Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Drugie imię: Józef. Ur. 06.01.1838r. Przemysłowiec, zam. Bratkowce pow. Stryj. Katolik. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był oficjalistą prywatnym, natomiast w czasie powstania żołnierzem. Służył pod Lelewelem i walczył pod Krasnobrodem, Czarną Rzeczką i Józefowem w lubelskim oraz pod Jeziorańskim w bitwie pod Kobylanką. W własnym interesie wrócił w grudniu do Tarnowa, był w szpitalu chory. W lutym 64 roku został wysłany w sandomierskie do oddziału Liwocza, ale do niego nie doszedł. Deklarację podpisał 29.03.1894r.

ze wsi Grażyszki, powiatu Kalwaryjskiego, służył w oddziale , przyjmował udział w bitwach pod Balwierzyszkami, Olitą i Staciszkami, w tej ostatniej poległ mając lat 20.

urzędnik sądowy z Kowna. Za znalezienie u niego noża do rozcinania kartek w książkach wywieziony na Sybir. Zmarł w Jadrynie mając lat 35/36. Zostawił żonę z dziećmi, które za ojcem wyjechały.

Do trzech województw graniczących z zaborem pruskim miały wkroczyć w zbliżonych terminach trzy wyprawy. [...], w związku z czym oddział jazdy kaliskiej pod rotmistrzem Franciszkiem Budziszewskim został włączony do tej wyprawy. Całością miał dowodzić pułkownik Raczkowski. [...]. Tymczasem rotmistrz Budziszewski zebrawszy w okolicach Wrześni 110 jeźdźców, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, a nic nie wiedząc o odwołaniu wyprawy, wyruszył na południowy wschód. Rankiem 22 marca przeszedł granicę koło Szamarzewa, a poinformowany, że w Ciążeniu nad Wartą stoi posterunek objezczyków, wysłał jeden pluton, który zaatakował go; ci zaś się poddali. Zabito też kozaka wiozącego depesze. Szybko jednak zostały zaalarmowane oddziały rosyjskie w Pyzdrach i Słupcy. Budziszewski starał się przemknąć wzdłuż Warty na wschód, aby ruszyć potem lasami ku północy na przewidziany teren koncentracji, ale już pod Ratyniem dopadła go kompania piechoty i pól sotni kozaków z Pyzdr. Rozgorzała walka, niedogodna jednak dla działań kawalerii ze względu na podmokły teren. Kiedy więc do akcji wkroczył oddział ze Słupcy, Budziszewski zdecydował się na dalsze cofanie się ku Golinie. Tymczasem wysłany w stronę Konina patrol powiadomił go, że od tamtej strony pospiesza jeszcze jeden oddział rosyjski, aby nie dopuścić go do lasów kazimierzowskich. Ruszył szwadron ku północy, na czas pewien oderwał się od przeciwnika i stanął na krótki odpoczynek nad jeziorem Głodowo. Kiedy jednak Polacy wyjechali z lasu koło Tokarek, na wschód od Nowej Wsi, ujrzeli zajeżdżające im od frontu drogę dwa szwadrony huzarów z Kleczewa i Słupcy oraz piechotę ze Ślesina. Budziszewski dla wyprowadzenia szwadronu z okrążenia z kilkunastoma ochotnikami ruszył do szarży, otworzył drogę swej jeździe na północ, a następnie osłonił od tyłu przed pogonią, prowadzoną na przestrzeni kilkunastu kilometrów. Pod Tokarkami stracił 10 rannych i zabitych. Dla wypoczynku po stukilometrowym rajdzie szwadron Budziszewskiego ukrył się między dwoma jeziorami, leżącymi na wschód od wsi Ostrowite, licząc na nadciągniecie sił głównych Raczkowskiego. Tam doszło jednak ponownie do walki z piechotą rosyjską, w której znów stracił do 10 ludzi. Otoczony przez dziewięciokrotnie silniejszego przeciwnika Budziszewski podjął trzykroć rozpaczliwsze szarże na polach miedzy Ostrowitem a wsią Kąpiel, aby nie licząc już chyba na spodziewane inne oddziały powstańcze, przebić się na południe. W tej sytuacji rozdzielił swój szwadron na kilkunastokonne grupy, które przedzierając się w rozbieżnych kierunkach w części szczęśliwie wymknęły się z okrążenia. Sam Budziszewski w 7 szabel krążył jeszcze przez półtorej doby po okolicy. Wyprawa w marcu 1864 r. osamotnionego szwadronu Franciszka Budziszewskiego była ostatnim akordem walk powstańczych, toczonych od lutego 1863 r. na obszarze pomiędzy Wisła, Warta i granica zaboru pruskiego.

syn włościanina wsi Jeziork powiatu Łomżyńskiego, służył w oddziale Mystkowskiego, zginął pod Ostrowią w powiecie Ostrołęckim, mając lat 18.

daleki mój krewny, urodzony z Ułaszynównej, służył w wojsku rosyjskiem przed powstaniem. W Usolu, nie lękając się cięższej pracy, zdobywał chleb powszedni, czas jakiś pełnił u Bnińskich obowiązki lokaja, pozostając z nimi w najzażylszych stosunkach. W Irkucku miał małą fabrykę papierosów. Po powrocie do kraju ożenił się z panną Felicją Zawadzką i wkrótce potem zmarł bezdzietnie w 1896 roku.

z oddziału Rudowskiego w Bodzentynie - zob. Jan Bugalski

ur. 1839-42 (wiek określano na 22-4 lata. Brak w ASC-B, występuje natomiast Bugalski Leon Jan (ur. 3.7.1827), syn Jana i Magdaleny Gołębiowskiej [akt nr 60/1827]. Natomiast ze Wzdołu pochodził Jan Bugalski (ur. ok. 1840), wyrobnik, syn Szymona i Józefy Paluchowskieiej, rolników ze Wzdołu. Wcieony do wojska narodowego w ramach poboru dokonanego w miasteczku przez pod Szermentowskiego (W raporcie A. Gajerskiego zapisany błędnie jako Bugajski). Był w oddziale płk. Rudowskiego. Ujawnił się w Bodzentynie i złożył przysięgę lojalności (05.05.1864).

(1839/42 - ?), wcielony do wojska narodowego w ramach poboru dokonanego w miasteczku przez por. Szermentowskiego. Był w oddziale płk. Rudowskiego. Ujawnił się w Bodzentynie i złożył przysięgę lojalności (5.05.1864).

(pod przybranym nazwiskiem Praga), inspektor Policyi miasta Suwałk, czynny i niezmordowany w pracy od samego początku zawiązania się organizacyi narodowej. Gdy już powstanie wybuchło, zebrawszy 50 mieszczan z Suwałk, przybył z nimi do formującego się oddziału Wincentego Kamieńskiego, po kilku utarczkach w jakich brał udział, przeszedł pod dowództwo , po bitwie pod Stawiszkami, w której ten dowódzca zginął, przyłączył się do oddz. Brandta. W potyczce pod Wizną ranny, po wyleczeniu się wrócił do oddziału, w szturmie na komorę Wincenta 19 września z nieustraszoną odwagą i męztwem dowodził kompanią kosynierów pod głównym kierunkiem Wolskiego (Miecza). W listopadzie zmuszony był schronić się do Prus Wschodnich wraz z 3 wiernemi swemi byłemi policyantami. Po paru miesiącach gdy już powstanie upadało, wchodzi do Królestwa w kwietniu 1864 r. na czele 40 dobrze uzbrojonych strzelców pieszych, po potyczce pod Gontarzami i Kuziami w Augustowskim, w których doznał silnej porażki, i oddziałek jego zmniejszył się do kilkunastu tylko ludzi, z którymi wchodzi w okręg Biebrzański i pod wsią Grabowo otoczony przeważnemi siłami, po upartym oporze powtórnie ranny wzięty w niewolę i rozstrzelany dnia 14 maja 1864 r. w Sczuczynie, miał lat 34-38, zostawił dwie siostry. Oprócz powyżej przytoczonych potyczek brał także udział pod Balinką, Kadyszem, Gruszkami, Kozim-rynkiem, Burzynem, Radziłowem. Korespondent z Augustowskiego z dnia 31 maja 1864 r. do Dzien. Poznań. Nr 128 podaje do wiadomości, że śp. Polikarp miał publicznie złożyć winę na właściciela wsi Grabowo, iż ten zamiast w dwie godziny zawiadomić władze rosyjskie po oddaleniu się Bugielskiego jak tenże zalecił, dał znać natychmiast dowódzcy moskiewskiemu o pojawieniu się powstańców, i tenże bezzwłocznie wysłał oddział kawaleryi, która napadła zabierając w niewolę Bugielskiego, po bliższe szczegóły odsyłamy czytelnika do wyżej wzmiankowego numeru dziennika.

patrz: Jan Bugalski

z Mościsk, lat 19 mający, jak twierdzą wzięty pod Tuczapami ranny, ma być uwięziony w Warszawie. Jaki los jego?

Więzień cytadeli warszawskiej. mieszczanin z Mokran pow. bialski, lat 43. Katolik, żonaty, ma dwoje dzieci. Aresztowany w Mokranach 26 marca za "znajdowanie się w bandzie". W kwietniu skazany na "roboty publiczne w Rosji". 28 kwietnia odesłany do Warszawy. (B-31).

"Znany archeolog, jeden z założycieli Muzeum Narodowego w Rapperswilu, zm. 12.04.1900 w Sztokholmie w 62 roku życia. Zmarły brał czynny udział w powstaniu 1863, a następnie wyemigrował do Szwecji, i tam oddał się studiom archeologicznym, Na wystawie wiedeńskiej w roku 1873 zbiory Bukowskiego zwracały powszechną uwagę. Muzeum Narodowe w Rapperswilu ma mu wiele do zawdzięczenia. Zmarły urodził się w Kaukle, gub. kowieńskiej. Zgon jego osierocił córkę, panią Marię Harajewiczową, żonę lekarza i liczną rodzinę w Królestwie i prowincjach zabranych. W Szwecji był bardzo popularny. Prawdziwym był dobrodziejem młodzieży polskiej kształcącej się za granicą" "Goteborg Handels-Sjofartstiduino" pisze: Jako emigrant przybył tu po ostatnim polskim powstaniu w 1864r. Tutaj znalazł przytułek i jakoby nową dla siebie ojczyznę. Wkrótce też ukochał nasz kraj nie zapominając jednakowoż swej pierwszej miłości do swej ukochanej a nieszczęśliwej Polski. (...) Wszystko dotyczące historii swojego kraju cokolwiek mógł dostać nabywał. W odbudowanie Ojczyzny silnie wierzył 'Jeszcze Polska nie zginęła' mawiał dopóty kraj i naród ma w sobie siłę uprawiania samodzielnie literatury i sztuki. (...)"

16.4.1888 zmarł w Paryżu mając lat 44. syn Adama właściciela dóbr Kaukli na Żmudzi i Izabeli Bortkiewicz .Z ławki uniwersytetu w Moskwie , mając lat 18, pospieszył do powstania w r.1863 , gdzie się odznaczył odwagą i męstwem. Po upadku powstania wyjechał za granicę. W Paryżu założył fabrykę kwiatów . Nabył willę Maurecourt i tu zmarł po długich cierpieniach. Ceniono go a powodu szlachetnych uczuć i dobroci serca. Maił kilku braci, z których każdy spłacił dług Ojczyźnie. Dwóch skończyło żywot na Syberii.

16.4.1888 zmarł w Paryżu mając lat 44. syn właściciela dóbr Kaukli na Żmudzi. Z ławki uniwersytetu w Moskwie , mając lat 18, pospieszył do powstania w r.1863 , gdzie się odznaczył odwagą i męstwem. Po upadku powstania wyjechał za granicę. W Paryżu założył fabrykę kwiatów . Nabył willę Maurecourt i tu zmarł po długich cierpieniach. Ceniono go z powodu szlachetnych uczuć i dobroci serca. Miał kilku braci, z których każdy spłacił dług Ojczyźnie. Dwóch skończyło żywot na Syberii.

(l801—1895) został skazany na osiedlenie na Syberii za działalność w Stowarzyszeniu Ludu Polskiego, towarzyszyła mu poślubiona w więzieniu żona (zm. w 1891); oboje powrócili ok. 1858. Został aresztowany za działalność w komitecie opieki nad rannymi i więzionymi powstańcami i zesłany początkowo do Narymu, a następnie do Tomska; w I 869 uzyskał zgodę na przeniesienie do gub. kazańskiej, skąd w I 871 wyjechał wraz z żoną do Warszawy, aby po kilku latach wrócić w strony rodzinne, w Nowogródzkie. Powtórnie zesłani do Tomska Bułhakowie tworzą znowu ognisko wszystkiego, co było wzniosłe, myślące i szlachetne. Pani Bułhakowa, według słów wygnańców, nie mając zasobów materialnych, skarbami ducha dzieli się ze współwygnańcami, grupuje około siebie grono kobiet wygnanek, dla utęsknionych, cierpiących prawdziwą jest ucieczką”

Doktor, ordynator w Szpitalu św. Ducha. Wspierał powstanie, leczył rannych, pośredniczył w przekazywaniu informacji

powstaniec, urodzony w 1842 r.w Janowie Ordynackim woj.lubelskie. Syn Franciszka i Rozalii Wojtan małżeństwa ekonomów. Zmarł 02.09.1863 r. w szpitalu w Łęcznej w woj. lubelskim. Prawdopodobnie ranny w potyczce z moskalami pod Kaniwolą

Ur. ok. 1837 Jabłonica k. Jasła. Od 1847 w zakonie bernardynów, 1860 święcenia. Działał w organizacjach patriotycznych i gtupie Jana Czarneckiego we Lwowie. Od lutego 1863 był w oddziale Czachowskiego. W maju u Jeziorańskiego pod Kobylanką. Po powstaniu miał liczne zatargi z władzami kościelnymi. Od 1889 w klasztorze w Leżajsku. Po paru latach wyjechał do Stanów Zjednaczonych

Rozpoczął działalność jako naczelnik żandarmerii powstańczej na początku kwietnia. Ponieważ obszar, na którym rozpoczął swoją konspiracyjną prace Bunikiewicz był zbyt duży, w maju okręg podzielono na trzy rewiry policyjne: wincencki, szczuczyński i rajgrodzki. Każdy z nich miał swojego naczelnika policji powstańczej. Był w rewirze szczuczyńskim. Dokonał jednej z bardziej spektakularnych, będąc przez pewien czas pod nadzorem policji i przebywając w Rajgrodzie. Na początku czerwca dokonał zaboru kasy miejskiej, po czym zbiegł. Komisja rewizyjna wykryła 12.06.defekta na sumę 266 rub. 91kop.

(ok. 1844-?), syn Franciszka, rzemieślnik z Krakowa. Był w oddziale mjr. Rębajły. Ranny w bitwie pod Jeziorkiem (29.10.1863 r. ). W lipcu 1864 r. na pytanie rosyjskich władz wojskowych o jego pobyt w lazarecie burmistrz A. Gajerski potwierdził kurację, ale wobec braku personelu szpitala (i zapewne dokumentacji) nie potrafił podać szczegółowych danych. Za udział w powstaniu został pozbawiony praw stanu i skazany na 3 lata robót publicznych w kostromskiej rocie aresztanckiej. Po odbyciu kary nie został wysłany na osiedlenie na Syberię, gdyż jako dobrego fachowca pozostawiono go w Kostromie.

z Wadowic

urzędnik bióra Naczelnika pow. Radomskiego, służył w oddziale Czachowskiego jako oficer i intendent, schwytany przez oddział jen. Czengierego w Opatowskiem, powieszony w Radomiu w lutym 1864 r. mając lat 25.

W Usolu między 1866-68 - z Kongresówki. Miał sklep w Usolu.Brat Adolfa.

Ur. w 1841r. w rodzinie chłopskiej w Jednorożcu, pow. przasnyski. Uczestnik powstania styczniowego. Podkomendny kpt. Józefa Trąpczyńskiego. Brał udział w bezpośredniej walce z wrogiem, m.in. w zwycięskiej bitwie stoczonej 28-29 VI 1863r. o tzw. Polską Kępę (wzniesienie nad Orzycem w granicach Drążdżewa Nowego gm. Jednorożec, pow. przasnyski). Krzewiciel idei niepodległościowych. Jako naoczny świadek wielu doniosłych wydarzeń, przekazywał wiedzę o nich podczas lokalnych manifestacji patriotyczno-religijnych w Drążdżewie oraz na spotkaniach z uczniami miejscowej szkoły, rozbudzając w młodym pokoleniu chęć poznania i kultywowania historii swojej „małej ojczyzny”. Zmarł 21 X 1934 r. Spoczywa na cmentarzu par. w Drążdżewie.

Plenipotent majątku hr. Miera z Buska, umiał rzeczy tak pokierować, że liczna służba leśna tego, około 40.000 morgów zajmującego majątku, pracowała gorliwie, wykonując polecenia organizacji. Tylko kilku leśnych, Niemców lub Czecho-Niemców stanowiło wyjątek.

z Krakowa

Karol Bzinkowski. Ur. 4.11.1844 Wąchock[1], zm. 16.10.1929[2] Wąchock. Syn Walentego i Katarzyny Łabuzińskiej (Łabudzińskiej). „Mój ojciec Piotr pochodził z rodziny wielodzietnej – ziemiańskiej. Karol i Marianna Bzinkowscy mieli 3 córki i 2 synów. Babci Marianny nie znałem, ale dziadka Karola pamiętam, gdyż z tatą bardzo często chodziliśmy do Niego. Był to wspaniały mężczyzna, wysoki, silny i bardzo religijny. Walczył w oddziałach powstańczych jako adiutant naczelnego wodza Mariana Langiewicza. Dziadek opowiadał mi o swoich zadaniach, jak musiał przewozić rozkazy do innych oddziałów wojskowych, o potyczkach z oddziałami kozackimi, gdy musiał podchodzić pod obozy wojsk rosyjskich, by zdobyć wiadomości o siłach nieprzyjaciela. Dziadek opowiadał ciekawie, a zwłaszcza opisywał szczegóły potyczek. Podarował tacie na pamiątkę swoją szablę, pas żołnierski i nóż wojskowy. Niestety te pamiątki spaliły się, gdy wojska niemieckie napadły na Polskę 1.09.1939 roku.” [3] Żona: Marianna Woskowicz, córka Wincentego i Eleonory Piwarskiej[4] Dzieci: Jan (1868), Zofia (1871), Katarzyna (1872), Florentyna (1874), Elżbieta (1876), Agata (1879), Piotr (1881), Feliksa (1884), Łucja (1886), Kazimierz (1891)[5] [6]

Zgon powstańca z 1863 r. w Argentynie. W ubiegłym miesiącu pochowano z honorami wojskowymi na cmentarzu w Rosario w Argentynie zwłoki ś. p. Zdzisława Calińskiego, uczestnika powstania 1863 r., inżyniera argentyńskiego ministerstwa robót publicznych i prezesa honorowego Towarzystwa Polskiego w Rosario. Zmarły urodził się w Kowalu na Kujawach i jako 16 letni młodzieniec brał udział w powstaniu, walcząc w oddziałach Jeziorańskiego i Czachowskiego. Był ciężko ranny w bitwie pod Kobylanką i wkrótce został mianowany porucznikiem, mając zaledwie 17 lat. Po upadku powstania internowany był w Tafelbergu i Ołomuńcu, poczym wyjechał do Francji, gdzie uzupełnił studia w Nancy, Tuluzie i Paryżu, a w 1868 r. przybył do Argentyny, gdzie pracował początkowo jako robotnik portowy, malarz, ślusarz, wreszcie założył warsztat kowalsko-stolarski, potem przedsiębiorstwo komunikacyjno-przewozowe, a wreszcie pracował jako inżynier kolejowy na naczelnych stanowiskach. Polonia argentyńska opłakuje stratę jednego z najwybitniejszych i najzasłużeńszych przywódców, który przez całe życie swoje wspierał materialnie rodaków i wielkie położył zasługi w organizacji życia polskiego na wychodźstwie.

Wawrzyniec Cedro ur. dn. 10.VIII.1841 r. syn Bartłomieja, lat 44, mieszczanina z Daleszyc i Katarzyny z Kułagów lat 39. Raport burmistrza z marca 1863 podaje, że wydalił się do powstania. Został tam określony jako podżegacz do zbiegania. Był żołnierzem pułku stopnickiego, brał udział w nocnym ataku na garnizon rosyjski w Opatowie dn. 21.2.1864 r. Po opatowskiej bitwie, podczas walk odwrotowych był ujęty do rosyjskiej niewoli pod wsią Piotrów, a następnie skazany na zesłanie (w rosyjskich dokumentach jest błędny zapis: występuje on pod nazwiskiem Wawrzeniec, i posiada imię Cendro). Wg ustnych przekazów rodzinnych: Wawrzyniec był w oddziale Rębajły. Wraz z Michałem Sajeckim wykonali dla potrzeb powstańców obudowaną studzienkę na obozowisku "Kwarta" na Cisowskiej Górze. Dobrze znając okoliczne lasy Wawrzyniec przewoził rannych na leczenie do Lazaretu w Daleszycach. Został zgarnięty przez Moskali w lasach cisowskich wraz z Michałem Sajeckim i Józefem Zabłockim. Za udział w powstaniu został zesłany na Sybir. W tych opowieściach podaje się, że przez 17 lat był na zesłaniu, w tym przez 14 lat był przykuty do katorżniczych taczek. Nie do końca znajduje to potwierdzenie w dokumentach. Dużo wcześniej powrócił on do Daleszyc - w dniu 11/ 23 września 1872 r. w kościele parafialnym w Daleszycach spisano akt ślubu nr 35: 31-letni wówczas Wawrzyniec Cedro, syn Bartłomieja i Katarzyny, przy bracie zamieszkały w Daleszycach, poślubił Mariannę Molendę lat 28, urodzoną w Daleszycach. Mieli później trzech synów: Wincentego, Franciszka i Aleksandra. Wawrzyniec Cedro doczekał dnia odzyskania niepodległości przez Polskę. Po przeprowadzonym postępowaniu kwalifikacyjnym, został wprowadzony do IMIENNEGO WYKAZU WETERANÓW POWSTAŃ NARODOWYCH 1831, 1848 i 1863 ROKU (Dz. Personalny Nr 10/1920 poz. 219). Podobnie jak inni - otrzymał honorowy stopień ppor. weterana 1863 roku, a jego pogrzeb w roku 1921 odbył się w Daleszycach z asystą wojskową. W uznaniu zasług Wawrzyńca Cedry mieszkańcy Daleszyc nadali Jego imię dla placu, który spełniał dawniej funkcję miejscowego targowiska. Po II Wojnie Światowej na Placu Wawrzyńca Cedry urządzono wygrodzony skwer, na którym znajduje się pomnik upamiętniający członków ruchu oporu 1939 - 1945.

żołnierz oddz. Rębajły, po ataku na Opatów ujęty do niewoli w Piotrowie. Zesłaniec syberyjski, powrócił do Daleszyc. Wprowadzony do Imiennego Wykazu Weteranów Powstań Narodowych. Jego Imię nosi plac w Daleszycach.

został zamordowany pod Krzywosądzą, za całą broń mając krucicę o dwóch strzałach

Ur. 1820r., Ruszcza. Dawny służący, bezżenny, nieumiejący pisać i czytać. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podano, iż przed powstaniem był służącym, natomiast w czasie powstania był szeregowcem. Służył u Langiewicza, walczył pod Małogoszczem, ranny w lewą rękę, wzięty do niewoli, sądzony w Warszawie. W sierpniu został wysłany do Krasnojarska do wsi Tongursk. Na Syberii był 18 lat jako przesiedleniec, 10 lat wolny. W 1890r. wrócił do Ruszczy. Deklarację podpisano 10.04.1894r. z dopiskiem, że Jakób Cenda nie umie pisać.