Powstanie Styczniowe - uczestnicy

mężcz. 38 lat na 1868 r., szlachcic wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1867 r. przebywał w Kaińsku, do ‘869 r. wyjechał do wiatskiej guberni, usłużeniie, rodziny nie posiadał

Michajłow, mężcz. 20 lat, ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, usłużeniie, rodziny nie posiadał

Urzędnik telegrafu w Jassach, w ścisłych stosunkach z emigrantami polskimi Łukaszewski i Fr. Kopernickim. Człowiek uczciwy, zdolny i dziwnie potężny urok wywierający na swoich kolegów. Mówi im w oczy prawdę, napomina ich,łaje nawet, lecz w taki sposób, że żaden się nie obraża, owszem jest mu uległym. Otacza go przy tym w oczach kolegów urok poświęcenia i walecz­ności, bo w samym początku powstania 1863 r. udał się na plac boju, był w oddziale Jeziorańskiego i pod Langiewiczem został oficerem na placu boju i odniósł ciężkie rany. Jest to człowiek, który w danych razach pociągnie za sobą licznych swych przyjaciół.

Poddany austriacki - wzięty do niewoli w walkach z oddziałami powstańczymi w kieleckim.Skazany na pozbawienie wszystkich praw stanu i osiem lat ciężkich robót w twierdzach.

mężcz. 19 lat na 1868 r., austriacki poddany, zesłany bez pozbawienia praw administracyjnych, z 1864 r. przebywał w Tomsku, stolarz, rodziny nie posiadał, kawaler

СКАЧКОВСКIЙ Антонъ,szlachcic (дворянин),mieszkał w pobliżu Kowlan ? w powiecie wiłkomirskim (проживал в околице Къвлянахъ Вилкомирского уезда.),gubernia kowieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

Bogusławow (Skokowiekij), mężcz. 29 lat, ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw osiedlenie, przebywał w omskim okręgu, rodziny nie posiadał

ur. r. 1846 w Borku szlacheckim, uczeń, służył jako szereg, podoficer, w końcu porucznik w oddz. Langiewicza (pod Chrobrzą i Grochowiskami) i Krukowieckiego (pod Pieskową skałą. Glanowem, Imbramowicami). Ranny pod Imbramowicami w prawą nogę. Po powst. właściciel dóbr ziemsk.

Z Poznania, służył nasamprzód pod Mieleckim i był w potyczkach pod Olszakiem i Ślesinem; następnie walczył pod wodzą Younga pod Nowąwsią i Brdowem; dalej pod Ganier’em od dnia 26 lipca 1863 r. Wyprawa ostatnia nie udała się, gdyż wojska pruskie rozproszyły oddział przy przejściu granicy i zabrały furgony z bronią i ubiorem. Pozostałych 50 ochotników, między nimi Skarupski, zdołali przebyć granicę pod wodza oficera wojsk francuzkich Soudaix, lecz zaatakowani przez Moskali w pobliżu Pyzdr, utracili w utarczce 10 ludzi, między którymi i dowódzcę, który padł ugodzony trzema kulami. Skarupski ranny kulą w prawą nogę i pokłuty bagnetami, do stał się z kilku innymi towarzyszami broni do niewoli. Zawieziono ich najprzód do Pyzdr, następnie do Konina do lazaretu wojskowego. Po kilku tygodniach odstawiono ich do granicy pruskiej. Skarupskiego przewieziono do cytadeli Winiary w Poznaniu, gdzie przesiedział 4 miesiące. Uwolniony wraz z kilku towarzyszami w wigilią wszystkich Świętych, znów podążył na pole walki, ale gdy rana w nodze mu się otwarła, zniewolony był powrócić do Poznania, gdzie dotąd mieszka przy ulicy Młyńskiej nr. 22, nie domagając wciąż na zdrowiu i nie zdolny do cięższej pracy.

ur. 27. grudnia 1841 w Lubarze na Wołyniu, pracował przy gospodarstwie swego brata, Kazimierza. Gorąco organizacyą powstańczą zajmował się właściciel tej miejscowości (zdaje się hr. Dunin), on też na folwarku »Bite jezioro«, leżącym w pobliżu Lubarza stworzył główne środowisko przygotowawczej akcyi. Z Lubarza wyszedł Skibicki z Grzegorzem Michalskim, Janem Jatkiewiczem, Ludwikiem Zielińskim z wiosną i wstąpił do Jazdy Wołyńskiej, pozostającej pod dowództwem pułk. Różyckiego. Służył w trzecim szwadronie jazdy i po raz pierwszy brał udział w potyczce pod Salichą, gdzie pierwsze dwa szwadrony walczyły na prawem skrzydle i odciągnęły nieprzyjaciela z bagnistej łąki w pole a trzeci oddział, w którym pozostawał Skibicki tylko chwilowo był zaatakowany przez kozaków. W pierwszem starciu został Skibicki raniony w rękę lancą przez kozaka, mimo jednak rany tak szybko wywinął i tak silnie ugodził kozaka, iż nieżywy stoczył się na ziemię. Szybkim pochodem otaczany zewsząd przez mnogie roty moskiewskie parł oddział ku granicy w nadziei połączenia się z oddziałem gen. Wysockiego i przekroczył granicę koło Palczyniec. Opowiada Skibicki o drobnym epizodzie, jaki zdarzył się przy przejściu granicy w tej miejscowości, gdzie jeden z włościan rozbroił powstańca, stojącego na pikiecie i wydał go w ręce Moskali, którzy go odarli z ubrania i ciężko poraniwszy na miejscu pozostawili. Gdy do pikiety zbliżył się następnie oddział powstańczy i dowiedział się o zaszłym wypadku wdrożył poszukiwania za owym chłopem. Ten tymczasem dowiedziawszy się o nadejściu oddziału zaszył się w strzesze zagrody a odkryty wyrokiem skazany na śmierć, poniósł ją bezwłocznie. Po drugiej stronie kordonu zjawiła się tymczasem piechota austryacka i żandarmi, powstańcy złożyli broń, żandarmerya aresztowała cały oddział, zabrała konie a wojsko eskortowało powstańców furami do Tarnopola, gdzie osadzeni zostali w tzw. »Popowej kasarni«. W drodze wielu umknęło, niejeden zdołał zbiedz w Tarnopolu, którego ludność bardzo serdecznie witała naszych powstańców i tak materyalnie, jak i moralnie starała się ich dolę osłodzić. Furami powieziono ich dalej do Lwowa, gdzie ludność entuzyastycznie i wśród serdecznego a rzewnego nastroju zachowywała się wobec zwycięzców z pod Salichy. Koleją przewieziony został Skibicki do Ołomuńca i w więzieniu tamtejszem przesiedział około 9 miesięcy a z wiosną opuściwszy wraz z 25 towarzyszami więzienie wyjechał do Szwajcaryi. W miejscowości Grosswangen, w kantonie Luzerny, pracował na roli przez 15 lat tj. do r. 1880 zyskując uznanie władzy miejskiej za wzorowe, nienaganne zachowanie się, poczem powrócił do Galicyi i osiadł na małem gospodarstwie w Petrykowie pod Tarnopolem pojąwszy za żonę Szwajcarkę z Grosswangen.

mężcz. 35 lat na 1868 r., ksiądzwarszawskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1867 r. przebywał w tomskim okręgu, cztieniie knig, rodziny nie posiadał

mężcz. 60 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1865 r. przebywał w Kaińsku, , rodziny nie posiadał

Michajłow, mężcz. 34 lata w 1868 r., szlachcic , zesłany z pozbawieniem praw, z 1868 r. przebywał w Kaińsku, rodziny nie posiadał

Adamow, mężcz. 18 lat na 1865 r., ziemianin wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, rodziny nie posiadał, kawaler, w 1868 r. wyjechał w Tambowskuju gub.

СКИРГАЙЛО Константинъ,szlachcic (дворянин),mieszkał w okolicach Gojrzewki-Nadstrun ? jego rodzice posiadali tam dom i ziemię (проживал в околице Гойжевки-Надструнь, Ковенского уезда. Родители его имеют дом, и землю в этой же околице.),gubernia kowieńska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

ur. r. 1849 w Modnicy Dużej, murarz, służył jako szereg, strzelców w oddz Krukowieckiego. pod kapit. Sroczyńskim i walczył pod Szycami, w Pieskowej skale i pod Imbramowicami. Ranny kulą w prawą goleń

mężcz. 20 lat, ziemianin Radomskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1866 r. przebywał w Omsku, w 1870 r. wyjechał do Królestwa Polskiego

"Skomerski Konstanty zm. w Niżnie-Udyńsku w lipcu 1864" /-/ "Czas", nazwisko to opuścił. Skomirski (sic !) Konstanty, lat 42 (w 1863 r.), szlachcic z Brzega, pow. wrocławski, gub. warszawskiej, żonaty, troje dzieci. Oskarżony o udział w "rewolucyjnej organizacji", kierującej powstaniem w Królestwie Polskim, w której to organizacji był "sekcionistą". Sądzony (razem z K. Cymbalińskim - zob.) przed Komisją Śledczą przy namiestniku. Pozbawiony praw stanu, zesłany na 10 lat ciężkich robót w twierdzach na Syberii. Wysłany 28 XI 1863 r. AGAD, ZGP, 3/446 (3/159).

СКОРДСКIЙ Леопольд,szlachcic (дворянин),mieszkał w Mińsku, służył w katolickim Konsystorzu Duchownym. (проживал в г.Минск, служил в духовной католической консистории.),gubernia mińska,uczestnik Powstania Styczniowego, zesłaniec, na mocy p. 3 orzeczenia /powelenja/ cesarskiego z 13 i 17 maja 1871 r. zwolniony z dozoru policyjnego z prawem zamieszkania gdziekolwiek w państwie rosyjskim, z wyjątkiem stolicy i guberni stołecznych, Królestwa Polskiego i Zabranego Kraju, lecz z zabronieniem mu objęcia służby państwowej i społecznej.

mężcz. 40 lat na 1868 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w Omsku, w 1867 r. wyjechał w Siemipałatinsk, rabotał na winokuriennom zawodie, rodziny nie posiadał, żonaty

Syn Wincentego, mężcz. 19 lat, ziemianin Mińskiej gub. nie potwierdzony w haroldii, zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Omsku, stolarz, rodziny nie posiadał, kawaler

Rochow, mężcz. otstawnoj kapitan, zesłany z pozbawieniem praw na katorgę, z 1869 r. przebywał w Omsku, potem w miejscowości Tiumień

Sigizmundow, mężcz. 28 lat na 1867 r., szlachcic , zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, z 1865 r. przebywał w Kurganie, k 1870 r. wyjechał w Pietropawłowsk, kopista (pismowodstwo), przy nim niewiesta

mężcz. 52 lata w 1868 r., ziemianin wileńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw, z 1865 r. przebywał w Kaińsku, , rodziny nie posiadał

W przedpowstaniowych czasach pełnił funkcję setnika w warszawskich zakładach Evansa i podlegał tysiącznikowi . Obaj byli zagrożeni aresztowaniem, więc w 1862 r. zostali skierowani do działalności na teren woj. sandomierskiego. Potężnej postury. Został zabity w 3.2.1863 Tak opisuje to wydarzenie por. Jan Słowacki we „Wspomnieniach z czasów Langiewicza: "”.

Powstaniec z oddziału Langiewicza. Poległ w bitwie pod Grochowiskami 18.3.1863. Pochowany w zbiorowej mogile powstańczej w Busku Zdroju.

mężcz. 43 lata w 1868 r., mieszkaniec mohylewskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw, z 1864 r. przebywał w Mariińskie, usłużeniie, rodziny nie posiadał

mężcz. 30 lat na 1870 r., ziemianin Mińskiej gub., zesłany z pozbawieniem praw na zamieszkanie, przebywał w Koływani, potem w tomskim okręgu, Tomskie, kriesćjańskiie raboty, rodziny nie posiadał, kawaler

Józefow, mężcz. 50 lat na 1867 r., ziemianin Mińskiej gub., zesłany bez pozbawienia praw na osadzenie, potem na zamieszkanie, przebywał w Iszymie, przy nim 2 dzieci i żena

Ur. Gawrzyłów 13.07.1845r., kasjer fabryki cukru, zamieszkały w Sędziszowie, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był studentem gimnazjalnym, natomiast w powstaniu walczył jako szeregowiec. Był w oddziale Jordana, walczył w bitwie pod Komorowem i w oddziale Czachowskiego, walczył w bitwach pod Rybnicą i pod Jurkowicami. W czasie walk został lekko ranny w prawy bok. Deklarację podpisał 04.08.1891r.