4.04.1864 r. w czasie potyczki na uroczysku Ostre Górki kpt. Dąbrowski z garstką swoich żołnierzy wycofywał się do Siekierna. Tutaj – zapewne po krótkim starciu - został ujęty do niewoli. W grupie jeńców zabrany do Radkowic, Wierzbnika, a stąd do Radomia. W trakcie śledztwa ustalono jego tożsamość, udział w partii Chmieleńskiego, Waltera i Dolińskiego, na stanowisku dowódcy kompanii w stopniu szabtskapitana, oraz udział w bitwie pod Siekiernem. Za powyższe Wojenno - Polowy Sąd w Radomiu orzekł (6.05.1864) karę pozbawienia wszystkich praw stanu i zesłanie na bezterminową katorgę do pracy w kopalniach. Gen. Bellegarde II nie aprobował wyroku i w konfirmacji został on zmieniony na śmierć przez rozstrzelanie. Kpt. Dąbrowski został rozstrzelany dnia 4 (16) maja 1864 r. w Radomiu.

płk, przeszedł z Galicji w Lubelskie w końcu 1863 r.

Więzień cytadeli warszawskiej. chłop ze wsi Mrozy w pow. stanisławowskim, lat 32. Katolik, ma dzieci, posiada dom i ziemię. Aresztowany w Mrozach 21 lutego "za przechowywanie broni" 14 marca skazany na aresztanckie roty. (D-18).

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Żelechowa, pow. Łukowski 1. 20. Katolik, żonaty, ma dom i ziemię. Schwytany 20 marca 1864 r. w Burcu z bronią w ręku, "znajdował się w bandzie". W więzieniu przebywał od 30 marca. Skazany na aresztanckie roty, 21 września odesłany do Warszawy. (D-14).

rodem z okręgu Łowickiego, w wieku lat 24. Żołnierz z szeregów powstańczych, schroniwszy się na territorium państwa austryackiego, tamże internowany, skąd w końcu r. 1864 wstąpił jako ochotnik w szeregi legionu meksykańskiego, gdzie został zabity w czasie bitwy dnia 11 Lipca 1865 r. Akt zejścia przesłany prokuratorowi królewskiemu w Warszawie.

Więzień cytadeli warszawskiej. szlachcic, właściciel Starego Dworu koło Kałuszyna. W 1864 r. skazany na 3 miesiące za ukrywanie organizatora konspiracji Millera. W styczniu 1865 r. po rozbiciu oddziału ukrył u siebie ks. Brzóskę i jego adiutanta Wilczyńskiego. Złożył przysięgę, że ich nie zdradzi. Do 29 kwietnia 1865 r. trzymał u siebie, pod przybranym nazwiskiem jako siostrzenicę, kurierkę ks. Brzóski Antoninę Konarzewską. Wyrokiem Audytoriatu skazany na śmierć przez powieszenie. 24 lutego Berg zamienił wyrok na osiedlenie na Syberii. (Wyroki Audytoriatu: 398, 148).

Przez pewien czas (między powstaniem a końcem 1905) mieszkał w Przytulisku Weteranów w Krakowie przy ul. Biskupiej 16. Nie zmarł w Przytulisku.

Kaczkowski, wszedł w skład Rządu Narodowego od 27 kwietnia do końca kwietnia 1863 r., następnie był wybrany w czerwcu do tegoż rządu. Od 17 października 1863 r. zarządzał wydziałem wojny i zorganizował żandarmów, czyli tzw. straż narodową. Przybierał czasem nazwisko Kot. Dowiedziawszy się, że grozi mu uwięzienie uszedł za granicę.

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Parczewa, pow. radzyńskiego, lat 33. Katolik, żonaty, dwoje dzieci. Ma dom i ziemię. Aresztowany w Parczewie 20 października za "należenie do rewolucyjnej organizacji i pełnienie funkcji powstańczego żandarma w Parczewie" 21 grudnia 1864 r. skazany na osiedlenie na Syberii, 4 stycznia 1865 r. odesłany do Warszawy. (D-53).

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Mordów pow. siedlecki, lat 23. Katolik, kawaler, posiada dom i ziemię. Aresztowany we wsi Wierzejki (?) dn. 12 lutego 1864 r. "za przynależność do bandy Bończy". W więzieniu od 20 kwietnia. Skazany 31 sierpnia na 8 lat katorgi. 13 września odesłany do Warszawy. (D-2).

Z Odolanowskiego żywo jeszcze stoi w pamięci dawniejszych kolegów szkolnych, do których i piszący się zalicza. Ukończywszy nauki w Poznańskiem, otrzymał w r. 1856 posadę w Warszawie przy konsystorzu ewangelickim i charakterem nadzwyczaj słodkim i serdecznym, oraz ujmującem i łagodnem wzięciem wnet i pomiędzy warszawską młodzieżą zjednał sobie licznych przyjaciół. Jakkolwiek gorąco miłujący Ojczyznę, przeciwny był stanowczo wszelkim gwałtownym i nie rozważnym zakusom, ale pragnął obudzenia i spotęgowania ducha na rodowego pracą cichą, spokojną i wytrwałą. Pod tym sztandarem skupiał około siebie młodzież rozważniejszą, by z niej wytworzyć zastęp późniejszych obywateli kraju; w tym też celu częste po kraju odbywał podróże. Aresztowany na prowincyi w listopadzie I860 roku i odstawiony do cytadeli, uwolniony z niej został po utworzeniu się delegacyi w końcu lutego 1861 i straży obywatelskiej w Warszawie. Wprowa dzony uroczyście do obradujących w Kesursie kupieckiej delegacyi i po witany z ogromnym zapałem przez tysiąc paręset osób tamże zebranych, przekonał się wkrótce, że wypadki coraz silniej prą kraj w prze paść zbrojnego powstania. Postanowił więc zapobiedz temu i w tym zamiarze założył pismo „Strażnicę 44 ; jednocześnie począł pracować nad zorganizowaniem komitetu centralnego. Wkrótce jednakże aresztowany powtórnie i zmuszony udać się w Augustowskie, gdzie otrzymał posadę przy drodze żelaznej warszawsko-petersburgskiej, widząc, że wszelkie jego usiłowania i prace są bezowocnemi wobec potęgi wypadków, skoro tylko wybuchło powstanie, zaciągnął się jako szeregowiec do oddziału pułkownika Andruszkiewicza i w pierwszej potyczce pomiędzy Lokajciami a wsią Sevtejki (według innych źródeł pod Sapieżyszkami) zginął dnia 9 kwietnia 1863 r. — Cześć pamięci tego zacnego i dzielnego młodzieńca!

lat 22, syn naczelnika komendy żandarmów rosyjskich w Ostrołęce. Ojciec śp. Andrzeja dosłużywszy się stopnia pułkownika za gorliwą służbę moskiewską, stał się o tyle winnym wobec narodu, że ściągnął na siebie wyrok kary śmierci, wykonany na nim w pierwszych chwilach wybuchu o kilka wiorst od Ostrołęki przez powieszenie. Śp. Andrzej wychowany początkowo pod kierunkiem takiego ojca, przechował jednak w sobie iskrę polskiego uczucia i rozbudził ją mocniéj jeszcze uczęszczając na kursa uniwersyteckie w Petersburgu. W r. 1862 tak się naraził władzom rosyjskim, że musiał emigrować i udał się do Serbii, gdzie wstąpił do służby wojskowéj i został oficerem. Na wiadomość o powstaniu powrócił do kraju i zaciągnął się do szeregów narodowych już podówczas potykających się z nieprzyjacielem w powiecie opatowskim pod wodzą , po rozbiciu tego oddziału przeszedł Denisiewicz z jego częścią w powiat stopnicki i oddał się pod komendę dowodzącego oddziałem powstańczym , którego z polecenia rządu narodowego kazał rozstrzelać, oddział zaś Sokołowskiego wcielony został do piechoty województwa krakowskiego zostającéj w lasach Sancygniowskich i tam śp. Denisiewicz często sam na czele mniejszych oddziałków staczał potyczki z nieprzyjacielem. Odważny w boju i energiczny w organizacyi oddziałów, za te zasługi został mianowany majorem. Jako taki czynnym był aż do marca 1864. W styczniu tegoż roku stojąc śp. Andrzej z oddziałem swoim w folwarku Rogaczewo pod Koniecpolem, napadnięty został przez jedną rotę piechoty i 16 kozaków pod dowództwem Serwatowskiego, mając szczupłe siły zmuszony wycofać się, zostawiwszy 3 zabitych i 15 rannych (Dz. Pow. Nr 40.). Dnia 21 lutego śp. Denisiewicz zaszczytny brał udział w bitwie opatowskiej ze swoim oddziałem (Dz. Pow. Nr 57, Chwila Nr 50 i 51.). Dnia 21 maca pod w pow. opatowskim oddział Denisiewicza 250 ludzi liczący, napadnięty, lecz atak ten skutecznie odparł, straciwszy jednego żołnierza, a ubiwszy nieprzyjacielowi 4 dragonów i 3 kozaków (Chwila Nr 74.). W końcu maca przybył śp. Denisiewicz pod miasteczko [psb]Wąchock[psb] i tam przy napadzie na jego oddział spoczywający został schwytany i w małej mieścinie Wierzbniku w kilka dni został powieszony.

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Kałuszyna w pow. stanisławowskim, lat 48. Katolik, żonaty, ma troje dzieci. Aresztowany w Kałuszynie 1 maja 1864 r. za udział w powieszeniu Żyda Karnielsfelda. 8 grudnia skazany na 20 lat katorgi w syberyjskich kopalniach. (D-4).

W guberni Mińskiej na pograniczu gub. Witebskiej zorganizował się oddział powstańców, od nas o 3 mile [od majątku Czerepowszczyzna]. Dowódcą partyi był Henryk Dmochowski - rzeźbiarz, który uczył się w Paryżu potem w Ameryce, osiadł w Filadelfii, tam jego sława tam jego sława szeroko się rozchodziła. Był sprawcą pomnika w Savannah dla Kazimierza Puławskiego, wiele jego rzeźb w Waszyngtonie, Londynie, Poznaniu. Nie umiał władać orężem ani nie znał sztuki wojennej, tylko bezgraniczna miłość Ojczyzny i bezgraniczne poświęcenie były bodźcem tego ruchu. (...) Na Końcu kwietnia czy na początku maja przyszedł rozkaz wszystkim zebrać się w lesie w Cytowiźnie w pewnym punkcie. (...) Nadszedł 15 maja (...) W Borysowskim powiecie jest majątek Józefowa, tam mieszka generał Józefowicz dymisjonowany, prawosławny ale człowiek bardzo dobry. Nasza partya miała się złączyć z inną dalszą, więc dążyła do niej i na odpoczynek zeszło do tego generała a było ich 200 (od nas o trzy mile). Pop z Berezyny czy Dolec dał znać wojsku, które znienacka na nieprzygotowanych napadło i wszystkich jak baranów powiązało, kilku zabito, a między innymi dowódcę Henryka Dmochowskiego, wparto do błota i tam jego konia zabito. Już konający wyjął papiery z zanadrza i podarł w kawałki maczając we krwi własnej. Tamże do jednego dołu wpakowano jego konia i jakiegoś Stankiewicza. Niedaleko stamtąd są mieszkańcy Potapowiczowie, b. zacni z dawnych unitów, oporni, oni się zajęli jego mogiłą i zawsze ją upiększali kwiatami mimo zakazu i prześladowania. Po wojnie japońskiej krzyż postawili

syn właściciela dóbr Burza w Łukowskiem lat 28, służył początkowo w oddziale Gustawa Zakrzewskiego, następnie w oddziale Zielińskiego, w końcu w oddziale Krysińskiego, jako dowódzca jazdy, po zupełnem rozbiciu nieprzyjaciela poległ pod Sajówką w Radzyńskiein. Czas Nr. 180 podaje, że pod Słowatyczami w Lubelskiem 11 Lipca 1863 r., pochowany w Wojcieszkowie we własnej parafii.

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z pow. stanisławowskiego, lat 20. Katolik, kawaler. Aresztowany we wsi Zajkuch (?) w styczniu 1864 r. "za udział w bandzie Jankowskiego". 27 marca 1864 r. przekazany do Warszawy w celu zesłania w głąb Rosji. (D-39).

(1830 Suchympum k. Gabina - 1896) - powstaniec styczniowy [1], [2], redaktor naczelny Dziennika Poznańskiego [1], [2] Urodził się 1830 r. Suchympum k. Gabina, na Kujawach, w Królestwie Polskim. [1] "Gimnazjum skończył w Płocku, poczem udał się na uniwersytet w Moskwie, gdzie słuchał prawa. Do służby rządowej wstąpił w roku 1850 i był pewien czas w Warszawie sekretarzem 10-go oddziału rządzącego Senatu. [1] W Moskwie "kolegował się ze znanym petersburskim prawnikiem i krytykiem Włodzimierzem Spasowiczem."[2] "Po uzyskaniu patentu prawniczego wstąpił do służby rządowej w Królestwie Polskim w r. 1850, a odbywszy aplikację sądową, urzędował naprzód w sądzie powiatowym w Kowalu, a następnie w Brzezinach, a później w Warszawie, jako sekretarz dziesiątego rządzącego senatu" [2] "W r. 1863 brał gorący udział w ruchu narodowym: był naczelnikiem powiatu rawskiego, dwakroć członkiem rządu narodowego, a wreszcie ministrem spraw wewnętrznych. Wywieziony do Rosji w r. 1864 , powrócił w r. 1865, poczem schronił się zagranicą, z powodu iż wykryto na podstawie zeznań więźniów w cytadeli wybitną rolę, jaką w organizacji odbywał. [1] "Aresztowany 1 marca 1864 r wywieziony został na wygnanie do gubernii wproneskiej, do miasta Nowochopiórska, skąd pozwolono mu wrócić we wrześniu 1865 r. Wskutek zeznań aresztowanych w cytadeli warszawskiej, wykryto jego wybitne działanie podczas powstania. Zagrożony ponownym aresztowaniem i prawdopodobnie daleko surowszą karą, aniżeli niąbyła pierwsza, emigrował za granicę Królestwa Polskiego i osiadł w Dreźnie, gdzie zajmował się lekcjami języka i literatury polskiej. W r. 1870 uzyskał w Dreźnie obywatelstwo saskie. W kolonji polskiej w stolicy Królestwa saskiego wkrótce zajął wybitne stanowisko i zawiązał ścisłe stosunki przyjacielskie z Józefem Kraszewskim. Tutaj rozpoczął także swoją działalność publicystyczną. Z pod jego pióra wychodziły w tym czasie znakomite korespondencje Dziennika Poznańskiego o stosunkach rosyjskich, których wybornym był znawcą. "[2] W r. 1870 otrzymał obywatelstwo saskie w Dreźnie i zawiązał stosunek przyjacielski z Kraszewskim. Za tegoż tadą powierzono mu w r. 1871 redakcję "Dziennika Poznańskiego" i na tem stanowisku śmierć go zaskoczyła".[1] "Człowiek niezmiernie czynny i pracowity był do końca życia sekretarzem Centralnego komitetu wyborczego za W. Ks. Poznańskie, do niedawnego czasu był prezesem komitetu wyborczego na miasto Poznań, był współzałożycielem i członkiem dyrekcji Tow. Pomocy Naukowej dla dziewcząt polskich, należał przez lat 25 do najstarszego towarzystwa polskiego w Poznaniu, Towarzystwa Przemysłowego, był członkiem "Stelli" i "Koła śpiewackiego polskiego", które go w uznaniu zasług odznaczyły godnością członka honorowego , od lat trzynastu bezinteresownie zarządzał Teatrem polskim w Poznaniu, od lat kilkunastu urządzał "Gwiazdkę" dla biednych dzieci i był inicjatorem polskich kolonij wakacyjnych w Poznaniu i zajmował się wysyłką dzieci poznańskich na kolonie wakacyjne przez lat 13." [1] Zmarł 11.07.1896 r w Poznaniu [2] Pochowany na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu. [3]

(1824 - 1905 Paryż) - Powstaniec Styczniowy [1] żołnierz wojsk polskich z r. 1863 zmarł w Paryżu w wieku 82 lat [1] W 1863 r mieszkał w Wyszogrodzie [6] "Niegdyś czynny i ruchliwy w prasie warszawskiej publicysta i literat, później zasłużony uczestnik ruchu narodowego z r. 1863, wygnaniec syberyjski, towarzysz Deskura, Bielińskiego, Ehrenberga, Dobrycza i wielu innych. Po ukończeniu nauk gimnazjalnych w Kielcach, wstąpił na kursa prawne w Warszawie, ale zamieszany do spików patriotycznych, opuścił kraj w r . 1844 i wyjechał potajemnie do Francji. W Paryżu zapoznał się z wybitnymi przedstawicielami patrjotycznej emigracji polskiej, mającej przed sobą cell jedyny: służenie krajowi i wybawienie do z jarzma moskiewskiego. Adam Mickiewicz, któremu złożył wizytę po przyjeździe nad Sekwanę, bardzo serdecznie go przyjął i ojcowskie rady mu dawał. Znajomość z Mierosławskim skłonila Leopolda Dobrskiego do opuszczenia Paryża i wyjazdu w Poznańskie, gdzie gotowało się powstanie 1846 roku. Wysłany do Królestwa jako emisarjusz w końcu stycznia 1846 r. został aresztowany w Pyzdrach i odstawionym do cytadeli warszawskiej. Po dwuletnim śledztwoe sąd wojenny skazał ś.p. Leopolda na karę śmierci, ale car Mikołaj tę karę zamienił na 10 lat katorgi w Sybirze. Z Warszawy odwieziono go do Moskwy extra-pocztą pod nadzorem "feldjegra", ale od Moskwy do Irkucka pędzono go piechotą przy bandzie aresztantów, z kajdankami na nogach. Po pięcoletnim pobycie w katordze (w Aleksandyjskim "Zawodzie") zwolniony został z ciężkich robót i zezwolono mu udać się do Irkucka na mieszkanie, gdzie przez nowe pięć lat zajmował się dawaniem lekcji francuskiego i literatury. Po śmierci Mikołaja I i manifeście następcy jego Aleksandra, Dobrski powrócił do kraju, ożenił się z panną Jadwigą Wolską, siostrzenicą i wychowanką bajkopisarza Stanisława Jachowicza i osiadł na roli pod Płockiem. Ale nie długo używał spokoju. Nadszedł rok 1863. Aresztowany po raz drugi, po kilkumiesiecznym pobycie w więzieniu płockiem i w kazamatach modlińskich, został zesłanym do miasta Jadrynia, kazańskiej gubernji, na osiedlenie, Po powrocie do kraju zamieszkał z żoną w Warszawie, potem mieszkał czas jakiś w Krakowie, a wreszcie przeniósł się do Paryża, gdzie przebywał jego syn Józef, dziennikarz paryski, znany w literaturze francuskiej pod pseudonimem Wiktora Joze. "[8] "Śp. Leopold Dobski poświęcał się także poezji i wydał w r. 1896 tom swoich utworów pod tytułem "Śpiewy z pustyni" (Paryż 1896). Pozostawił też "Pamiętniki o Rosji", które syn jego ma zamiar niebawem ogłosić dukiem. Prace te zawierać będą 4 tomy: 1) Poezje patriotyczne 2) Komedje i satyry 3) Przez Paryż na Sybierię (Wspomnienia) 4) Szkice syberyjskie. Nazwisko Leopolda Dobrskiego figuruje w kronice syberyjskiej Bohdana Zaleskiego, który poświęca mu trzy wyrazy: "Zacna, poczciwa dusza". [8] Urodził się w 1824 [2] w Mławie [3] , trojga imion: Leopold Ignacy Antoni. [3] Rodzice: Hipolit Dobrski [2], [3] (lat 34, naczelnik ... [3]) i Wiktoria Krumieńka [3] - mylnie wpisane nazwisko: powinno być Krzemińska [4], [5] Ślub - 1860 r Warszawa [9] - on kawaler, obywatel ziemski zam. w Wyszogrodzie - żona Jadwiga Wolska [8], [9] lat 23, ur w Warszawie, zam. z rodziną w Warszawie (rodzice Henryk Feliks Wolski i Nepomucjana (?) Ośmiałowska po mężu Wolska) [9] Zmarł w 1905 r w Paryżu [1]. Pochowany na Cmentarzu Saint-Ouen w Paryżu - obecnie grób nie istnieje. Rodzeństwo: 1__Aleksander Emilian Pankracy Dobrski - ur 1825 Mława [4] 2__Ignacy Marian Rudolf Dobrski - ur 1827 Mława [5] - zm, po 1863 [6] 3__Izabela Dobrska 1-vo Mijakowska - ślub 1855 Wyszogród akt nr 18 , mąż Kajetan Albert Mijakowski - zm, po 1863 [6] Rodzice: 1__Hipolit Dobrski - ur 17.08.1789 [7] - zm. 23.07.1863 Warszawa-Wola św. Stanisław, lat 74, były intedient Komisji Skarbu, żona Wiktoria Krzemińska. Zgon zgłosił syn Leopold (zamieszkały w Wyszogrodzie) [6] Pochowany na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie kwatera 181, rząd 4, miejsce 24 [7] Były kapitan byłych Wojsk Polskich, [7] 2_Wiktoria Krzemińska po mężu Dobrska - zm. 15.06.1892, pochowana razem z mężem na Cmentarzu Stare Powązki w Warszawie [7] Dziadkowie: 1.1___Jan Dobrski [6] 1.2__Marianna [6] 2.1__Krzemiński 2.2__ ?

Więzień cytadeli warszawskiej. sołtys wsi Biardy w pow. łukowskim, lat 55. Katolik, żonaty, ojciec czworga dzieci. Aresztowany w domu 9 sierpnia 1864 za "należenie do formacji powstańczej żandarmerii, której dowódcą był Olek". Do więzienia odesłany 30 listopada. 30 stycznia 1865 r. skazany na 3 lata aresztanckich rot. 1 lutego odesłany do Warszawy. (D-48).

Więzień cytadeli warszawskiej. wójt gminy Dąbie pow. łukowski, lat 42. Katolik, żonaty, ojciec trojga dzieci. Aresztowany w Łukowie 9 sierpnia 1864 r. "za przynależność do oddziału powstańczej żandarmerii, któremu przewodził Olek". W więzieniu osadzony 30 listopada, 22 lutego 1865 r. skazany na osiedlenie na Syberii. 7 marca został odesłany do Warszawy. (D-49).