Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ukończywszy gimnazjum w Buczaczu oddał się studiom technicznym i był urzędnikiem telegrafu. W 1863 r. należał do organizacji narodowej, a przejąwszy ważne telegramy musiał uciekać. Udał się do Rumunii, gdzie przybywał lat 14 jako naczelny inspektor kolei, pisując równocześnie cenne korespondencje do dzienników polskich i francuskich. Następnie bawił w Szwajcarii i Francji, a wróciwszy do kraju osiadł we Lwowie, gdzie zajął się urządzeniem stacji telefonicznych. Zmarł we Lwowie w listopadzie 1887 r. w 50 roku życia. Wydał zajmujące wspomnienie z lat swego tułactwa Rumunia.

ur. w 1833 roku w Wiłkowyszkach. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 422/1920. W latach 20. mieszkał we Lwowie. Żył jeszcze w 1924 roku

Sędzia Trybunału Apelacyjnego Rzeczpospolitej Krakowskiej, absolwent UJ, swoje mieszkanie w Pałacu "Pod Krzysztofory" udzielił na potrzeby działań organizacji, w tym siedzibę komisarza Rządu Narodowego. Dotkliwie represjonowany wraz z żoną Teresą przez Austriaków. Żona w wyniku tych represji zmarła. Zm. 19.2.1875 w 74 roku życia.

ur. w Kolbuszowej w r. 1836. Służył jako sierżant pod Czachowskim w 1-ej komp. karab., kapit. Singera, później w oddz. Bębajły pod kapit. Władysławem Zgórskim. Ranny w prawe ramię, głowę i szyję, dostał się do cytadeli w Warszawie, poczem za wstawieniem się konsula austr. uwolniony, jako kaleka r. 1864.

Ur. Kolbuszowa 1836r., pracował przy handlu trzodą, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był szewcem, natomiast w czasie powstania sierżantem u Czachowskiego. Brał udział w bitwach w Rybnicy i Jurkowicach. Po rozbiciu dostał się do Rębajły. Brał udział w bitwie pod Kurozwękami, w Brodach i pod Iłżą pod kapitanem Zgórskim. Został ranny w prawe ramię, głowę i szyję, leczony w Wąchocku, dalej w Radomiu. Dostał się do cytadeli w Warszawie i za wstawieniem się konsula austr. uwolniony jako kaleka w 1864r. Deklarację podpisał 25.11.1891r.

szlachcic, wiek: 17, pochodzenie: Podole. Pozbawieny szlachectwa i wcieleny do wojska na całe życie do orenburskich batalionów

Powstaniec, zesłaniec, w pocz. 1867 przeniesiony do Usola z gorzelni Aleksandrowskiej

urodzony na początku roku 1856 w Kalwaryi Zebrzydowskiej z Macieja i Maryanny ze Stanisławskich, po ukończeniu 4ch klas w Bochni, zostawał w praktyce w handlu żelaznym w Krakowie. 13 letnie pacholę drgało tylko zapałem wojenki z wrogiem, tą myślą tylko żył, jakoż w Lipcu zniknął z han dlu i ukrywał się w Krakowie ćwicząc się w robieniu bronią. Po sześciu tygodniach dowiedziała się owdowiała matka o miejscu jego pobytu, lecz ani łzy, ani prośby, ani groźby nie zdołały tego dziecka nakłonić do odstąpienia od zamiaru. Nakoniec z pod ścisłego dozoru matki znikł 1 Listopada i niewiadomo co się z nim stało, żadnej wiadomości do dziś pomimo poszukiwań nie ma. Słychać tylko, że podobnego wieku i usposobienia młodzian, z Galicyi, znajduje się obecnie na Syberyi.

1844-1901, urodzony w Wyłkowyszkach, syn Piotra i Weroniki z Milanowskich. Początkowo walczył w partii Karola Jastrzębskiego, a następnie Z. Padlewskiego i K. Ramotowskiego Wawra. Bił się pod Białaszewem (31.03.1863r.) i Jaświłami (2.04.1863r.). Następnie stworzył własną partię liczącą ok. 70 ludzi, którzy działali w okolicach Rajgrodu. Przeszedł w lasy sztabińskie, aby połączyć się z Wawrem. Jednak gdy dowództwo nad oddziałem objął Brandt, nie połączył się on z Ramotowskim, ale działał w jego pobliżu. W bitwie pod Wincentą (18.09.1863r.), gdzie połączone oddziały Brandta i Micewicza walczyły z Rosjanami, kapitan Bonifacy Dziadulewicz dowodził kosynierami. Po powstaniu był propagatorem życia muzycznego w Warszawie. Zmarł w 1901r. i został pochowany na Powązkach.

h. Dołęga, ur. w Korszowie na Wołyniu, sztabskapitan artyler. rosyj. przeprowadzał wojskową organiz. oddz. Jankowskiego i pełnił służbę w randze kapit. Po wielu szczęśliwych, utarczkach z moskwą, przy rozbiciu oddz. poraniony w straszliwy sposób pikami i pałaszami, walczył długi czas między życiem a śmiercią. Ostatecznie został wyleczony, lecz twarz jego zmieniła się wskutek złego opatrunku do niepoznania. Uwięziony przez moskali, zataił nazwizko i jako Franciszek Dąbkowski ze Lwowa został skazany na osiedlenie i wysłany do Nerczyńska. Roku 1868 amnestyonowany, uzyskał posadę w Wydz. kraj. we Lwowie, gdzie brał udział we wszystkich pracach dla dobra sprawy narodowej.

hrabina, Konstantowa Czartoryska, przewodnicząca Komitetu Niewiast w Poznaniu, w jej pałacu urządzono szwalnię gdzie szyto odzież i bielizne dla powstańców,

syn Tytusa (1796-1861) i Celestyny z Zamoyskich. Hrabia Jan Kanty jako młodzieniec niespełna dwudziestoletni walczy w 1848 r. pod Książem w szwadronie ułanów wystawionym przez ojca. Po upadku powstania odbywa obowiązkową służbę w armii pruskiej, uczy się sztuki artyleryjskiej i budowy fortyfikacji wojskowych. W 1857 r.żoną Jana Działyńskiego zostaje Izabela Czartoryska. W marcu 1863 r., już podczas powstania, Jan przerzuca za granicę oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Calliera. Sam staje na czele tajnej organizacji mającej na celu wszechstronną pomoc walczącym - stąd nazwa ,,Komitet Działyńskiego\". Komitet przesyła do Królestwa nowe oddziały partyzanckie, do których wstępują masowo oficjaliści i chłopi kórniccy. Podczas rewizji w pałacu hrabiego Jana Działyńskiego, policja pruska zagarnia tajne dokumenty. Hrabia jako poseł do parlamentu pruskiego nie zostaje aresztowany. Ucieka w stronę Pyzdr, gdzie obozuje silny oddział powstańczy pod wodzą Edmunda Taczanowskiego, tu zostaje przyjęty, wszyscy liczą na jego umiejętności wojskowe. Jan Kanty trafia na okres zwycięstw Polaków. Uczestniczy w pościgu za pokonanymi Rosjanami. W pierwszych dniach maja 1863 r. bierze udział w potyczkach w okolicach Koła. W bitwie pod Ignacewem wraz z rannym krajanem, pułkownikiem Władysławem Niegolewskim, dowodzi w końcowej fazie walki oddziałem polskim. Mimo klęski wyprowadza znaczną część oddziału w kierunku Kleczewa, gdzie nocą rozpuszcza podkomendnych, polecając schowanie broni i ukrycie się ,,zanim trochę się uspokoi\". Sam tuła się jeszcze jakiś czas, przekrada przez granicę i dociera do Paryża. W rodzinnej Wielkopolsce pruska komisja sprawiedliwości uchyla jego poselską nietykalność i zarządza aresztowanie, rozdając listy gończe za ,,groźnym przestępcą politycznym\". Hrabia Jan jest wówczas nie tylko ściganym bandytą, ale człowiekiem wyzutym z majątku: cały majątek obłożono sekwestrem, zbiory biblioteczne i muzealne w Kórniku i Gołuchowie opieczętowano. Tymczasem w Berlinie toczy się wielki proces 136 mieszkańców Wielkopolski, oskarżonych o zdradę stanu. Jedenaście osób, w tym Jan Działyński, został skazany zaocznie na karę śmierci.Podczas pobytu na emigracji ,,skazaniec\" z wielką energią włącza się w życie kulturalne i naukowe polskiego wychodźstwa we Francji. W 1868 r. hrabia Jan Działyński podejmuje dramatyczną decyzję. Jedzie do Berlina, staje przed trybunałem pruskim, ryzykuje. Prusacy nie chcąc zrażać sobie polskiej arystokracji wykonaniem wyroku śmierci na tak wybitnym jej przedstawicielu, łagodzą karę do trzech lat twierdzy, a i ten wyrok anuluje amnestia. W 1869 r. odzyskuje Kórnik. Otoczony lekarzami, w obecności matki i przybyłej z Paryża żony, hrabia Jan zmarł 30 marca 1880r. Podczas pogrzebu Jana Kantego Działyńskiego wykonano tradycyjne szlacheckie ceremonie, towarzyszące śmierci ostatniego z rodu. Wuj zmarłego, książę August Zamoyski, złamał szablę nad katafalkiem, książę Marceli Czartoryski przełamał pieczęć rodową, a Marceli Żółtowski strzaskał tarczę herbową.

z Litwy. Powstaniec, zesłaniec w Usolu, w pocz. 1867 przybył do Usola z gorzelni aleksandrowskiej, uniewinniony z podejrzenia udziału w powstaniu zabajkalskim

uczeń instytutu agronomicznego w Horkach (gub. mohylowska), po powrocie do kraju ożenił się z krewną swoją, wdową po Karolu Olizarze, znacznie od niego starszą osobą, i osiadł na wsi.

naczelny redaktor ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘, mąż niezmiernie zasłużony około rozwoju ducha narodowego i całego życia społecznego w Wielkim Księstwie Poznańskim, zmarł w 1896 r. Urodzony 20 lipca 1830 r. w wiosce rodzinnej w Suchym Pniu pod Gąbinem na Kujawach ukończył szkoły w Płocku, a uniwersytet w Moskwie. W końcu został sekretarzem dziesiątego oddziału rządzącego senatu w Warszawie. W 1863 r. brał czynny udział w organizacji narodowej. Aresztowany 1 marca 1864 r., wywieziony do guberni woroneskiej powrócił we wrześniu 1865 r. Emigrował i osiadł w Dreźnie. Gdy w 1870 r., po śmierci Waligórskiego zawakowała posada naczelnego redaktora ‘‘Dziennika Poznańskiego’‘ Kraszewski wskazał Dobrowolskiego jako najodpowiedniejszego na kierownika. Na nowym stanowisku, objętym 1 stycznia 1871 r. rozwinął nadzwyczaj ruchliwą działalność. Był duszą całego życia publicznego, które przez długie lata grupowało się koło jego osoby.

wieku lat 23, uczeń szkół belgijskich, po wybuchu powstania 1863 r., udał się do kraju i tam za odznaczenie się na oficera awansowanym został. Dostawszy się później do Londynu z lekcyj prywatnych się utrzymywał. D. 14 Października 1865 roku, w przystępie pomięszania zmysłów, Btrzałem z pistoletu życie sobie odebrał.

major komendant inwalidów polskich, starzec powszechnie poważany i uczestnik wszystkich walk Napoleona I.,zrospaczony zakończył życie w Suwałkach dnia 25. kwietnia 1864.

wieku lat 23 24, rodem z M. Łomży, guberni Augustowskiej, syn lekarza, starozakonny, student uniwersytetu Kijowskiego a następnie Akademii medycznej w Warszawie, czynny brał udział w manifestacyach 27go Lutego 1861 roku. Pokaleczony pałaszem niedługo się wyleczył, następnie służąc w oddziałach jenerała Mierosławskiego, później pułkownika Mielęckiego, brał udział w bitwach pod Krzywosiądzą, Nową-wsią, Bieniszewem i Dobrosłowem, po tej ostatniej schronił się w Poznańskie, tam przez Prusaków aresztowany i osadzony w więzieniu w Poznaniu, skąd zdołał uciec. Następnie zaciągnął się do oddziału Bończy i bił się pod Przedborzem, Rudnikami i Górami. W końcu po śmierci tego dowódcy, przeniósł siędo oddziału Chmielińskiego, gdzie znów miał udział w kilku bitwach, z których wyszedł szczęśliwie, aż nareszcie zginął podług jednych pod Warzynem, podług drugich pod Słupią, inne wreszcie źródła i Czas Nr. 282, podają, że poległ pod Raszkowem w Krakowskiem (nad Sprową). Dz. Pozn. Nr. 285 a Głos Nr. 44, piszą że pod Szczekocinami w stopniu kapitana d. 4 Grudnia 1863 r. Pochowany podobno w Pińczowie na cmentarzu katolickim. Dzielny i energiczny, nie znał niebezpieczeństwa i nigdy się nie cofnął, wzrostu był średniego, brunet, wzrok ogniem pałający, duszą kochał Polskę i dla jej sprawy tylko żył.

Ur. 1812r., Żyd, uczestnik powstania 1831r., 1848r., 1863r. Zmarł we Lwowie w 1891r. Jego pogrzeb miał cechę manifestacji poitycznej.

Jeden z najczynniejszych organizatorów walki o wolność w r. 1863, majster stolarski, zmarł w nagle w Krakowie 5 czerwca 1885 r. w 50 roku życia. Zmarły należał do nielicznego grona rękodzielników krakowskich, usiłujących osobistym przykładem zachęcać młodą generację do pracy nad sobą i rozbudzania narodowego poczucia. Jako członek stowarzyszenia „Zgoda”, odczytami z historii i wypowiadaniem utworów mistrzów narodowej pieśni na wdzięczną pamięć zasłużył u wszystkich.

mężcz. 28 lat na 1870 r., ziemianin kowieńskiej guberni, zesłany z pozbawieniem praw na służbę wojskową, służył w IV liniowym bat. z 1868 (69) żył w r. UsćKamienogorskie, sapożnik, rodziny nie posiadał, żenił się w Syberii

żołnierz z oddziału Wawra, ciężko ranny pod Rząśnikiem 28 Czerwca 1863 r., odesłany do szpitala, wzięty do niewoli, w drodze życie zakończył.

z Grodzieńskiego, dzierżawca, był dozorcą jednej z warzelni w Usolu, potem opuściwszy tę miejscowość pracował u kolegi w Irkucku jako subjekt w sklepie.

Wysłany był przez Wróblewskiego z ostępu Wielikij Uhoł z 90 ochotnikami do powiatu sokólskiego dla formowania oddziału. Lat 34, pełny kapitan wojsk rosyjskich, dowódca kompanii pełnych strzelców, ozdobiony Krzyżem Zasługi Wojskowej Włodzimierza, odesławszy efekta wojskowe generałowi kto wyruszył do oddziału w województwo podlaskie w początkach maja 1863 r. Począwszy od potyczki pod Hornowem, którą już 4 maja stoczył, wiele stoczył popularnych bitew w połączeniu z innymi oddziałami, jak Wróblewskiego, Waszkiewicza, Tołkina i innych. 6 stycznia 1864 r. wypadła ostatnia potyczka Ejtminowicza pod Uścimowem w lasach zezulińskich. Połączywszy się z Leśniewskim w 100 koni i 60 strzelców, obozując w lesie napadniętym został niespodzianie i pomimo zaciętej walki i świetnej szarży kawalerii Ponińskiego oddział stracił ducha i w nieporządku rozbiegł się. Ejtminowicz walcząc do ostatniego cięty pałaszem w głowę padł na miejscu. Według innych obskoczony przez dragonów sam sobie wystrzałem z rewolweru życie odebrał.

z Warszawy syn przemysłowca (fabrykanta octu), w organizacji powstańczej pomocnik naczelnika żandarmerji, Pawła Landowskiego. Skazany na śmierć przez powieszenie, następnie ułaskawiony i zesłany do ciężkich robót. W czasie pobytu w Usolu pracował nad entomologią i wogóle nad naukami przyrodniczemi wspólnie z Hartungiem i Zienkowiczem, następnie dostał posadę w kopalniach złota na Alokmie. Wkrótce po powrocie do kraju przedwcześnie życie zakończył.

Przywódca powstania nabajkalskiego - stracony razem z Celińskim i Szaramowiczem. "Dzień był mglisty i ponury. Po aresztowaniu wszystkich znajdujących się w Irkucku Polaków w ich własnem mieszkaniu, wywieziono na plac kaźni trzech nieszczęśliwych apostołów idei wolności: Celińskiego, Eljaszewicza i Szaramowicza. Ksiądz Szwernicki błogosławił skazańców, którzy, rzuciwszy się sobie w objęcia, stanęli u słupów z okrzykiem: Niech żyje Polska! Kule świsnęły w powietrzu i trzech męczenników osunęło się na ziemię. Taki był koniec powstania za Bajkałem

Urodzony w 1839r., żyd, rodem z Tarnopola. Jako uczeń gimnazjum wstąpił w szeregi powstańcze. Rząd Narodowy powierzył mu stanowisko komisarza wojskowego, który to urząd piastował do końca powstania. Wracając do kraju został aresztowany przez władze austriackie i wsadzony do krakowskiego więzienia, gdzie przebywał 18 miesięcy. Zmarł w 1889r.

Dyrektor kolei warszawsko-wiedeńskiej. Więziony wraz z synami za namawianie robotników do uczestnictwa w manifestacjach politycznych.

Żyd, brał czynny udział w powstaniu. Należał do tajnych władz razem z Trauguttem i Waszkowskim. Skazany za to na śmierć, następnie ułaskawiony, ale spędził długie lata w więzieniu (najpierw w cytadeli warszawskiej, a następnie w twierdzy w Modlinie). Zmarł we wrześniu 1910r.

Z pod Strzałkowa 6/I. W Powidzu poch. Jana Estkowskiego. Wiele był lat w obowiązkach, później dzierż., dorobił się tyle, że w starości mógł przetrwać spokojnie 10 letn. chor. Ojciec zasłuż. w pedagogice polsk. Ewarysta i poległego w powst. 1863 r. Jakóba. Stracił 3-ch synów i 2 dorosłe córki. Zostało 2-ch synów, którzy poświęc. się roln. Żył lat 72.

Niemiec, nauczyciel z pensji pp. Hołubskich w Lubarze. Wziął nieznaczny udział w bitwie pod Miropolem. "Fadenhecht, ulegając namowom kolegów, przyłączył się wraz z nimi do partji Różyckiego, ale może nawet celowo nie wdział świty powstańczej, pozostał w zwykłem ubraniu. Również zapewne celowo, mając w projekcie dezercję, ofiarował się na ochotnika do pikiety pozostawionej przez Różyckiego w miasteczku. Widocznie nie powodował się odwagą i poświęceniem dla sprawy, bo, jak tylko moskale zaczęli ostrzeliwać miejsce zajęte przez pikietę, Fadenhecht cisnął broń do rzeki sam zaś, chyłkiem, poza płotami, przedostał się na rynek przepełniony kozactwem, czyniąc wiele hałasu w poszukiwaniu swego woźnicy, który, jakoby przywiózł go do Miropola. Kozactwo, rozweselone powodzeniem, nie przypuszczając, że to zbieg z pikiety, szydząc z jego wymowy, tak dla żartu, zbiło go okrutnie." Przyszedł dp sędziego Rutkowskiego i zemdlał. "Czy to wskutek uderzenia drzewcem piki w głowę czy z niewywczasów obozowych, Fadenhecht ocknąwszy się z omdlenia spał bez przebudzenia 2 doby.". W ten sposób przespał rewizję zarządzoną w domu sędziego. "Obudził się po wyjściu moskali, a po wygojeniu się z obrażeń, nasz dom opuścił. W niespełna rok potem umarł pokąsany przez psa wściekłego".