Powstanie Styczniowe - uczestnicy

(ok. 1843 - 23.02.1863 Dobra) - powstaniec styczniowy [1], [2] Urodził się ok. 1843 r. w Kaliszu [3] Zmarł - poległ 24.02. 1863 r w bitwie pod Dobrą, broniąc sztandaru, razem ze swoim przyjacielem Janem Gadomskim [1], lat 20 [3], uczeń Szkoły Głównej w Warszawie zmarł w Dobrej [3] Zgon zgłosił Kazimierz Cosnowski emeryt były rewizor skarbowy lat 62 zam. w Brzezinach [3] i Piotr Klembowski organista w kościele w Brzezinach lat 28 zam. w Brzezinach [3] Pochowany na cmentarzu parafialnym w Brzezinach [obecnie pow. brzeziński, woj. łódzkie] w zbiorowej mogile poległych powstańców styczniowych. [2] Rodzeństwo 1.1__Emilia Kazimiera Płachcińska - ur 1843 Kalisz św/ Mikołaja [6], jej rodzice Rafał urzędnik komory konsumowej [6] i Emilia Sosnowska [6] 1.2__Kazimiera Płachcińska po mężu Rogozińska - ur. Kalisz [4] - ślub 1864 r Brzeziny [4] , ona panna lat 21 mieszkająca z matką [4] , mąż Henryk Rogoziński [4] dzierżawca probostwa [4] kawaler lat 32 [4] ur. w Modrzewiu powiat opoczyński [4] (jego rodzice: Aleksander Rogoziński [4] i Emilia Turska [4]) 2__Maria Wiktoria Płachocińska - ur 08.09.1846 Warszawa św. Andrzej [10] - urodzenie zgłosił jej ojciec oraz jej dziadek Kazimierz Cosnowski urzędnik Rządu Gubernianego Warszawskiego [10]. Rodzicami chrzestnymi zostali: Wiktor Bernowski plenipotent dóbr Krasnej i Eleonora Budziszewska wdowa po urzędniku oraz Adam Podczaski urzędnik i Franciszka Cosnowska żona urzędnika. [10] 3__Faustyn Płachciński - ur. 15.02.1849 Warszawa św. Andrzej [7] - ślub 09.04.1877 Brzezny [5] żona Apolonia Dziewańska [5] (jej rodzice: Marceli Dziewański [5] i Anna Waszelewska [5]) - zm. 1914 Warszawa-Wola św. Stanisław [9] lat 66 [9] pozostawił żonę [9] Rodzice: 1__Rafał Płachciński [3] - ur ok 1813 r [8] - w 1849 r. zam. w Warszawie [7] przy ul. Ogrodowej nr 832, urzędnik Sądu Gubernianego Warszawskiego lat 35, pozostawił owdowiałą żonę Emilię z domu Cosnowską [7] - zm. 09.11.1850 r Warszawa ul. Ogrodowa 832, lat 37 urzędnik Rządu Gubernianego Warszawskiego [8] , zgon zgłosili Ignacy Stępowski urzędnik Rządu Gubernianego Warszawskiego [8] i Kazimierz Cosnowski urzędnik Rządu Gubernianego Warszawskiego [8] 2__Emila Cosnowska (?) [3], [4], [5], [7] vel Sosnowska [6] po mężu Płachocińska [3] - ur. ok. 1823 [7] - w 1849 r zam. w Warszawie, lat 26 [7] - w 1863 r. zam. w Brzezinach [3] ___ślub przed 1843 r [6] Dziadkowie 1.1__Jan [11] Bogumił [8] Płachociński [8], [11] - ur. przed 1790 [11] 1.2__Anastazja Stanisławska po mężu Płachocińska [8], [11] - ur. przed 1790 [11] ___ślub 16.09.1812 r Jeziorsko [obecnie pow. sieradzki, woj. łódzkie] [11], on z m. Kępno [11] ona z m. Maszew [11] 2.1__Kazimierz [10] Cosnowski [3], [4], [5], [7], [10] - ur ok. 1797 w Częstochowie [12] - urzędnik Rządu Gubernianego Warszawskiego [10] - zm. po 1850 [wynik analizy 8] , ślub nr 2 1852 r Brzeziny , on wdowiec lat 55 kontroler skarbu okręgu brzezińskiego zam. w Brzezinach na folwarku Kozłowizna, żona nr 2 Teofila Bernawska 1-vo Kraszkowska , wdowa lat 35, właścicielka dóbr Bidowizna (?) w powiecie opoczyńskim (jej rodzice Wiktor Bernawski i Marianna Sulewicka [12]) 2.2__Franciszka Bernowska [12] __ślub przed 1823 [wynik analizy 7] Pradziadkowie: 1.1.1__Maciej Płachociński [11] 1.1.2__Elżbieta [11] __ślub przed 1790 [11] 1.2.1__Józef Stanisławski [11] 1.2.2__Katarzyna Woytaskówna [11] __ślub 2.1.1.__Józef Cosnowski [12] 2.1.2__Anna Stawiarska po mężu Cosnowska [12] __ślub przed 1797 [12] 2.2.1__ 2.2.2__ __ślub

Zygmunt Mieczysław Podczaski h. Rola, ur. 1837 Komadzyn, zm. 19.5.1908 Kraków "W d. 19 maja rb. zmarł w Krakowie w 72 roku życia jeden z wybitniejszych przywódców ruchu z 1863 roku ś. p. Zygmunt Mieczysław Rola Podczaski. Urodzony w 1837 r. w majątku rodowym Komadzynie w ziemi Kaliskiej, jako 3-ci syn w rodzinie, rezygnując z pracy na roli, od najmłodszych lat marzył o karyerze wojskowej. Uzyskawszy z trudnością zezwolenia ojca, wstępuje Zygmunt do Warszawskiej Szkoły Junkierskiej i ukończywszy ją chlubnie zostaje odkomenderowany do pułku Strzelców załogi Ryskiej. Wypadki 1863 r. zastają P. w stopniu porucznika. Podawszy się o dymisyę, wyjechał za granicę, zkąd niebawem pojawił się w Kaliskiem w oddziale Zielińskiego. W spotkaniu pod Zdżarami, gdzie padło dwóch jego braci, sam ciężko ranny, zdołał ujść do W. Księstwa. Po śmierci w papierach jego znaleziono urlop, dany mu przez Zielińskiego z powodu ran, z datą 7 października 1863 r. Początek 1864 r. zostaje Z.- Podczaskiego w ożywionej korespondencyi z hr. Działyńskim, głównym organizatorem sił zbrojnych w Zaborze Pruskim. W kwietniu t. r. mianuje Działyński Podczaskiego swoim tymczasowym zastępcą, a już w czerwcu wzywa go do pełnienia obowiązków Naczelnika Wojennego Departamentu i Naczelnika Kadrów 1-go Pułku Piechoty w Wielkiem Księstwie Poznańskiem. Do tej nominacyi załączona została nader drobiazgowo, opracowana i własnoręcznie na pisana przez Dzialyńskiego instrukcya dla Organizacyi w W. Księstwie Poznańskiem. Po upadku powstania, udał się Z. P. do Paryża, gdzie przebywał lat kilka. W roku 1875 poznaje się tam z rodziną byłego oficera b. wojsk polskich, Wasilewskiego i w .tym samym roku zaślubia w Strasburgu pannę Stanisławę Wasilewską. Po ślubie, przyjeżdża do Galicyi, kupuje majętek Pogorzvce w pow. Chrzanowskim i uzyskuje obywatelstwo austryackie. Prawy charakter i wybitne zalety umysłu zmarłego wysunęły go na czoło obywatelstwa tamtejszego, dając mu mandat członka Wydziału Krajowego. Gorączka kopalniana przed dwudziestu kilku laty, oraz blisko następujące po sobie klęski pożaru szarańczy zachwiały interesami Z. P. tak dalece, że zmuszony był majątek sprzedać i osiąść w Krakowie. Do ostatka dni swoich śp. Zygmunt Podczaski, pomimo częściowego paraliżu, trzymał się krzepko, zachowując pełnię władz umysłowych. Pomimo 72 lat miał dziarska, iście żołnierską postawę. S. M.Z"

ur. 1834 Jędrzejów, syn. Antoniego i Wiktorii Szczerbińskiej, szewc, zm. 7.4.1906 Częstochowa, poch. cm. św. Rocha

Ur. 28.12.1842 Koło, syn Macieja i Anieli Szperling. Brał udział w bitwie pod Stefankowem 22.4.1863. Później właściciel hotelu Krakowskiego w Częstochowie. Zm. 30.10.1934

Ur. 1830 lub 1832, syn. Stanisława i Agnieszki Myślińskiej, właściciel majątku Skarbki, pow. łaski. W czasie powstania przechowywał broń i amunicję dla oddziałów Taczanowskiego, gdzie sam ją transportował. Na skutek donosu uwięziony w Kutnie i skazany na 15 lat katorgi i osiedlenie na Syberii. Po zamianie w więzieniu karę odbył jego młodszy brat Ferdynand. Po pożarze dworu w Skarbkach w 1864 wyjechał do Warszawy a potem do Kopydłowa k. Wielunia. W latach 80-tych pracował jako piwowar w Rychłocicach w dobrach Trepków oraz Burzeninie k. Sieradza. W 1895 zamieszkał w Częstochowie, wybudował wytwórnię miodów pitnych. Jego dom znany był z patriotycznej atmosfery. Zm. 4.11.1917. Pochowany na cm. Kule w Częstochowie. Żona: Tekla Tanierska.

Ur. 13.5.1844 Dąbie k. Koła, zm. 14.12.1918. Syn Jana i Heleny. Uczestniczył w walkach oddziału ks. Stanisława Brzóski, ranny w lewą nogę. Udało mu się uniknąc represji carskich, zamieszkał po Powstaniu w Kaliszu, jako prawnik znalazł zatrudnienie w administracji miasta i ożenił się z Anną, córką Antoniego Mianowskiego i Julii z Dziewulskich. Następnie przeniósł się po pewnym czasie do Miłosny potem do Wawra koło Warszawy, gdzie został sędzią pokoju. Uczestniczył w pracach Wawerskiego Komitetu Obywatelskiego pod okupacją niemiecką. Pochowany obok żony, Anny, na parafialnym cmentarzu w wawerskim osiedlu - Zerzniu.

Wojciech Szulc - urodził się 16 kwietnia 1831 roku w Siemoni (ob. powiat będziński, gm. Bobrowniki), w rodzinie chłopskiej, jako syn Stanisława i Petroneli, z domu Rudzkiej. Po ukończeniu edukacji podstawowej w jednej z okolicznych szkół trafia do zakonu bernardynów w Warszawie, gdzie po ukończeniu nowicjatu przyjmuje imię zakonne Serafin. W dniu 4 marca 1855 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Po otrzymaniu święceń rozpoczyna studia teologiczne które trwały od 1855 do 1857 roku. Po zakończeniu studiów trafia (1858) do klasztoru bernardynów w Górze Kalwarii, a następnie do kolejnego klasztoru tego zakonu w miejscowości Warta, gdzie przebywa w latach 1859 - 1861. W 1862 roku trafia najpierw do klasztoru w Kaliszu a następnie w Złoczowie, skąd na początku lutego 1863 roku udaje się do rodzinnego Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie, tuż po zwycięskiej bitwie o Sosnowiec (6/7 lutego 1863) w Dąbrowie Górniczej 7 lutego przystępuje do oddziału powstańczego i obejmuje w nim funkcję kapelana. Nie jest jasne czy decyzja ta była spontaniczna, podjęta podczas pobytu w rodzinnych stronach czy też zaplanowana już wcześniej, jako wyraz i przykład patriotycznej postawy wśród licznej grupy młodych zakonników i księży. Uczestnik Powstania Styczniowego, ksiądz i kapelan w obozie powstańczym w Ojcowie którego dowódcą był Apolinary Kurowski a następnie kapelan w oddziale Teodora Cieszkowskiego. Po upadku Powstania Styczniowego przebywał od końca 1864 roku na emigracji. Początkowo w Bawarii, następnie w Szwajcarii i Włoszech, skąd dwukrotnie udał się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, zwiedzając niejako przy okazji również zabytki Egiptu. Spisuje także swoje wspomnienia z okresu gdy był kapelanem oddziałów powstańczych. Pracę nad swoim pamiętnikiem kończy 15 października 1866 roku, a więc czasowo bardzo blisko rzeczywistych wydarzeń których był świadkiem, co nadaje temu dokumentowi szczególnej wartości i autentyczności, nie zaburzonej upływem wielu lat. Pamiętnik ten, wraz z kilkoma innymi, opisującymi wydarzenia z okresu Powstania Styczniowego został wydany w 1868, w Paryżu przez Agatona Gillera we wspólnym tomie p.t. "Polska w walce: Zbiór wspomnień i pamiętników z dziejów naszego wyjarzmiania". Przez lata, jako emigrant tułał się po Europie, by w końcu trafić do ziem polskich pod zaborem austriackim, noszących wówczas nazwę Galicja. Jak podaje Katalog Kleru Archidiecezji Lwowskiej (Catalogus Cleri Arch. Leopolitanae) obejmuje kolejno różne funkcje w parafiach tej archidiecezji, jednocześnie zmieniając dość często miejsce swojego pobytu. W 1871 jest wikarym w Lubaczowie a następnie w Busku. Potem kolejno przebywa, także jako wikary w Oleszycach (1872), Opryłowcach (1874), Skałacie (1875) i Jeziernej (1879). Do Pistynia trafia po raz pierwszy jako administrator tej parafii w 1880 roku, opiekując się jednocześnie kościołem w Jabłonowie. Kolejnymi miejscami posługi kapłańskiej księdza Serafina Szulca są Mariampol (1881) i Kaczanówka (1885). Ostatecznie, w 1888 roku otrzymuje funkcję proboszcza w znanym już sobie wcześniej Pistyniu i sprawuję ją tu aż do swojej śmierci. W Pistyniu 4 marca 1905 roku obchodzi symbolicznie jubileusz 50-lecia kapłaństwa. Główne uroczystości jubileuszowe dotyczące tej rocznicy odbyły się podczas odpustu (dzień Świętej Trójcy) pistyńskiej parafii w 1905 roku. Była to niezwykle okazała uroczystość na którą przybyły rzesze wiernych, także spoza miejscowej parafii oraz liczne delegacje duchowieństwa z sąsiednich parafii. Po nagłej i krótkiej chorobie zmarł w wieku 74 lat 7 grudnia 1905 roku. Śmierć księdza Serafina Szulca została odnotowana w "Gazecie Narodowej" z 1905 roku następującymi słowami: "Skończył jak żołnierz na posterunku. We wtorek 5 grudnia odprawił jeszcze Mszę Świętą, a w czwartek już przyjął ostatnie sakramenta i około 2 po północy zakończył swój żywot, pełen cnót i zasług". Został pochowany u wejścia do kościoła Rzymskokatolickiego w Pistyniu, w którym przez 17 lat pełnił funkcję gospodarza jako proboszcz miejscowej parafii. Jego grób został zniszczony, razem z cmentarzem i spalonym kościołem w czasie ludobójstwa w 1943.