Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Ur. 1838, syn. Jana. Po powrocie do kraju należał do Komitetu ruchu w Wilnie. Potem był czynny w Warszawie; za dyktatury Traugutta dowodził oddziałem pod pseudonimem pułkownika „Skały". Na emigracji pracował, jako inżynier w La Rochelle we Francji

Brat członka Komit. ruchu Jana (pułkown. „Skały"), urodzony w r. 1839 w Serweczu. Po ukończeniu Akad. inżynierów wojskowych, służył wojskowo na stanowisku pomocnika naczelnika inżynierów wojskowych początkowo w Wilnie, następnie w Sweaborgu, skąd poszedł do powstania. Był naczelnikiem wojskowym pow. wilejskiego. Zginął w bitwie pod Władykami (pow. wilejski, nad rzeką Ilją) 16 maja 1863 r. Por. Eug. Kowalewski „Wspomnienia z przeszłości", przyczynek do historii powst. styczniowego na Litwie

(25.02.1827 Warszawa - 20.07.1896 Aksamanice) - 1896 Aksamanice) - hrabia, [4] h. Pomian [5] powstaniec 1863 r , [9], [10],[11] , pseudonim "Żubr" [11] dziedzic dóbr Popień w Powiecie Rawskim [4] i właściciel dóbr Aksamanice [11] na podkarpacju. Poseł na sejm z ziemi przemyskiej" [9] Urodził się w 25 lutego 1827 r w Warszawie, w domu przy ul. Leszno pod nr 792. [12] Jego urodzenie zgłosil" jego ojciec gen. Jan hrabia Krukowiecki [12] oraz Seweryn Lalkiewicz podporucznik adjunkt Pułku Szóstego Piechoty Liniowejj, pełnoletni zam. w Warszawie [12] oraz Wincenty Cyprisiński kandydat prawa, pełnoletni zam. w Warszawie [12] Rodzicami chrzestnymi zostali - trzy pary: Tekla z hrabiów Dzieduszyckich Wolska jenerałowa [12] i Tadeusz Witoski, były pułkownik wojsk polskich. [12] oraz Julia Wolska [12] i Kajetan Wolski [12] oraz Eleonora Wolska [12] i Stanisław Wolski [12] W 1850 r zgłosił w Jeżowie zgon swojego ojca [3] [obecnie woj. łódzkie] W 1859 r zgłosił w Koźlu zgon swojej matki [4] [obecnie woj. łódzkie] , miał wówczas 33 lata, był hrabią, dziedzicem bóbr Popień w Powiecie Rawskim i tam mieszkał. [4] Zgon zgłosił wraz ze swoim bratem Adamem Krukowieckim, hrabią, lat 29, dzierżawcą dóbr ..... w Powiecie Sieradzkim i tam zamieszkałym [4] Żołnierz Powstania Styczniowego - pseudonim Brzeziński oraz Żubr. Posiadał własny oddział, przez niego sfinansowany. [7] Oddział ten "był dobrze uzbrojony i doskonale wyćwiczony, mając za dowódców znakomitych oficerów artyleryi moskiewskiej, braci Edwarda i Gustawa Habichów, a liczył 600 ochotników, z ktorych atoli wieczorem 14 sierpnia [1863 r] na punkcie zbornym znalazło się tylko 400 z powodu przeszkód stawianych ze strony austryaków."[7] Walczył min. 14.08.1863 pod Obiechowem [krakowskie] [7], 15.08.1863 r w bitwie pod Pieskową Skałą i Glanowem [7] "Zmarł Aleksander Krukowiecki, Syn jednerała wojsk polskich z r. 1831, naczelnik oddziału powstańczego z r. 1863 w Krakowskiem. Zmarły był posłem na sejm z ziemi przemyskiej" [9] Zmarł w 1896 r [1] w Aksamianicach [1] [obecnie gm. Fredpol, woj. podkarapckie]. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Nieżankowicach [obecnie na Ukrainie, obwód lwowski, rejon starosamborski, tuż przy granicy z Polską], grób nadal (2023 r.) istnieje. [10] Symboliczny nagrobek znajduje się przy grobach rodzinnych Krukowieckich w Jeżowie [obecnie miasto woj. łódzkie, powiat brzeziński, na trasie Łódź - Rawa Mazowiecka] Rodzeństwo: 1___Konstanty Leon Krukowiecki - ur 01.09.1821 Warszawa [15] - zm.1839 Jeżów [22] lat 18 2___Władysław Ignacy Wiktor Krukowiecki - ur 1824 Warszawa [16] - zm. 1827 Popień par. Jeżów [21] lat 3 3___Helena Tekla Krukowiecka - ur 24.02.1829 [13][18] w Rawie Mazowieckiej [18] zm. 16.08.1897 [13] - hrabina [13] właścicielka dóbr Osse [13] kurier w Powstaniu Styczniowym [14] 4___Adam Bronisław Karol Krukowiecki - hrabia - ur 1831 Warszawa - zm. 1861 Górka Klonowska par. Jeżów [20] lat 30 [20] 5___Ignacy Stanisław Zdobysław Krukowiecki - ur 1837 Popień par. Jeżów [19] - zm. 1841 Osse par. Kożle [23] lat 4 Rodzice: 1____Jan [1] Chrzciciel [2] Stefan [5] Krukowiecki [1] h. Pomian [5] - generał [1] dywizji byłych wojsk polskich [3], Komandor Legii Honorowej, [3], Orderów Virtuti Militari [3], Obojga Sycylii [3], św. Anny klasy pierwszej z korony [3], św. Stanisława klasy drugiej [3] i św. Włodzimierza klasy trzeciej [3] - uczestnik wojen napoleońskich i Powstania Listopadowego - ur. - we Lwowie [3] - zm. 19.04.1850 r Popień par. Jeżów lat 81 [3] 2____Helana Wolska po mężu Krukowiecka - chrzest z wody 1803 Popienek par. Jeżów [6] - zm. 17.05.1859 Osse par. Koźle, tam zamieszkała, hrabina lat 56, dziedziczka dóbr Osse [4] ____ślub 1820 r Jeżów [2] Dziadkowie: 1.1.____Piotr [3] Paweł [5] Krukowiecki [3] - hrabia [3], h. Pomian [5] - prezes Sądu Apelacyjnego [3] 1.2____Apolonia Horodyńska z Horodni h. Sas [5] po mężu Krukowiecka [3] - hrabina [3] ____ślub 2.1.____Józef Frydrych Wolski [4] - generał byłych wojsk polskich [8] dziedzic wsi Popienia i innych miejscowości [8] , w 1809 r w wieku 45 lat zgłosił urodzenie swojej córki Eleonory Dominiki Marianny [8] 2.2_____Tekla Dzieduszycka [4] - hrabina [8] - zm. 1840 Popień par. Jeżów, lat 64, generalowa [7] ____ślub Pra-dziadkowie 1.1.1___Wojciech Krukowieck h. Pomian [5] - cześnik bracławski [5] 1.1.2___Teofila Sławikowska [5] ___ślub 1.2.1____Stefan Horodyński [5] 1.2.2____Wiktoria Kobylińska z Kobylina po mężu Horodyńska [5] ___ślub 2.1.1___Wolski 2.1.2____ ___ślub 2.2.1_____Dominik Dzieduszycki [7] 2.2.2_____Juliana ................... po mężu Dzieduszycka [7] ___ślub Pra-pradziadkowie: 1.1.1.1____Franciszek Jan Krukowiecki h. Pomian [5] - cześnik bracławski [5] 1.1.1.2____Krystyna Piasecka h. Pierzcha [5] ____ślub Pra-pra-pradziadkowie 1.1.1.1.1_____Maciej Krukowiecki h. Pomian [5] 1.1.1.1.2____ Anna Przyłęcka h. Nieczuja [5] _____ślub 1.1.1.2.1___Piasecki h. Pierzcha [5] 1.1.1.2.2___ [5] ____ślub Pra-pra-pra-pradziadkowie: 1.1.1.1.1.1___Franciszek Krukowiecki h. Pomian [5] - ur. ok. 1550 1.1.1.1.1.2____Krystyna Łubińska [5] _____ślub 1.1.1.2.1___ Stanisław Przylęcki h. Nieczuja [5] 1.1.1.2.2____Joanna Gruszecka h. Lubicz [5] ____slub

Oficer artylerii Wojska Pruskiego, profesor szkoły wojskowej w Caneo, okazał się znakomitym wodzem i organizatorem, lecz słabego charakteru, nie umiał sobie zjednać posłuszeństwa. Zajął Bodzentyn, Wąchock, Leduchów, wyparty wspiął się na Łysą Górę, zajął Staszów. 23.2. walczył pod Kielcami, raniony w nogę cofnął się do Pieskowej Skały, tu 3 maja stoczył potyczkę z ks. Szachowskim dość szczęśliwą, potem zajął miasteczko Skałę wypędziwszy załogę moskiewską. pobił Rosjan pod Chobrzą nad Nidą 17.3

Otrzymawszy nominację na Naczelnika sił zbrojnych w Sandomierskiem wykonał świetny napad na Bodzentyn, stamtąd ruszył ku Łysej Górze, a następnie zajął Staszów, gdzie dzielnie się z Moskalami ucierał. Następnie połączywszy się z Jeziorańskim wyruszył do Małogoszczy. Tymczasem znaczne siły rosyjskie pod dowództwem Czengierego , Zwierowa i Dobrowolskiego (Dobrowolski był Polakiem i sam należał do spisku, ale w ostatniej chwili widoki kariery rosyjskiej przeważyły w nim nad uczuciami patriotycznymi, poległ w ostatniej wojnie wschodniej) posunęły się z trzech stron do Małogoszczy. Jeziorański chciał cofnąć się, ale Langiewicz postanowił przyjąć bitwę. Odbyła się 24 lutego z wielką stratą dla Langiewicza, który posunął się w okolice Krakowa. Pod Pieskową Skałą 4 marca zetknął się z kniaziem Szachowskim i zmusił go do cofnięcia się. Po bitwie pod Pieskową Skałą, między Słomnikami a Proszowicami rozłożył się obozem na dłuższy czas, gromadząc rozbitków spod Miechowa oraz innych ochotników. Rząd Narodowy uznając jego zasługi postanowił go ogłosić dyktatorem i 10 marca utworzono z wojska czworobok i Jeziorański stanąwszy pośrodku ogłosił dyktatorem Langiewicza. Langiewicz był dobrym żołnierzem, ale złym politykiem, a jako dyktator stał się powolnym narzędziem ludzi, którzy byli nieprzyjaźni ruchowi, zanim ten się objawił i kiedy nareszcie owładną zmysłami wszystkich zawzięcie dążyli do jego stłumienia. Moskale zaś widząc w nim niejako skoncentrowanie powstania ściągali zewsząd wojska na jego przygnębienie. Oddział Langiewicza liczył około 4000 ludzi. Skierował się w okolice Miechowa, stoczywszy potyczkę pod Sosnówką 12 marca i w Antolach 13 marca. Pociągnął nad Nidę ku Chrobrzy. W nocy oddział przybył do Wełcza i na drugi dzień wyruszył w lasy pod Grochowiska, gdzie nastąpiła zacięta walka i skończyła się stanowczym zwycięstwem powstańców. Mimo zwycięstwa położenie Langiewicza było bardzo trudne, żołnierz utrudzony, potrzebujący spoczynku, a ze wszech stron osaczony Moskwą, a również i przewóz żywności z Galicji utrudniony, gdyż rząd austriacki zaraz szczelniej zamykał granice. Zwołał więc Langiewicz radę wojenną w Wełczu, gdzie uchwalono prowadzić dalszą wojnę partyzancką małymi oddziałami. Podzielono więc wojsko na dwa oddziały pod dowództwem Czachowskiego i Śmiechowskiego. Sam zaś Langiewicz opuściwszy potajemnie obóz miał udać się w Lubelskie przez Galicję dla nadania lepszej organizacji innym oddziałom. Langiewicza poznano na granicy, aresztowali Austriacy i odesłali naprzód do Tarnowa, a po niejakim czasie do jednej z twierdz morawskich. Wyjazd Langiewicza zdemoralizował wojsko. Pod Opatowem połowa ludzi przeprawiła się przez Wisłę do Galicji. Wreszcie i reszta oddziału wynosząca jeszcze 800 żołnierzy pod Igołomią przeszła 21 marca granicę galicyjską.

Urodzony w Krotoszynie 1827. Jego ojciec był lekarzem w 1831. Gimnazjum kończył w Trzemesznie, potem udał się do Berlina na Uniwersytet. Oddział zgromadził w Wąchocku - mieście górników, tam założył fabrykę broni, zaprowadził w okolicy polskie rządy i gwardię bezpieczeństwa. Rosjanie wysłali z Kielc i Radomia dwie kolumny. Pierwsza spaliła Suchedniów 3 lutego, potem połączyła się z drugą i przyszło do bitwy pod Wąchockiem. . mimo waleczności powstańców Rosjanie zajęli miasto i spalili je. Langiewicz cofnął się ku Łysej Górze. Po odjeździe Mierosławskiego otrzymał honorową szpadę, odparł napad czerwonego pułkownika. zajął Staszów potem pociągnął, do Małogoszczy gdzie połączył się z Jezierskim. Tu 24 lutego Czengery napadł go powtórnie, tu zginęła Zofia Dobrońska. Langiewicz poniąsł stratę i cofnął się do Krakowa. Pod Pieskową Skałą walczył 4 marca z ks. Szachowskim i pobił go, potem założył obóz w Goszczy, o 5 mil od KRakowa między Słomnikami a Proszowicami. 10 marca mianowany dyktatorem przez Białych ruszył na czele 4000 ku Miechowowi. Pod Sosnówką 12 marca i w Antolach 13-go stoczył niepomyślne utarczki, potem ruszył ku Chobrzy 17-go. Tu stoczył z Moskalami znowu utarczkę, stąd pociągnął do Wełcza. Na drugi dzień 18-go zaszła zacięta bitwa pod Grochowiskami od w pół do 11 do 7. Zwycięstwo po naszej stronie zupełne. Zabrano w niewolę 2 kapitanów, 1 praporszczyka i 30 żołnierzy. Powstańcy stracili do 500 ludzi. Mimo tego zwycięstwa trudne było położenie, dlatego zwołał Radę Wojenną do Wełcza 18-19 marca w nocy na której podzielono wojsko między Czachowskiego i Śmiechowskiego. Langiewicz miał się udać przez Galicję w lubelskie.

ur. r. 1827 w Krotoszynie syn wojskowego doktora pruskiego, przerwał szkoły w skutek niepokojów r. 1848 i wziął udział w pracach rewolucyjnych. Później ukończył uniwersytet w Berlinie i dosłużył się w wojsku pruskiem stopnia porucznika artylerii. Wystąpiwszy z wojska, odbył podróż po Europie i objął posadę nauczyciela szkoły polskiej w Genui. Ku końcowi r. 1862 został mianowany przez Komitet centralny wojewodą sandomierskim. Dnia 22. stycznia r. 1863, dowodził pod Szydłowem jako jenerał. Następnie stoczył bitwy poci Bzinem, Wąchockiem, Nową słupią, Staszowem, Małogoszczą, Pieskową skałą, Skałą. W dniu 10. marca 1863 mianowany w Goszczy dyktatorem, stoczył bitwy pod Chrobrzą i Grochowiskami, poczem wyjechał 19. marca 1863 do Galicji. Po przebyciu dwóch lat jako więzień w Austryi, osiadł w Turcji i zmarł w Konstantynopolu roku 1887.

Ur. ok .1843, zm. 30.3.1863. Pochodził ze Skoroszy na Mazowszu. Raniony w bitwie pod Pieskową Skałą, zmarł z ran w szpitalu św. Ducha w Krakowie. Pochowany na Rakowicach

ur. w Krakowie r. 1843, drukarz, służył jako podoficer, strzelców w oddz. Kurowskiego i Langiewicza. Walczył pod Skałą, Pieskową skałą, i Małogoszczą. Po powst. urzęd. gazowni w Krakowie.

"Leon Warnerke" - wynalazca fotografik, uczestnik powstania w Wilnie i Petersburgu. Po upadku powstania policja wyznaczyła za jego głowę nagrodę 10 tyś rubli, w wyniku czego uciekł wraz z żoną na pokładzie angielskiego statku do Wielkiej Brytanii. Osiedlił się w Londynie, gdzie rozpoczął ożywiona naukową i techniczną działalność w zakresie fotografii jako Warnarke Leon. Przez wiele lat uchodził za Węgra lub Rosjanina. Dokonał wielu istotnych wynalazków w dziedzinie fotografii, włącznie ustaleniem skali światłoczułej, stosowanej na całym świecie do końca XIX wieku, zwanej skalą Warnerkego.