Zarejestruj się lub Zaloguj się

Portal w rozbudowie, prosimy o wsparcie.

Uratujmy wspólnie polską tożsamość i pamięć o naszych przodkach.

Zbiórka przez Pomagam.pl

Powstanie Styczniowe - uczestnicy

Największa baza Powstańców Styczniowych.
Leksykon i katalog informacji źródłowej o osobach związanych z ruchem niepodległościowym w latach (1861) 1863-1865 (1866)

UWAGA
* Jedna osoba może mieć wiele podobnych rekordów (to są wypisy źródłowe)
* Rekordy mogą mieć błędy (źródłowe), ale literówki, lub błędy OCR należy zgłaszać do poprawy.
* Biogramy opracowane i zweryfikowane mają zielony znaczek GP

=> Powstanie 1863 - strona główna
=> Szlak 1863 - mapa mogił i miejsc
=> Bitwy Powstania Styczniowego
=> Pomoc - jak zredagować nowy wpis
=> Prosimy - przekaż wsparcie. Dziękujemy

Szukanie zaawansowane

Imię

Nazwisko

Opis

Źródło

Nadawca

Uwagi

Ze zdjęciem

Tryb wyszukiwania

Wyniki wyszukiwania. Ilość: 2876

Strona z 72 < Poprzednia Następna >

Franciszek Nawrocki

Opis: Opis: Używał nazwiska: Jakub Nawrot. Franciszek był synem szlachcica Stanisława Nawrockiego z okolic Gniezna (nieistniejący już folwark Nawry), który brał udział w powstaniu listopadowym 1830-1831 w oddziale płk. Ludwika Oborskiego. Franciszek Nawrocki urodził się w 1817 roku. Ukrywany po banicji ojca Stanisława (do Francji) w Konarzewie k. Krotoszyna - pod zmienionym nazwiskiem Jakub Nawrot. Ojciec Franciszka był bezpośrednim świadkiem spotkań lekarza Wojciecha Langiewicza i Ludwika Oborskiego w latach 1827-1829 dot. powstania listopadowego. Franciszek z kolei przysłuchiwał się tajnym spotkaniom w Konarzewie i Krotoszynie Ludwika Mierosławskiego, Mariana Langiewicza i Ludwika Oborskiego - z przerwami - w latach 1848 - 1863. Ostatecznie był w oddziałach gen. Taczanowskiego oraz po wyleczeniu z ran i przedostaniu się w okolice Kielc, jednym z wielu żołnierzy dyktatora powstańczego gen. Mariana Langiewicza urodzonego w Krotoszynie. Franciszek Nawrocki walczył do 18 czerwca 1863 roku, brał udział niemal we wszystkich potyczkach tego okresu - także pod różnymi dowódcami (Langiewicz, Czachowski, Taczanowski...). Następnie wcielony siłą do Armii Pruskiej walczył w wojnach 1864, 1866 i 1871 roku, a następnie przedostał się do Francji. W Paryżu spotkał umierającego ojca Stanisława. Rok później powrócił do rodzinnego Konarzewa k. Krotoszyna. Zmarł w 1912 roku zastawiając drogę żandarmowi pruskiemu... wchodzącemu do jego chaty i żądającego wydania pamiątek powstańczych. Miał 8 dzieci (w tym Jana i Michała Nawrockich). Żona Jadwiga z Bielawnych.

Franciszek Nawrocki

Jakub Franciszek Nawrocki to w rzeczywistości Jakub Nawrot powstaniec. W dokumentach - akt ślubu z Jadwigą Pelagią Bielawną widnieje nazwisko Franciszek Jakub Nawrocki i data 1843 oraz informacja, że ma 26 lat. W ten sposób, podając inne nazwisko oraz datę urodzenia popularny Kuba mógł się czuć bezpiecznie, biorąc udział w powstaniach narodowych.

Franciszek Nawrocki

Używał nazwiska: Jakub Nawrot. Franciszek był synem szlachcica Kazimierza Nawrockiego oraz Teresy z Sadowskich h. Lubicz i wnukiem powstańca kościuszkowskiego Marcina Nawrota zwanego Wielkim (herbu własnego Nawry), pochodzącego z okolic Gniezna (nieistniejący już folwark Nawry). Ojciec Kazimierz i brat Jan Nepomucen brali udział w powstaniu listopadowym 1830-1831, w oddziale płk. Ludwika Oborskiego. Franciszek Nawrocki urodził się w 1817 roku w Konarzewie k. Krotoszyna. Ukrywany po banicji ojca Kazimierza (do Francji) w Konarzewie k. Krotoszyna - pod zmienionym nazwiskiem Jakub Nawrot. Franciszek przysłuchiwał się tajnym spotkaniom w Konarzewie i Krotoszynie Ludwika Mierosławskiego, Mariana Langiewicza i Ludwika Oborskiego - z przerwami - w latach 1848 - 1863. Ostatecznie był w oddziałach gen. Taczanowskiego oraz po wyleczeniu z ran i przedostaniu się w okolice Kielc, jednym z wielu żołnierzy dyktatora powstańczego gen. Mariana Langiewicza urodzonego w Krotoszynie. Franciszek Nawrocki walczył do 18 czerwca 1863 roku, brał udział niemal we wszystkich potyczkach tego okresu - także pod różnymi dowódcami (Langiewicz, Czachowski, Taczanowski...). Następnie wcielony siłą do Armii Pruskiej walczył w wojnach 1864, 1866 i 1871 roku, a następnie przedostał się do Francji. W Paryżu spotkał umierającego ojca Kazimierza. Rok później powrócił do rodzinnego Konarzewa k. Krotoszyna. Zmarł w 1912 roku zastawiając drogę żandarmowi pruskiemu, wchodzącemu do jego chaty i żądającemu wydania pamiątek powstańczych. Miał 10 dzieci (w tym Jana Kantego i Michała Nawrockich). Żona Jadwiga z Bielawnych.

- brał udział w powstaniu poznańskim (oddział Pleszew) 1948 pod dowództwem gen. Ludwika Mierosławskiego - zebrał grupę 22 kosynierów w rejonie Konarzewa k. Krotoszyna - płk Ludwik Oborski zachęcał go do utworzenia grupy powstańczej w lutym 1863 roku - w lutym wraz z 19 kosynierami pod dowództwem kowala Kowalczyka spod Kalisza odbił powóz Naczelnika w lesie niedaleko Kalisza i uwolnił z rąk Moskali gen. Mariana Langiewicza oraz dziedziców z okolic Krotoszyna...Jakub został ranny w rękę i musiał poczekać - niedługo po tym zdobył z tą grupą powstańców magazyny uzbrojenia w pobliżu Pyzdr - walczył jako jeden z przybocznych Langiewicza, po przeprawie furmanką jako drwal wraz z trzema innymi powstańcami: Tomaszem Gurgielem, niejakim Zabielakiem z Ostrowa Wlkp. i Kowalczykiem - kowalem z Kalisza - po schwytaniu przez Austriaków gen. Langiewicza powrócił po oddzieleniu około 200 powstańców z oddziału płk. Dionizego Czachowskiego do naczelnika Edmunda Taczanowskiego w okolicy m. Brdów...Potem stoczył walki pod Pyzdrami i Ignacewem - 8 maja 1863 gdzie torował drogę szarży około 10 ułanów, aby wyciągnąć z zagrożenia samego generała Taczanowskiego (nieprawdą jest, że Taczanowski miał reumatyzm - jak podaje wiele źródeł, ponieważ w czasie walk został raniony i ledwo trzymał się konia, na którego wsadził go Jakub Nawrot)wraz z dwoma innymi powstańcami. Jakub zorganizował także powóz i sprowadził lekarza. Pod Kaliszem generał powiedział o Jakubie Nawrocie (Nawrockim):\"należą się słowa podzięki temu prostemu włościaninowi\" - uratował jednego z ułanów ciężko ranionego w czasie potyczki w lesie - powrócił w drugiej połowie czerwca 1863r. do Konarzewa k. Krotoszyna, furmanką wypełnioną drewnem - razem z niejakim Bednarzem z Koźmina, po tym jak jego dowódca popełnił samobójstwo, a oddział rozproszen został...

Michał Nawrocki

Urodził się w r. 1839 w Sulmierzycach, nauki gimnazyalne ukończył w Ostrowie, poczem wstąpił do seminaryuin duchownego w Poznaniu. Ztąd poszedł w r. 1863 do powstania, ale ciężko ranny zaraz na wstępie pod Olszakiem dnia 22 marca, zmuszony był plac boju opuścić. Zaledwo się wyleczył, wzięto go do wojska pruskiego i wcielono za karę do kompanii roboczej (t. zw. szarków) nasamprzód w Poznaniu na Winiarach, następnie w twierdzy Torgawie. Po 2 i 1/2-rocznej ciężkiej służbie uwolniony z wojska na mocy łaski monarszej ”dopraszał" się powtórnego przyjęcia do seminaryum, czego mu jednakże władza duchowna odmówiła. Zawiedziony w nadziei, osłabiony na zdrowiu i bez środków utrzymania życia, przyjął w zacnym domu hrabiów Kwileckich w Oporowie obowiązki nauczyciela domowego i na tern stanowisku umiał sobie zjednać szacunek i przyjaźń tak uczniów powierzonych jego pieczy, jak i ich rodziców. Po latach kilku oddał się za porada hr. Mieczysława Kwileckiego zawodowi owczarskiemu i był dyrektorem najznakomitszych w Księstwie owczarni. W środ pracy dokonał nagle zasłużonego żywota w Parczewie u hr. Józefa Szembeka, a wraz z nim straciło nasze społeczeństwo jednego z najszlachetniej szych synów, rodzina zaś, dla której wszystkie owoce swej pracy poświęcał rzeczywistego opiekuna i dobroczyńcę. Liczne grono przyjaciół, znajomych, a miedzy tymi i dwaj dawniejsi jego uczniowie, odprowadziło zwłoki ś. p. Michała na wieczny spoczynek na cmentarzu w Ostrowie.

Szymon Nawrocki

ur. w r. 1842. w Mszanie pod Lwowem, gdzie ojciec jego pracował przy magazynie wojskowym. W sierpniu 1863. gdy organizował się oddział w Olszanicy koło Złoczowa, bawił w Dowosiółce, skąd zachęcony przez Aleksandra hr. Starzeńskiego udał się na miejsce organizacyi, która w tym czasie zebrała w Olszanicy około 60 ochotników. Wskutek denuncyacyi zjechała do Olszanicy komisya z Glinian, ochotnicy ukryli się w oczeretach w stawisku, pozostawiając we dworze Nawrockiego, który rzekomo jako dozorca psiarni wywiódł w pole członków komisyi, powracających dwukrotnie w ciągu nocy celem zbadania czy we dworze ukrywają się ochotnicy i czy w tej miejscowości organizuje się oddział. Nawrocki poradził sobie w ten sposób, że połapaną w ostatniej chwili sforę psów pokazał komisyi we dworze oświadczając, że istnieje tylko psiarnia a o powstańcach mowy nie ma w Olszanicy. Po powrocie powstańców do dworu okazało się, że wśród nich przebywa szpieg rosyjski, w którego kołnierzu odkryto zaszyte kompromitujące go papiery. Gdy miano na nim spełniać wyrok w Łąckiem, na prośby właścicielki tej wsi hr. Ożarowskiej, by na jej gruntach tego nie czyniono, ruszył oddział ze szpiegiem, który następnie umknął, w lasy łopatyńskie. W lasach granicznych uformował się tymczasem oddział, wraz z którym wyruszył Nawrocki pod Radziwiłłów. W potyczce pod Radziwiłłowem otrzymuje Nawrocki ranę ponad okiem, zadaną z ręki kozaka, który na niego natarł. Podczas bitwy przewoził Nawrocki amunicyę i otoczony został przez znaczny zastęp kozaków, zdołał się jednak dzięki pomocy kawaleryi pod dowództwem braci Wróblewskich wywinąć z matni. Gdy oddział przed przeważającemi siłami cofnął się do Galicyi, powraca Nawrocki do Lwowa. Z końcem października 1863. wyruszył Nawrocki po raz wtóry bo oddziału i w dniu 2. listopada walczył pod Poryckiem. Po powrocie rozpoczął swą dolę tułaczą za chlebem, tułał się długo po Węgrzech i Rumunii, wrócił wreszcie do Galicyi i osiadł w Tarnopolu oddając się zawodowi rzeźnickiemu. Gdy siły z biegiem lat zaczęły go opuszczać, czynił zabiegi o pozyskanie ciepłego kąta w zakładzie w Drohowyżu, nadziejom tym jednak śmierć kres położyła. Umarł w Tarnopolu w dniu 13. stycznia 1912., pochowany na cmentarzu tarnopolskim.

Walenty Nawrocki

ur. 1792 r. Władze wojskowe aresztowały księdza W. N., prob. par. Huszcza, pow. bial., gub. siedl., 18 sierp. 1865 r. i osadziły go na czas śledztwa w więzieniu zamkowem w Siedl cach, śledztwo zaś w tej sprawie miał przeprowadzić naczelnik urzędu żandarmskiego w Białej Podlaskiej, 16 zaś czrw. 1866 r. był wysłany na Sybir, gdy liczył 75 rok życia

patrz: Franciszek Nawrocki z Konarzewa. Urodzony w Nawry k. Gniezna w 1817 roku. Ojciec Stanisław - szlachcic, uczestnik powstania listopadowego 1930-1831 wraz z płk. Ludwikiem Oborskim (zmarł w Paryżu w 1871 roku). Franciszek Nawrocki - to uczestnik powstania poznańskiego 1848 i styczniowego 1863. Twórca oddziałów powstańczych w rejonie Baszkowa - Konarzewa i Krotoszyna z polecenia płk. Ludwika Oborskiego. Współpracownik generałów: Mariana Langiewicza i Edmunda Taczanowskiego. W lutym 1863 roku zdobył magazyny uzbrojenia w Pyzdrach. Zasłynął tym, że każdemu z nich ratował życie. Przy wsparciu małego oddziału, odbił gen. Langiewicza z rąk Moskali pod Kaliszem - 1 lub 2 lutego 1863 roku. Z kolei Edmunda Taczanowskiego - ówczesnego pułkownika wydostał rannego z pola bitwy pod Ignacewem, a następnie przewiózł w bezpieczne miejsce pod Kaliszem - ok. 8 maja 1863 roku. Walczył u boku gen. Langiewicza pod Małogoszczą (24 lutego 1863)i Grochowiskami oraz brał udział w bitwach pod Brdowem, Pyzdrami i Ignacewem. Miał 8 dzieci - w tym Jana i Michała Nawrockich zamieszkałych w Krotoszynie. Franciszek Nawrocki zmarł w 1912 roku w Baszkowie. Rodziny Jana i Michała kontynuowały patriotyczne i narodowe tradycje rodzinne. Synowie Jana: Władysław, Stanisław, Edward walczyli w powstaniu wielkopolskim 1919. Walczyli też w wojnie polsko - rosyjskiej 1920 roku. Władysław to kawaler orderu Virtuti Militari (zamordowany w Katyniu). Stanisław wyróżniony Krzyżem Walecznych. Leon był sekretarzem Wojciecha Korfantego do 1914 roku. Synowie Michała: Stanisław to uczestnik Powstania Wielkopolskiego 1919, Stefan był harcerzem, a Feliks aktywnym działaczem organizacji Młodzi Polacy. Był też znanym krotoszyńskim handlowcem, pomagającym mieszkańcom w czasie okupacji 1939 - 1945.

Seweryn Neubert

kawalerzysta w szwadronie mjr Szameita, brał udział w bitwie pod Jeziorkiem 29.10.1863, wymieniony w raporcie gen. Bosaka do RN

Franciszek Neuman

Drugie imię: Ksawery. Ur. 11.11.1840r., Ulucz w sanockim. Sekretarz rady miejskiej i obywatel miasta Sambor, żonaty, bezdzietny, wyznania rzymsko-katolickiego, syn Michała urzędnika podatkowego z Sieniawy i Antoniny z Wielożyńskich. W oświadczeniu o przystąpieniu do Towarzystwa Wzajemnej Pomocy Uczestników Powstania Polskiego 1863/64r. podał, iż przed powstaniem był dependentem u notariusza, natomiast w czasie powstania był czynny przy organizacji. Deklarację podpisał 25.08.1889r.

Mieczysław Neuman

uczeń Gimnazyum Poznańskiego zginął pod Brdowem 29 Kwietnia 1863 r. (Imion. Stupn.)

Ambroży Neupauer

Doktor leczący rannych powstańców w szpitalu w Sokalu i okolicy w maju 1863 Magister chirurgii, zwolennik metody homeopatycznej.

Wacław Neustuppe

urodził się w 1839 r. w W. Ks. Poznańskiem, nauki pobierał w Poznaniu i Lesznie. Po ukończeniu Gimnazyum poświęcił się filologii, lecz nie mając dostatecznych funduszów do dalszego się kształcenia, zmuszony był, zostać domowym nauczycielem. Powstanie zastało go we Włoszech gdzie się wyuczał robienia bronią i mustry od bersaglierów Włoskich. Powróciwszy do kraju pospieszył do Galicyi oddając swoje Usługi pod rozkazy Waligórskiego, formującego świeżo oddział. W pierwszej potyczce tego oddziału pod Borowcem, zachęcając swój oddział do ataku na bągnety, ugodzony kilku kulami karabinowemi, zginął.

Jan lub Jan Leon Nieciengiewicz

Jan Nieciengiewicz był dziadkiem, ze strony matki, mojego nieżyjącego wuja kpt. inż. Zbigniewa Kędzierskiego z Puław. Urodził się w 1843 roku os. Konarzatka pow. pułtuskiego i był synem leśnika Jana Nieciengiewicza (absolwenta Instytut Gospodarstwa Wiejskiego w Marymoncie z 1839r.) i Sabiny z domu Bartlewicz. Rodzice przenosili się do różnych miejscowości, w zależności od miejsca pracy ojca - podleśnego, leśniczego, nadleśniczego Lasów Rządowych w Królestwie Polskim, a następnie w Guberni Lubelskiej. Na przełomie 1862 i 1863 roku był studentem Wydziału Leśnego Instytutu Politechnicznego i Rolniczo-Leśnego w Puławach (wówczas Nowej Aleksandrii), którzy był kontynuacją Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie koło Warszawy oraz Gimnazjum Realnego, mieszczącego się wcześniej w Pałacu Kazimierzowskim w Warszawie, z których przeniesiono do Puław personel i całe wyposażenie. W październiku 1862 roku zajęcia rozpoczęło ponad 300 studentów. Po wybuchu powstania styczniowego władze rosyjskie zamknęły Instytut dla studentów w styczniu 1863. Jan Nieciengiewicz przyłączył się do powstania wraz z grupą blisko 150 kolegów, wśród których byli m.in. Adam Chmielowski (późniejszy Brat Albert)i Maksymilian Gierymski. Studenci wstąpili do oddziału powstańczego Leona Frankowskiego. Jan Nieciengiewicz był kilkakrotnie wyróżniany w bitwach. Po stłumieniu Powstania został zesłany do Guberni Jenisejskiej w roku 1865. Podczas zesłania brał udział w Powstaniu Zabajkalskim. Na Syberii spędził 12 lat. Po powrocie z zesłania ożenił się z Józefiną z Michałowskich, z którą miał troje dzieci - synów Wacława, Bożesława (oficera WP) i córkę Janinę. Został odznaczony orderem Virtuti Militari 5 klasy. Powszechnie szanowany jako weteran Powstania, zmarł w 1923 roku w Puławach, gdzie mieszkał wraz z żoną u swojej córki Janiny żony nadleśniczego lasów państwowych Eugeniusza Kędzierskiego. Spoczywa na Cmentarzu rzymskokatolickiej parafii p.w. św. Józefa we Włostowicach pod Puławami.

Emil Niedomański

Z DETROIT I OKOLICY W Domu Ubogich Powiatu Wayne zmarł w z, piątek rano po długich cierpieniach Emil Niedomański, weteran z powstania 1863 r. Ś. p. Emil Niedomański urodził się w r. 1842 w Lublinie, w Królestwie Polskiem, gdzie też wychował się i ukończył tamtejsze gimnazyum. Gdy wybuchło powstanie 1863 r., wziął w niem czynny udział, a po jego upadku, udał się z wielu innymi do gościnnej Francyi. Przebywszy tam przez kilka lat, wyemigrował do Ameryki i osiedlił się początkowo we Filadelfii, gdzie nie mającemu środków do życia i warunków do znalezienia odpowiedniego zajęcia, podał pomocną rękę zasłużony dla tutejszej emigracyi patryota Juliusz Andrzejkiewicz. Dzięki tej pracy, ś. p. Emil Niedomański w krótkim stosunkowo czasie obeznał się dokładnie z tutejszymi stosunkami i nauczył się krajowego języka, co umożliwiło mu w dalszem życiu znośny byt. Opuścił następnie Filadelfię i udał się do Chicago, gdzie otrzymał miejsca reportera przy "Chicago Chronicie." W tym czasie ożenił się, ale pożycie jego małżeńskie nie było szczęśliwe, wskutek czego w parę lat potem postarał się o rozwód z żoną. Uzyskawszy rozwód, wyjechał do Detroit. Tu, jako człowiek inteligentoy i szczery patryota, cieszył się przez długi czas wielkim wpływem wśród Polaków. Władając płynnie siedmiu językami, służył w tutejszych sądach za tłomacza. W ostatnich latach, wskutek różnych chorób i niepomyślnych przejść, popadł w biedę. Przed miesiącem zachorował ciężko na zapalenie płuc, a że nie miał ni rodziny, ni odpowiednich środków pieniężnych, by mógł się leczyć w domu, musiano go posłać do Domu Ubogich Powiatu Wayne, gdzie w zeszły piątek rano zakończył życie. Zwłoki jego oddano do pochowania zakładowi pogrzebowemu Braci Cylkowskich. Pogrzeb odbył się w poniedziałek przy licznym współudziale rodaków. Niech mu ta obca ziemia będzie lekką.

Modest Niedźwiadowski

W Usolu między 1866-68 - z Rusi, Miał zarząd piekarni dla katorżników zbrodniarzy, urzędowej. Bral z 10 rs. miesięcznie od komendanta.

Kazimierz Paweł Niedźwiedzki

ur. 28 lutego 1843 roku w Kadyszu. Uczęszczał do gimnazjum w Suwałkach. Jako uczeń VII klasy zaciągnął się do oddziału . Był więziony. W 1864 roku wstąpił do Szkoły Głównej Warszawskiej na wydział Matematyczno-Fizyczny. Studia ukończył w 1868 roku, obronił pracę magisterską pt. Teoria matematyczna ruchu wirowego ciał stałych. Drukował artykuły w „Niwie”. Wkrótce przyjął obowiązki w zarządzie Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1882 roku Rada Zarządzająca powierzyła mu opracowanie ustawy „Kasy Przezorności z zabezpieczeniem od nieszczęśliwych wypadków dla rzemieślników i robotników”, a także ustaw Kasy Wsparć. Miał również istotny wkład w opracowywaniu przepisów emerytalnych. W 1893 roku powierzono mu zorganizowanie Wydziału Kontroli Rozchodów, awansując na stanowisko naczelnika, które sprawował do 1911 roku. Został zweryfikowany jako podporucznik weteran pod numerem porządkowym 1560/1920. Był odznaczony Krzyżem Walecznych. Zmarł po długich cierpieniach 25 sierpnia 1925 roku i został pochowany na warszawskich Powązkach w kwaterze 1. Był żonaty z Aleksandrą z Otwinowskich, zmarłą 6 marca 1933 roku, z którą miał pięcioro dzieci: Marię (po mężu Ossowska), profesor socjologii i etyki; Irenę (niezamężną), nauczycielkę; Zbigniewa, inżyniera mechanika, zmarłego tragicznie podczas powstania warszawskiego; Stanisława, lekarza chirurga zamordowanego w Katyniu oraz Witolda, prokurenta Banku Handlowego (zm. 15 września 1924 roku)

Wanda z hrabiów Kwileckich Niegolewska

wielka patriotka, żona Władysława, przewodnicząca w Komitecie Niewiast w Poznaniu, Wydział dobroczynny zajmujący się opiekowaniem się więźniami, wdowami i dziećmi po zabitych i rannych, przekazywała informacje do i od więźniow, wydobywała dokumenty sądowe, Pracowała w Towarzystwie Przyjacioł Nauk prze 25 lat, w swoim mieszkaniu przy ul. Marcina 15, uczyła biedne dzieci katechizmu i historii. Jako pierwsza Polka rozpoczęła w Poznaniu samopomc oświatową. Zmarła 23.03.1912r. Pochowana bardzo skromnie z krwią swojego męża zebraną w husteczkę na polu walki pod Ignacewem gdzie zginął. Po jej smierci kobiety z Poznania zawiązały Komitet jej imienia, wydały jej życiorys i ufundowały tablicę pamiątkową w Kościele Św. Wojciecha.

Maurycy Niegolewski

D. 11 maja wieczór o godzinie poł do 11 przybył komisarz obwodowy Knopf ze Śmigla z żandarmem i dwoma policjantami do Morownicy w Kościańskiem dla aresztowania posła pleszewskiogo, Władysława Niegolewskiego, który ranny zaledwie mógł' dojechać do siebie. Zapytany komisarz obwodowy, czy ma polecenie piśmienne, pokazał rozkaz radzcy ziemiańskiego Madeja z Kościana. Niegolewaki protestował przeciw temu, ponieważ jest posłem i że jako taki tylko za pozwoleniem lsby deputowanych może być aresztowanym, powtóre protestował dla spóźnionej pory, gdyż to było po 10 godzinie, po trzecie, że radzcy ziemiańskiemu nie służy prawo nakazu aresztowania, a ostatecznie, że jest ranny i z miejsca ruszyć się nie może. Pan komisarz Knopf mimo energicznych protestacji obecnego dr. Antoniewicza ze względu na stan zdrowia posła Niegolewskiego, zaprowadził obserwację nad jego osobą, zostawując żandarma i dwóch policjantów przed domem, a sołtysa i ławnika ze wsi w sieni, których jako włościan morownickich p. Niegolewski umieścić pozwolił. Dodać tu należy, iż gmina Morownicy dowiedziawszy się, że przyjechano aresztować chorego p. Niegolewskiego, w oka mgnieniu chłopi i kobiety ze snu się zerwawszy, masą przybyli przede dwór w największem o niego zaniepokojeniu. Jesteśmy więc tutaj pod obserwacją policyjną. Spodziewać się należy, że posłowie nasi sejmujący obecnie w Berlinie sprawę tę poruszą. O ile nam wiadomo, sołtys i ławnik podali już dzisiaj do landrata prośbę, aby ich z tego niemiłego stanowiska uwolnić zechciał, bo pan Niegolewaki ledwie ruszyć się mogąc, uciekać nie będzie, a obserwacja taka tylko zdrowiu jego szkodzić musi, do czego oni przyczynić się nie chcą.

Przemysław Niementowski

Hipolit Przemysław Olgierd Niementowski. Ur. 13.8.1846 Stańkowa, par. Wojniłów, obw. stryjski, zm. 18.4.1908 Kosów. Syn Karola (mandatariusza) i Marianny Zabielskiej. Miał brata Baldeara Włodzimierza Władysława i siostrę Aldonę żonę Stanisława Langa Żona: Helena Nowakowska, c. Felicjana i Angeli Ochockiej. Uczył się w prywatnym gimnazjum w Tarnopolu. Powstaniec, służył jako szereg, pod Rochebrunem przy wyprawie Komorowskiego i walczył pod Poryckiem. W 1866 zdał maturę we Lwowie. 1866-70 studiował na UJ Wydział Filozoficzny. Profesor filologii klasycznej w Gimnazjum w Stanisławowie i Franciszka Józefa we Lwowie. Dyrektor gimnazjum w Złoczowie. Raca szkolny. Członek Rady Miejskiej w Stanisławowie. Pierwszy prezes Towarzystwa im. Staszica. Wydał: "Zasób mytologiczny w pismach Horacego" (1877 Stanisławów, na podstawie pracy doktorskiej z 1873) Pochowany Lwów, Łyczaków kwatera prawd. 78 (grobowiec Niementowskich - informacja o kwaterze powstańczej 40 jest błędna). Dzieci: Janusz Hipolit Stanisław (1879-1939 ż: Maria Józefa Gizowska), Maryla (1875-1968, zam. Świątkowski), Hanna (1880), Jeremi (1885-1940), Olga (1888)

Tomasz Nieprzecki

syn kapitana b. wojsk Polskich, zaciągnął się pod sztandar powstania jako szeregowiec do oddziału jenerała Jeziorańskiego, gdzie walecznością dosłużył się stopnia oficera strzelców po przejściu do Galicyi, przez władze Austryjackie aresztowany i internowany w Telczy (w Morawii), tam wyglądając oknem ze swej celi, przez żołnierza stojącego na warcie zastrzelony dnia 14 Września 1864 r., mając lat 22. Pochowany z wielką uroczystością dnia 18 t. m. na cmentarzu Matki Boskiej.

Anzelm Niesiołowski

Ur. 14.6.1802, zm. 23.1.1870. Właściciel dóbr Sokole i Teleśnica Sanna (Telesznica) w sanockim. W wypadkach 1846 roku chłopi zaatakowali dwór. Anzelm oświadczył im, że zwalnia ich z pańszczyzny i że zaraz to stwierdzi na piśmie. Jednak gdy to doszło do władz zaaresztowano go. Ożenił się Józefą Truskolaską (c. Antoniego i Magdaleny Krajewskiej). Miał z nią kilkoro dzieci: Antoninę Magdalenę, Władysława, Franciszka Dominika, Dionizego Emiliana, Emilię, Aleksandrę. W czasie Powstania Styczniowego był jednym z organizatorów Powstania a jego dwór służył za miejsce wsparcia i ukrywania poszukiwanych. Jego syn brał udział w Powstaniu i poległ. Anzelm jest pochowany w Jasieniu na cmentarzu parafialnym.

Władysław (1) Niesiołowski

Władysław Alojzy Jan Niesiołowski. Ur. 20.6.1832 Teleśnica Sanna (Telesznica Sanna), syn Anzelma i Józefy Truskolaskiej. Dzieciństwo spędził zapewne w domu rodzinnym w Teleśnicy w sanockim, pod okiem rodziców i ciotki Barbary. W wypadkach 1846 roku chłopi zaatakowali dwór[3]. Ojciec Anzelm oświadczył im że zwalnia ich z pańszczyzny i że zaraz to stwierdzi na piśmie. Jednak gdy to doszło do władz zaaresztowano go. Władysław uczył się w konwencie jezuickim w Tarnopolu. Ujawnił się jego wybitny talent malarski, co postanowił kształcić we Włoszech. W 1863 rodzina wspierała powstanie. Ojciec, mając już 60 lat, pomagał w organizacji. Władysław wszedł do powstania gdzie walczył w oddziale Czechowskiego. Trafiony został odłamkiem szrapnela podczas na Zamojszczyźnie i tam został pochowany. Miał starszą siostrę Antoninę Magdalenę, oraz młodsze rodzeństwo: Franciszka Dominika, Dionizego Emiliana, Emilię, . Siostry wspierały ukrywających się powstańców, m.in. ukrywając uciekinierów w 1865 w specjalnie wykopanej skrytce pod podłogą piwnicy.

Władysław (2) Niesiołowski

Władysław Niesiołowski h. Korzbok. Ur. 12.2.1837 Jastrząb w kaliskim (metryka 1939 Gąbin), zm. 19.10.1920 Warszawa. Syn Stanisława (s. Mateusza i Marianny Piaskowskiej) i Marii Grabowskiej. Powstaniec 1863, weteran. Pochowany w Warszawie na Powązkach kw. 70, rz. 3, m. 11 22.7.1867 w Łowiczu wziął ślub z Józefą Marianna Kraszewską Miał 6 dzieci * Stanisław Adolf (ur. 1868 Rybno) * Jadwiga Eugenia (ur. 1869 Rybno, maż Jan Józef Koniarek) * Marian (ur. 1870 Rybno) * Władysława Janina Wanda (ur. 1873 Rybno, mąż Hugo Ernest Fried) * Feliks Lucjan Bartłomiej (ur. 1873 Rybno) * Maria Barbara Józefa (ur. 187 Kamień pow. łukowski, mąż Józef Ruszkowski)

Telesfor Nieszokoć

Antoni Budrys syn Andrzeja, szlachcic gub. Kowieńskiej, pow. Rossieńskiego. Skazany na mocy konfirmacji Dowódcy Wojsk Wileńskiego Wojennego Okręgu, wynikłej z decyzji Audytorjatu z dn. 6 lutego 1864 r. Rozstrzelany na esplanadzie twierdzy Dyneburskiej 3 marca 1864 roku za dowództwo pod imieniem Niesiakaca, utworzone w pow. Mariampolskim oddziałem powstańczym i wykonanie wyroku Rządu rewolucyjnego nad miejscową ludnością.

Telesfor Nieszokoć

Ur. 5.1.1841, rozstrzelany 15.3.1864. Pochodził z drobnej szlachty. Syn Benedykta i Józefaty. Krewny Wincentego, weterana napoleońskiego, kapitana artylerii wsławionego pod Grochowem w Powstaniu Listopadowym a wcześniej biorącego udział w działaniach "Nocy Listopadowej". Ukończył gimnazjum w Kownie. W 1861/2 wstąpił na Uniwersytet Petersburski, gdzie studiował na wydziale fizyczno-matematycznym a później prawo. Wędrował po Żmudzi. Rubaszny, o powierzchownym obejściu zyskiwał zaufanie i życzliwość chłopów. Zajął się działalnością patriotyczną - m.in przetłumaczył i wydrukował zakazane śpiewy patriotyczne w języku żmudzkim, które po wypadkach warszawskich chętnie w Polsce były śpiewane - m.in "Boże coś Polskę" i "Matko Chrystusa". Zaaresztowany wziął za to 60 batów. Po uwolnieniu wyjechał wpierw w augustowskie przyjmując posadę wiejskiego nauczyciela, a następnie do Paryża, Genui i szkoły w Cuneo a także dzięki poręczeniu ks. Włodzimierza Czetwertyńskiego - współlokatora - do szkoły w Montparnasse. W 1863 przyjechał do kraju wraz z Molędzińskim i wszedł do partii Langiewicza. Był z nim we wszystkich bitwach, aż do wkroczenia do Galicji i przesiedział miesiąc w więzieniu austriackim. Następnie pod koniec kwiętnia (dzięki pomocy państwa S.) został wysłany do augustowskiego, gdzie pod pseudonimem "Antoni Budrys" (jako chłop żmudzki) pełnił funkcję dowódcy kosynierów w partii . Dowodząc w języku żmudzkim był uwielbiany przez szeregowych. 23 maja pod otrzymał przykaz stworzenia własnej partii. Zorganizował ją tak, że w obozie miał warsztaty puszkarzy, rymarzy, szewców, krawców, ruszników oraz sąd - do którego uciekali się okoliczni chłopi. W ten sposób zgromadził partię składając się ze 116 ochotników, utrzymywaną przez okolicznych mieszkańców, lecz na liście gotowych było 500 - którzy oczekiwali na wezwanie gdy przybędzie broń. Jego adiutantem w obozie był Rosjanin Bułatow, później rozstrzelany w Suwałkach, zaś poza obozem do pomocą służył Antoni M, oraz Gwazdajtys z 14 synem i parobkiem Augustem wyznania ewangelickiego. Zręcznie unikał okrążenia przez Moskali. Następnie połączył się ze , lecz został wzięty do niewoli 5.7. w okolicach Klonowa w mariampolskim podczas rekonesansu. Został zbity pałkami prawie do nieprzytomności. Odpowiadał tylko po litewsku do niczego się nie przyznając. Uznawany był za chłopa nazwiskiem Budrys. Przesiedział w Kownie i Dyneburgu. Skazany na Sybir, lecz karę zamieniono na rozstrzelanie na skutek wyjawienia że był organizatorem partii. Ponowne skazanie nastąpiło na mocy konfirmacji Dowódcy Wojsk Wileńskiego Wojennego Okręgu, wynikłej z decyzji Audytorjatu z dn. 6 lutego 1864 r. Rozstrzelany na esplanadzie twierdzy Dyneburskiej 15 (2) marca 1864. Pseudonim Antoni Budrys uznano za prawdziwe nazwisko - syn Feliksa, zaś błędnie opisano go jako używający pseudonimu "Niesiakac syn Andrzeja".

Kapitan u Kurowskiego

Franciszek Ksawery Niewiadomski

(1823-1899) Urodzony w Odrzykoniu koło Krosna, znalazł się wśród osób wspierających powstanie styczniowe spoza kordonu. działał na zapleczu powstania w charakterze Narodowego Komisarza Wojennego na okręg baligrodzki. Zubożywszy się w wyniku wydatków związanych z działaniami powstańczymi, pragnąc wyedukować dorastające dzieci (miał ich dwanaścioro), po wielu życiowych perypetiach w 1871 roku objął posadę sekretarza Rady Powiatowej w Jarosławiu. Tutaj też dopełnił resztę swego przepełnionego patriotyzmem życia, po czym pochowany został na Starym Cmentarzu.

Jan Niewiadomski

Jan Niewiadomski h. Prus, ur. 24.03.1840 Sambor, zm. 21.5.1914. Syn piekarza Antoniego Niewiadomskiego i Marii Sajkiewicz. Uczęszczał do drohobyckiego gimnazjum, ale jak sam napisał po latach w redagowanej przez siebie kronice, nie miał talentu do nauki, więc udał się na praktykę do ojca piekarza i w ramach tej praktyki odbył rzemieślniczą podróż po świecie: najpierw pieszo do Lwowa, potem przez Czerniowce i Stanisławów do Rumunii i dalej do Siedmiogrodu, a potem przez Węgry wrócił do Sambora, by praktycznie wcielić w życie nauki pieczenia chleba i bułek. W 1863 roku wziął udział w powstaniu styczniowym, gdzie dosłużył się stopnia kaprala. Służył w oddziale Wysockiego i walczył pod Radziwiłłowem w 1. sekcji karabinowej. Podobno w powstaniu uczestniczył też jego brat, który zginął w walce z Rosjanami, i w kościele św. Bartłomieja w Drohobyczu przed wojną ufundowano tablicę pamiątkową ku jego pamięci, która została potłuczona w czasach Związku Sowieckiego. Po powstaniu prowadzi piekarnię w Turskawcu. W 1864 lat żeni się z pochodzącą z Wołynia Apolonią Hryczajlik, która przez większą część życia cierpiała na choroby nerwowej. Od 1866 żyje w Drohobyczu, gdzie inwestuje w parcele, buduje domy, działa w sektorze bankowym, w magistracie jako asesor, prowadzi dalej też sieć piekarni. Na własnej działce funduje park z basenem, dwukrotnie spotyka się z cesarzem Franciszkiem Józefem. Jest burmistrzem Sambora. W 1906 zostaje wybrany burmistrzem Drohobycza otrzymując honorowe obywatelstwo miasta. Z okazji 50 rocznicy wybuchu powstania w Drohobyczu zostaje wydana broszura "Jednodniówka. 1863" gdzie znalazły się wiersze na cześć Niewiadomskiego napisane między innymi przez Jana Kasprowicza, Leopolda Staffa i Kazimierza Wierzyńskiego. Zmarł w Drohobyczu i został pochowany na cmentarzu w pobliżu kaplicy. Jego pogrzeb był wielką manifestacją. Był prawym, ambitnym, niezwykle energicznym człowiekiem. Prowadził pamiętnik "Kronika rodzinna i domowa rodziny Niewiadomskich i Swaryczewskich". Na tej podstawie została wydana książka " Jan Niewiadomski (1840 - 1914) - jego rola w życiu Drohobycza" (autorzy: Bohdan Lazorak, Beata Skwarek, Tetiana Lazorak). Miał tylko córkę Wandę zamężną z Janem Zdzisławem Swaryczewskim. Mieli oni 6 dzieci z których 3 dożyło dorosłości. Ich dom jest do dzisiaj jednym z najpiękniejszych w Drohobyczu.

Juwenal Niewiadomski

PAMIĘCI JUWENALA NIEWIADOMSKIEGO. Jakże Cię wspomnieć drogi Juwenalu, Bez łzy serdecznej i szczerego żalu? Jak się z Twej straty pewnością oswoić, Czem boleść matki, rodziny ukoić? Zacny młodzieńcze, dobrych synów wzorze! Karmiony cnotą, chowany w pokorze; Zaledwo życie zajaśniało Tobie, Już Cię noc ciemna pochłonęła w grobie. Jakże mi żywo staje przed oczami Ta postać jędrna z silnemi barkami, Pomierna wzrostem, a duchem potężna, Rzutna, swobodna, serdeczna i mężna. Niech dostojeństwy innych los obdarza, On obrał trudy i troski lekarza, Bo serce z młodu dla cierpień miał tkliwe, Cudzej boleści ulżeniem szczęśliwe. W pozornej ciszy przedstyczniowych czasów. Przeczucie blizkich, a krwawych zapasów Wiodło go w obcych lazaretów sale, Gdzie skarb doświadczeń wzbogacał wytrwale. Przykładny w służbie, gorliwy w zawodzie, Żył wewnątrz życiem, co wrzało w narodzie. Za pieśń nabożną, za polskie ubranie. Zniósł długie śledztwo i ciężkie karanie. Odjęto dyplom — lecz skarbu nauki Ni cnoty nie wzięto, co z dziada na wnuki Nieuszczuplonym przenosząc się spadkiem, Gotowe z matką dzielić się ostatkiem. I przyszła chwila, gdzie jakby pieczęcią Stwierdzić miał czynem, co żyło w nim chęcią Żołnierz i lekarz od wszystkich kochany, W bratnie szeregi dążył niewstrzymany. Gdy Czechowskiego zawiodła wyprawa, Z nowym oddziałem znów do boju stawa: Po krwawem starciu w tyszowieckim borze. Rannych w tuczapskim opatruje dworze. I tam on wytrwał i nie cofnął kroku, Choć widmo śmierci stawało już w oku — Gdy Moskwa wpadła by mordować, palić, Rannych, ni siebie nie mógł już ocalić. W obliczu śmierci stał, jak chrześcijanin. Lecz cnót młodzieńca nie uczcił poganin: Dzicz, co znieważa świętości ołtarza, Dobiwszy rannych, zabiła lekarza I legł on w jednej z tą bracią mogile, Której cierpienia chciał uśmierzyć chwile Bóg mu policzył chęci za uczynek, Dając mu wspólny, wieczny odpoczynek. O nie płacz matko! ucisz łzy boleści, Gdy serce straszne przeszyją ci wieści: Krótkie na ziemi było jego życie, Lecz czyż nie stanął na zasługi szczycie I wy nie płaczcie, pokrewni mu rodem, Dla których serce płynęło mu miodem — Jest on i będzie w niebieskiej krainie Orędownikiem sierocej rodzinie. Gdy nam w rodzinnem zabrakło go kole, Zdajcie tę stratę na najwyższą wolę, Co kwiat młodzianków i serca dziecięce, Zbiera i wplata w swojej chwały wieńce. Polska w 1863 roku.

Henryk Niezabitowski

Hieronim Michał Niezabitowski

Hieronim Michał Niezabitowski h. {{Lubicz}}. Ur. 3.10.1822 Ostromęczyn 35, par. Górki, zm. 1895 Olesko. Syn Adama i Antoniny Bogusławskiej. Miał rodzeństwo: Edwarda Wincentego, Augustyna i Władysława. Jego ojciec posiadał majątek ziemski i był wójtem Hruczniewa. W Warszawie na kursie budown. i inżyn. zastał go rok 1846. W ruchu ówczesnym brał żywy udział i był przez 10 lat pod ścisłym nadzorem policyjnym. W 1855 w Warszawie ożenił się z Władysławą Dąbrowską. Gdy nadszedł r. 1861 i rozpoczęły się demonstracye, starał się być użytecznym sprawie narodowej to też powołano go do pracy Rządu Narodowego w departamencie skarbu i policji, gdzie pod imieniem Michała Lubicza pozostał do końca powstania. W domu jego odbywały się zebrania i narady. W r. 1864 skompromitowany i wydany przez nieszczęśliwych w Cytadeli, lecz wczas ostrzeżony, wyjechał do Ks. Poznańskiego, gdzie przebywał kilka lat pod nazwiskiem Michała Brzeskiego. Później pod własnem nazwiskiem trudnił się robotami inżynierskiemu W r. 1885 wydalony przez Bismarka przybył do Galicji. Nie mogąc z powodu podeszłego wieku znaleźć stałej posady, trudnił się robotami inżyn. i jako inżynier zmarł r. 1895 w Olesku. Miał trójkę dzieci: Ludwika Jana (1858), Adama Stanisława (1859) i Antoninę Petronelę (1862).

Działo się we wsi Tuchowicz dnia czwartego grudnia (...) i oświadczyli, że zaszły batalii w dniu drugim bieżącego miesiąca i roku między godziną 12 południową a sumą wieczorową na polach i lesie do Gózd i Niedźwiadki należących w obrębie parafii Tuchowicz znaleziono 22 polskich zabitych (...) między którymi jedna była kobieta około lat dwudziestu dwu mająca po męzku ubrana. Ciała ich zwieziono i pochowano na cmentarzu parafialnym.

Inspektor pasa granicznego obwodu bocheńskiego. W liście pisał że nie objął dotychczas czynności po poprzedniku który wyjechał do Krakowa, na posiedzenie Towarzystwa Rolniczego którego jest członkiem. Informuje o zwiedzeniu przepraw dla ludzi i broni i o aresztowaniu człowieka który się opiekował przeprawą w Ujściu Solnym. Informuje o wybraniu się tego samego dnia do Wieliczki celem zbadania przeprawy przez puszczę koło Niepołomic (którędy wkraczał oddział Kosy). Informuje też o obejrzeniu magazynów, który jeden jest u włościan. Prosi też o nominacje panom Lebowskim jako ekspedytorów komunikacji - z których jeden mieszka w Galicji a drugi w Polsce (zawsze znajdują wymówki, ale mając nominację może on ich przymusić). Prosi też o instrukcje co zrobić z bagnetami które zostały po skonfiskowanej broni w Drochcu u p. Krasickiego.

Zmarł 4.12.1863 w Sarnowie czasowo tamże bawiący, z nazwiska niewiadomy, mający pochodzić z wsi Kownatek i zostawił tam czworo dzieci, wyglądający na lat trzydzieści.

nieznane nieznane

Nieznany Powstaniec Styczniowy nr 1 poległy 09.07.1863 r. w walce pod Kterami, którego akt zgonu znajduje sie w księdze metrykalnej parafii Strzegocin Akt zgonu: 'Zieleniew. Działo się w Strzegocinie dnia 11 lipca tysiąc osiemset sześćdziesiątego trzeciego roku o godzinie dziewiątej rano, stawili się Jakób s..... lat czterdzieści dziewięć i Łukasz M........ lat czterdzieści ośm mający, obaj gospodarze w Stzregocinie zamieszkali, oświadczyli iż dnia onegdajszego o godzinie dwunastej w południe na polu pod Kterami poległ żołnierz N , syn rodziców z imion i nazwisk niewiadomych - około lat dwudziestu czterech mieć mogący - po przekonaniu się naocznie o zgonie N, akt ten stawiającym pisać nieummiejącym przeczytany i przez nas tylko podpisany został, X ..... Liberadzki, proboszcz parafii Strzegocin".

Wincenty nieznane

Zmarł 5.12.1863 w Sarnowie czasowo tamże bawiący, z nazwiska niewiadomy, mający około lat dwudziestu siedmiu, tym rodziców nieznanych – bezżenny – miał pochodzić z Suchowoli

23.6.1863 (...) po batalii zaszłej na polach i w lasach Zastawskich, między godziną dziesiątą rano a szóstą wieczorem na pobojowisku znaleziono dwudziestu pięciu Polskich zabitych z imion nazwisk i pochodzenia nieznanych i we wsi Zastawie przy gościńcu pod samą wsią pochowani zostali. (...)

Działo się we wsi Tuchowicz dnia czwartego grudnia (...) i oświadczyli, że zaszły batalii w dniu drugim bieżącego miesiąca i roku między godziną 12 południową a sumą wieczorową na polach i lesie do Gózd i Niedźwiadki należących w obrębie parafii Tuchowicz znaleziono 22 polskich zabitych różnego wieku i pochodzenia, powyższym świadkom ani nikomu w okolicy nieznanych między którymi jedna była kobieta około lat dwudziestu dwu mająca po męzku ubrana. Ciała ich zwieziono i pochowano na cmentarzu parafialnym.

Działo się w Prażmowie dnia szóstego Sierpnia tysiącosiemset sześćdziesiątego trzeciego roku, o godzinie trzeciej po południu.-Stawił się Igncy Radziszewski organista lat trzydzieści sześć i Franciszek Zawadzkibednarz lat pięćdziesiąt mający, tu w Prażmowie zamieszkali, i oświadczyli: że dnia piątego Sierpnia, roku bieżącego, około godziny czwartej po południu, między wsiami Prażmowem i Raciborami, poległo na placu bitwy siedmiu żołnierzy polskich, imion i nazwisk niewiadomych, to jest: 6 strzelców,a jeden Hułan z oddziału Rawskiego będącego pod dowództwem Grbowskiego. - Z tych jeden był brunet wzrostu średniego, nosa miernego, twarzy ściągłej, a jak niektórzy z jego kolegów mówili że poprzednio służył w Wojsku Rosyjskim, i że miał zostawić pięcioro dzieci, mógł mieć lat około trzydziestu ośmiu,- Drugi był wzrostu nizkiego, włosów ciemno-blond, twarzy okrągłej, nosa małego, miał około lat dwadzieścia jeden,- Trzeci był wzrostu wysokiego budowy ciała szczupłej, twarzy małej, nosa małego, włosów blond, mógł mieć lat dwadzieścia, - Czwarty wzrostu średniego, twarzy okrągłej urodziwej, nosa miernego, włosów blond, około lat dwadzieścia mający,- Trzech zaś tak byli okryci ranami od siecznej broni zadanemi że rysopisu ich zrobić nie można było. Poprzekonaniu sie naocznie o śmierci wyżej wspomnianych siedmiu Żołnierzy Polskich. Akt ten stawającym przeczytany, wraz ze świadkiem Radziszewskim podpisany został, zaś świadek Zawadzki pisać nieumie. Xsiądz Franciszek Lipka Proboszcz Prażmowski

Strona z 72 < Poprzednia Następna >