Powstanie Styczniowe - uczestnicy

i h. , Ur. 20.10.1843 Nick, pow mławski (ob. działdowski)[8], zm. 19.8.1930 Dłutowo.[5] Syn Seweryna Ignacego (syn Jakub i Katarzyny Słuszewskiej)[9], i Katarzyna Napierskiej (nie Napieralskiej, c. Franciszka i Marianny Olszewskiej). Miał 10 rodzeństwa, z których 6 zmarło w dzieciństwie.[8][9] Ojciec był dziedzicem części w Nicku.[8][9] Kształcił się w szkole OO. Franciszkanów w Żurominie. Uczelnia była szkołą zamkniętą prowadzoną przez księży franciszkanów mieszkających w klasztorze w Żurominie i przygotowywała młodzież do seminarium duchownego. Na krótko przed wybuchem powstania Franciszek Stecki złożył egzamin dojrzałości. Jako 20 - letni młodzian opuszcza uczelnię i wraz z kilkoma przyjaciółmi melduje się w oddziale powstańczym. Trafia pod komendę Mieczkowskiego, właściciela majątku Cibórz pod Lidzbarkiem, który organizował oddziały partyzanckie przeciwko Moskalom. Stecki zostaje dowódcą oddziału kawalerii liczącego 50 ludzi. W jednej z większych bitew pomiędzy Poniatowem a Chromakowem w dniu 10 sierpnia 1863 roku - jak podaje syn powstańca - Artur Stecki, oddział Franciszka Steckiego został otoczony przeważającymi siłami wroga. Stecki wydaje rozkaz walki. W pewnej chwili dowódca oddziału spada raniony z konia, nadbiegły Kozak wymierzając kindżałem zamierza go przebić. Mimo ciężkiej rany powstaniec ostatkiem sił wytrąca mu broń z ręki i razi go śmiertelnie wystrzałem. Rozwścieczona dzicz kozacka mszcząc się zdaje młodemu dowódcy ciosy bronią sieczną i palną, tak że pada on z 32 ranami, mając min. obcięte palce u obu rąk i nos oraz wybitych 8 zębów. Jednak silny organizm powstańca wszystko przetrwał. Wkrótce musiał się ukrywać przed poszukiwaniami władz rosyjskich, groziła mu zsyłka na Sybir. Przedostał się do Brodnicy, granice przekroczył w przebraniu kobiety. Wciąż jednak ciążyła na nim odpowiedzialność "wosstanija" i widmo strasznej kary. Od tego losu ochronił go ojciec, poświęcając za okup dla syna cały niemal majątek. Mimo to był ciągle prześladowany; gdy w roku 1905 wybuchło powstanie, Franciszek Stecki organizował polskie oddziały powstańcze na terenie byłej Kongresówki. Nastąpiły nowe prześladowania i stracił on resztę majątku rodzinnego. Gdy wybiła godzina odzyskania niepodległości, patriotyczny starzec powrócił w rodzinne strony, osiedlając się w Działdowie. Pomimo sędziwego wieku pracował ofiarnie i społecznie w Towarzystwach Powstańców i Wojaków, Inwalidów Wojennych. Odrodzone władze RP przyznały zasłużonemu Polakowi swe najwyższe odznaczenia. Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami [4] Żona: Emilia Syn: Artur

Władysław Teofil Straszewski h. Radwan. Ur 1843 Czulice[10], zm. 7.1903. Syn Ludwika i Antoniny Sadowskiej. Brat , który poległ w Miechowie. Ojciec był właścicielem ziemskim z Kocmyrzowa i Rzędowic, synem Józefa i Dominiki Wizemberg,[10] a jego stryjem był Florian - m.in twórca Plant Krakowskich. Słuchacz Instytutu Technicznego w Krakowie.[11] 10.2.1863 był zanotowany w obozie Kurowskiego w Ojcowie, zakwalifikowany jako kawalerzysta, na klaczy kasztanowatej (nie miał własnego konia)[z=300151]. Służył w oddz. Kurowskiego i Taniewskiego w I Pułku Kawalerii. Walczył pod Sosnowcem, Miechowem, Wodzisławiem i Igołomią. W czerwcu był w oddziale Mycielskiego.[6] 15 sierpnia ujęty przez Austriaków z bronią w ręku podczas cofania się oddziału Tetery. 22 października 1863 został skazany przez Sąd Wojenny na 14 dni aresztu za "naruszenie spokojności publicznej"[7] Po powstaniu utracił majątek ziemski i rozpoczął pracę w przemyśle naftowym, gdzie dorobił się własnego przedsiębiorstwa wiertniczego.[12] W 1878 był właścicielem Woli Zgłobińskiej.[19] W 1890 mieszkał: Rypne, pow. doliński.[11] W 1893 był właścicielem w Strzyłczach, pow. horodeński i kopalń naftowych w Starzawie.[13] W tym samym roku w październiku prowadził wiercenia w Witwicy[8][14] i został przyjęty do Towarzystwa Techników Naftowych z notowanie z Witwicy po. bolechowski.[15] W 1895, 1897 był właścicielem obszaru dworskiego w Horodence, zastępcą delegata gospodarczego w Krajowej Niższej Szkole Rolniczej w tym mieście. (W 1988 już nie występuje). 16] Dyrektor ‎kopalni‎ ‎nafty‎ ‎Towarzystwa‎ ‎akcyjnego‎ ‎w‎ ‎Równem‎ ‎i‎ ‎Rogach.‎ ‎[20] Pochowany w 1.8.1903 w Równem k. Dukli. Na pogrzeb "przybyły‎ ‎deputacye‎ ‎niemal‎ ‎wszystkich‎ ‎przedsiębiorstw naftowych‎ ‎w‎ ‎kraju,‎ ‎cało‎ ‎okoliczne‎ ‎obywatelstwo‎ ‎i ogromne‎ ‎rzesze‎ ‎robotników".[20] Weteran Powstania, stopień wojskowy posiadany w powstaniu: szeregowy, liczba wykazu Sekcji Opieki Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych: W-214 Żona: Michalina Janocha, c. Antoniego i Michaliny Bachmińskiej[19] zm. po 1919.[2] Dzieci: * Romuald Tadeusz: ur. 1878 Wola Zgłobieńska[z=310095],[19] zmarł 1897 Kańczuga (lub Żuklin)[17][18] * Joanna Józefa, ur. 1880 Wola Zgłobieńska[z=310096][19]

Dominik(?) Jan Strycharski[4], ur. ok. 1840 Tenczynek[1][4][6] (lub 1842 Alwernia[7]), zm. 8.7.1903 Kraków. Syn Szymona i Anny Sapińskiej. Podczas powstania w r. 1863 na rozkaz rządu narodowego zajmował się zaopatrzeniem poszczególnych oddziałów w broń i amunicję i przeprowadzeniem oddziałów przez granicę austriacko-rosyjską. Przez władze austriackie został aresztowany i przesiedział w zamku w Krakowie kilka miesięcy.[6][7][8] Właściciel kopalni węgla w Tenczynku. Przez kilka lat dzierżawił Regulice. Kupiec - przez pewien czas prowadził sklep przy ul. Długiej 4 w Krakowie. Administrator "Głosu Narodu".[1] Pod koniec życia mieszkał Kraków, ul. Długa 44.[1] Pochowany Kraków Rakowice, kw. A, w grobie Kozłowskich i Naziemskich[2]. Obecnie kw. 57, rz. wsch. w grobie rodzinnym, po lewej Wysockiej.[3] W Grobie tym spoczywa również jego żona, 2 dzieci i Waleria Strycharska. Żona: Helena Kurkowska (1868 Tenczynek)[4] Dzieci: Michalina, Tadeusz, Jan, Gustaw, Włodzimierz, Zofia Stefania, Jadwiga Wiktoria, Helena Janina, Stanisław, Irena Helena.[1][5]

Marcin Teodor Strzelbicki. Ur. 10.11.1802, zm. 20.4.1871. Syn Jana i Antoniny Szreter (Schreiter). Notariusz krakowski, sekretarz Arcybractwa i Banku Pobożnego, honorowy radca miejski w 1848 roku i później. Członek Towarzystwa Naukowego. Kolekcjoner monet i białych kruków. Mieszkał na ul. Grodzkiej 46 (poprzedni nr domu 77) gdzie w czasie Powstania Styczniowego przyjmował m.in. uciekinierów po bitwie miechowskiej - z synem . W mieszkaniu tym doszło do spotkania z nimi niespokrewnionego (a krewnego Strzelbickich). Walery został dzięki rozmowom i opowieściom zwerbowany do udziału w Powstaniu. Żona: Józefa Gąsiorowska (1830) Dzieci: Stefan August (1831, żona: Helena Gąsiorowska), Maria Augusta (1833), Antoni Jan (1835, żona Eugenia Leo), Julian Ignacy (1837), (1842, zginął w Powstaniu), Bolesław (1850), Olimpia (mąż: Aleksander Siedlecki)

Właściwie: Dominik Tomasz Surzycki, ur. 4.8.1821 Zamość[4], zm. 9.12.1874, syn Józefa, radcy magistratu lubelskiego i Józefy Sternberg.[1] Miał brata Ignacego Wiktora, ur. 1832 Warszawa[5] W 1849 mieszkał w Maciejowicach.[1] Lekarz, jeden z założycieli Lubelskiego Towarzystwa Lekarskiego. W latach czterdziestych XIX w. praktykował w szpitalu w Maciejowicach, tam też w 1850 został aresztowany za działalność konspiracyjną. Przez 2 lata był więźniem twierdzy Zamość. Po zwolnieniu z więzienia podjął pracę w Różance u Zamojskich. W 1863 ponownie aresztowany pod zarzutem współpracy z organizatorami Powstania Styczniowego. Po zwolnieniu z więzienia w 1864 osiedlił się w Lublinie, aktywnie pracując społecznie. Został pochowany w Lublinie, na cm. przy ul. Lipowej sek. 7. rząd XIII, grób 11[2] Żona: Jadwiga Ciepielewska (zm. 1909)[1]